Εκείνο τον καιρό, ήρθε ο Ιησούς στην περιοχή των Γεργεσηνών όπου τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο. Και με κραυγές του είπαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμάς Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Μακριά απ΄ αυτούς έβοσκε ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Τότε οι βοσκοί έφυγαν, πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του.
Δύο δαιμονισμένους θεράπευσε ο Χριστός στην περιοχή των Γεργεσηνών και οι κάτοικοι πώς αντέδρασαν; Τον ευχαρίστησαν που τους γλίτωσε από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση; Θαύμασαν την θεραπεία; Τον καλωσόρισαν και φιλοξένησαν ως θεραπευτή ή ως προφήτη; Όχι. Του ζήτησαν να φύγει μακριά από τη πόλη τους.
Όπως κάνουμε και πολλοί σήμερα. Δε θέλουμε τον Χριστό στη ζωή μας. Δε θέλουμε να υπάρχει σε δημόσια θέα παρά μόνο κρυμμένος σε κάποια σπίτια. Που αν μπορούσαμε κι από εκεί θα τον διώχναμε.
Ο Χριστός θεραπεύοντας τους δαιμονισμένους και επιτρέποντας στα δαιμόνια να μπουν στους χοίρους έδειξε στους Γεργεσηνούς, σε όλους τους Γεργεσηνούς και όχι μόνο στους δαιμονισμένους, τον λάθος δρόμο που είχαν πάρει. Οι Γεργεσηνοί είτε ήταν Εβραίοι και έβοσκαν παρανόμως χοίρους, δηλαδή έβαζαν το κέρδος πάνω από την πίστη τους είτε ήταν ειδωλολάτρες και γι' αυτό μπορούσαν να εκτρέφουν χοίρους. Οπότε ο Χριστός με τη θεραπεία των δύο δαιμονισμένων είτε τους έδειξε την πλεονεξία τους είτε τη λάθος πίστη τους. Τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να συγχωρήσει ο άνθρωπος.
Και σήμερα ακόμα αυτό γίνεται. Ο Χριστός, ως θεάνθρωπος, είναι μια διαρκής υπενθύμιση για τους ανθρώπους ποιος είναι ο πραγματικός Θεός και ποια η ψεύτικη ή η χλιαρή πίστη. Είναι ένα σημείο ελέγχου για πιστούς και για μη πιστούς. Και αυτό ο περήφανος άνθρωπος δεν το αντέχει. Και προτιμά να μείνει με τους δαιμονισμένους που τον τρομοκρατούν παρά να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, παρά να παραδεχτεί πως βαδίζει λάθος.
Όταν λοιπόν, διώχνουμε τον Χριστό, και το κάνουμε όλοι μας σχεδόν, με πολλούς τρόπους, να μη μας κάνει εντύπωση. Να μην λέμε μα πως γίνεται αυτό. Αυτή είναι η πεπτωκυία ανθρώπινη φύση. Αυτή καλούμαστε να αντιπαλέψουμε και να αλλάξουμε. Αυτός είναι ο σταυρικός χριστιανικός δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου