Τι όμορφη που είναι η νύχτα! Εκεί στα βάθη της , στη καρδιά της, γύρω στις δύο με τρεις. Εκεί που απλώνεται μια μυστικιστική ησυχία, όσο κι αυτή διακόπτεται, στις πόλεις τουλάχιστον, από περαστικά αυτοκίνητα ή μηχανάκια ή ακόμη και από τον νευρικό κάποιες φορές βηματισμό ανθρώπων οι οποίοι είτε ξενυχτούν είτε πάνε σε κάποια δουλειά. Ή από τους γατοκαυγάδες που μερικές φορές παίρνουν διαστάσεις επικών μαχών. Τη νύχτα όλα φαίνονται πιο όμορφα. Μια άσχημη γειτονιά βλέπει να καλύπτονται οι κακοτεχνίες που τις έχουν επιβάλλει οι άνθρωποι ενώ ο φωτισμός από τις λάμπες λειτουργεί ως ένα πολύ αποτελεσματικό μακιγιάζ που όχι μόνο κρύβει κάθε ατέλεια αλλά και τη μετατρέπει σε μια παράδοξη ομορφιά. Μου αρέσει αυτή την ώρα να αφουγκράζομαι το απόμακρο βουητό της πόλης, τα φορτηγά που κορνάρουν κάπου μακριά καθώς ξεκινούν το ταξίδι τους, ακόμα και τα αεροπλάνα που πετούν συνεχίζοντας τα μακρινά ταξίδια τους. Και μέσα σε όλη αυτή την σιωπηλή φασαρία, σε κάποιο μικρό διαμέρισμα ένας άνθρωπος ξενυχτά προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Τον ακούω καθώς στριφογυρνά στο κρεβάτι του μη μπορώντας να κοιμηθεί. Μερικά τετράγωνα παραπάνω κάποιος άλλος ξενυχτά σκεπτόμενος που θα ταξιδέψει φέτος, τι αγορές θα κάνει εκεί και τι αγορές θα κάνει όταν γυρίσει ξανά εδώ. Κάποιοι μιλάνε για την ανάγκη της ενότητας. Τι να ενώσει όμως αυτούς τους δύο; Ποιο κοινό όραμα και ποιες κοινές ελπίδες; Μόνο η νύχτα μπορεί να τους ενώσει. Μόνο η απουσία του ύπνου τούτες τις ώρες. Κι ας είναι εντελώς διαφορετικές οι αιτίες αυτής της απουσίας. Ίσως αυτό μας ενώνει όλους. Οι νυχτερινές μας σκέψεις. Αυτές που δε μας αφήνουν αν κοιμηθούμε. Κι ας είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Παραμένουν ένα νήμα που μας δένει όλους και μας καλεί σε έναν μυστικό νυχτερινό χορό. Μέχρι που το φως της ημέρας να φωτίσει τις αντιθέσεις μας και να μας τοποθετήσει στα στρατόπεδά μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου