H εποχή αυτή προσφέρεται και για λίγο τεμπελίκι. Αν κι εγώ πιστεύω πως όλες οι εποχές προσφέρονται για τεμπέλιασμα το οποίο και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη. Αλλά ας το αφήσω. Η καλύτερη συντροφιά για το τεμπέλιασμά μου είναι οι ταινίες τρόμου. Αίμα να ρέει, φόνοι να γίνονται, δαίμονες, βρικόλακες και λυκάνθρωποι να παρελαύνουν στην οθόνη. Δε συμπαθώ τους βρικόλακες τώρα που το σκέφτομαι. Οι τύποι παρουσιάζονται συνήθως πλούσιοι, κομψοί, αριστοκρατικοί, ενώ δεν μοιράζονται τη κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, τον θάνατο, τον οποίο βίωσαν, περιορισμένα και εντελώς διαφορετικά. Ο ορισμός του καπιταλιστή είναι. Ζουν αιώνια και παρασιτικά, πίνοντας το αίμα τον θυμάτων τους. Αντίθετα οι λυκάνθρωποι πολύ με συγκινούν. Τους κυνηγά μία κατάρα, η οποία τους μεταμορφώνει σε τέρατα κάθε πανσέληνο, είναι συνήθως λαϊκοί τύποι, καθημερινοί, δεν έχουν τον έλεγχο των πράξεων τους εξαιτίας της κατάρας τους και όσους σκοτώνουν το κάνουν παρά τη θέλησή τους. Αποτελούν δε απειλή και για (ή κυρίως για) τους πολύ κοντινούς τους ανθρώπους. Και φυσικά πεθαίνουν. Αν δεν τους σκοτώσει η ασημένια σφαίρα, θα γεράσουν και θα πεθάνουν όπως όλοι οι άνθρωποι. Όλη τους η ζωή είναι μία δυστυχία. Και, αλήθεια, στη μορφή του λύκου, πόσο ευάλωτοι είναι στους ψύλλους και τα τσιμπούρια; Ακόμα και τότε υποφέρουν...Ενώ οι βρικόλακες, στυλάτοι, καθώς πρέπει, κυριλέ. Μπλιάχ... Ελπίζω αυτή η ζέστη να μη συνεχίσει για πολύ γιατί κι άλλες τέτοιες βλαμμένες σκέψεις θα καταλαμβάνουν χώρο στο μυαλό μου...Και ναι, θα τις καταγράφω. Αυτό είναι και το νόημα του ημερολογίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου