Αγίου Παντελεήμονος

 Άλλος ένας από τους αγίους που τιμά η Εκκλησία μας έχει το ίδιο ενοχλητικό ελάττωμα που περιγράφτηκε και χθες, με την ευκαιρία της γιορτής της Αγίας Παρασκευής. Κι αυτός πριν ξεκινήσει τη δράση του, μοίρασε όλη του τη περιουσία, που κληρονόμησε από τον πατέρα του, στους φτωχούς. Και τυχαίνει να γιορτάζουν δύο τέτοιοι στη σειρά! Ο Άγιος Παντελεήμων, γιατρός στο επάγγελμα, δεν σταμάτησε εκεί όμως. Προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα. Προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του σε όσους δεν είχαν χρήματα για να πληρώσουν. Και φυσικά εξόργισε τους συναδέλφους του γιατρούς της εποχής. Τον τότε ιατρικό σύλλογο. Και αυτοί τον κατέδωσαν ως χριστιανό. Με τη γνωστή σε όλους μας συνέχεια. 

Είναι περίεργο πόσο εύκολα και γρήγορα συνασπιζόμαστε οι άνθρωποι για να κάνουμε τον κακό. Δεν τον κατέδωσε ένας αλλά πολλοί μαζί. Έγιναν αμέσως ομάδα. Μάλλον αγέλη, για να αποδώσουμε πιο σωστά το πνεύμα αυτών των ανθρώπων. Το βλέπουμε συχνά στις μικροκοινωνίες στις οποίες κινούμαστε. Πως οι άνθρωποι αμέσως και πάντα ενώνονται όταν πρόκειται να πράξουν το κακό. Ίσως επειδή το κακό τους ελκύει και γι' αυτό δε μπορούν να αντισταθούν είτε επειδή γνωρίζοντας ότι κάνουν κάτι κακό, μαζεύονται πολλοί ώστε να μη πάρει την ευθύνη μόνο ένας. 

Ο Άγιος Παντελεήμονας λοιπόν, χάλασε την πιάτσα. Δεν έπαιρνε χρήματα, είχε μοιράσει και την περιουσία του και έγινε στόχος. Αυτό καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς. Να χαλάμε τη πιάτσα του κόσμου τούτου. Οι χριστιανοί δε ζούμε εκτός του κόσμου αποκομμένοι από αυτόν, ζούμε εντός του και του δίνουμε, μάλλον έτσι θα έπρεπε, καινούριο νόημα. Κάθε δραστηριότητα, κάθε ενέργεια τη φωτίζουμε με το φως του Χριστού. Δε χαλάμε τη πιάτσα για να φανούμε εμείς μάγκες και καλοί. Το κάνουμε για να φανεί ο Χριστός μέσα από αυτό. Και όταν δεν το κάνουμε, στο μέτρο του δυνατού για τον καθένα μας, το μέτρο είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει πάντα, δεν είμαστε πια χριστιανοί. Κι ας είμαστε βαπτισμένοι. Κι ας είμαστε κάθε τρεις και λίγο στην εκκλησία. Είμαστε μάλλον φακοί χωρίς μπαταρίες. Έχουμε τη δυνατότητα αλλά δεν έχουμε τη χρησιμότητα.

Με όλα αυτά, ο πλούτος και το χρήμα δεν είναι κακά. Απαραίτητα είναι για την επιβίωσή μας. Οι χριστιανοί εκείνης της εποχής, μη ξεχνάμε πως τα είχαν ακόμα όλα κοινά. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον ανάλογα με τις δυνάμεις και τις ανάγκες τους. Γι' αυτό και μπορούσαν να μοιράζουν την περιουσία τους. όχι ότι ήταν εύκολη υπόθεση κι αυτή. Σήμερα, με τις παρούσες συνθήκες προφανώς και δε γίνεται εκτός κι αν γίνει κάποιος μοναχός ή κάποια μοναχή. Η προσκόλληση όμως στο χρήμα και η αναζήτηση όλο και περισσότερων απολαύσεων, όλο και περισσότερων συγκινήσεων, όλο και περισσότερων αγαθών την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους, ε, αυτό ούτε σε κάποιους που θέλουν να λέγονται χριστιανοί ταιριάζει αλλά ούτε και σε κάποιους που θέλουν να λέγονται άνθρωποι...