Λένε πως στο διάστημα κυριαρχεί το κενό. Πως δεν υπάρχει ήχος, όλα είναι σιωπηλά εκεί. Πλανήτες γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να ακουστεί το παραμικρό! Καταπληκτικό δεν είναι; Γεγονότα τόσο μεγάλης έκτασης στο διάστημα συνοδεύονται από πλήρη απουσία ήχου. Λέει μια παράδοση(παράδοση ή ευσεβής πόθος άραγε; ) πως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει και μέχρι να ξεκινήσει η κρίση του, για τρεις ημέρες η ψυχή μπορεί να κινηθεί ελεύθερα στο χώρο και να της δοθούν απαντήσεις σε όποια απορία έχει. Λέει αυτή η παράδοση ότι οι περισσότερες ψυχές προτιμούν να επισκέπτονται αγαπημένα και γνώριμα μέρη τους. Δε ξέρω αν θα έχω καμιά ερώτηση να μου απαντηθεί. Ό,τι δε μπορώ να καταλάβω προτιμώ να παραμείνει στη σφαίρα του μυστηρίου. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι πολλές εξηγήσεις. Είτε πρόκειται για φοβερά και τρομερά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο και το σύμπαν είτε πρόκειται για συμπεριφορές ανθρώπων, που εδώ που τα λέμε είναι ακόμα πιο μυστηριώδεις. Ακόμα δε θα ήθελα να ξαναδώ παλιά μέρη. Αν ήμουν απελευθερωμένος από τα όρια και τους περιορισμούς του σώματος θα ήθελα να πετάξω στις εσχατιές του σύμπαντος, να δω το φως να χάνεται μέσα σε μαύρες τρύπες και να παρακολουθήσω υπερκαινοφανείς αστέρες να εκρήγνυνται. Αλλά κυρίως να βρεθώ μέσα σε αυτή την απόλυτη ησυχία του κενού. Στη παγωνιά του διαστήματος. Στο σκοτάδι. Σε αυτό το εργαστήριο όπου άστρα γεννιούνται και πλανήτες χάνονται. Και όλα αυτά τα σκέφτομαι βλέποντας τον ήλιο να βασιλεύει, μια Κυριακή απόγευμα...Άβυσσος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου