Αγία Παρασκευή

 

Ας μη σταθούμε στα βασανιστήρια της Αγία Παρασκευής και τον θαυματουργικό τρόπο με τον οποίο τα άντεξε. Ούτε στον μαρτυρικό θάνατο διά αποκεφαλισμού. Ούτε και στο έργο της το ιεραποστολικό, όπου μια γυναίκα σε αντίξοες και εχθρικές συνθήκες κήρυττε τον λόγο του Ευαγγελίου. 

Ας σταθούμε στο ξεκίνημα. "Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού" λέει η σύντομη εκδοχή του βίου της. Μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς. Το πρώτο βήμα πριν αρχίσει τη δράση της ήταν να ξεφορτωθεί την περιουσία της. Και μάλιστα, όχι απλά να την εγκαταλείψει αλλά να την κάνει κοινή, να τη διαθέσει σε αυτούς που ήταν φτωχοί. 

Επειδή τα λόγια είναι απλά λόγια και μπορούν να ερμηνευθούν ποικιλοτρόπως, ακόμα και τα πιο ξεκάθαρα, τα πιο σταράτα, οι πράξεις είναι αυτές που τελικά μιλάνε πιο καθαρά και πιο δυνατά. Η Αγία Παρασκευή, μοίρασε την περιουσία της. Δεν την "αξιοποίησε" όπως λέμε εύσχημα πολλές φορές, δεν την χρησιμοποίησε για να επιτελέσει το ιεραποστολικό της έργο. Όχι. Τη μοίρασε στους φτωχούς. Αυτή ήταν η πρώτη ιεραποστολική της πράξη. Το πρώτο της κήρυγμα ήταν ο διαμοιρασμός του πλούτου. Αυτή ήταν η πρώτη Εκκλησία η οποία εξαπλώθηκε εν μέσω διωγμών. Αυτή ήταν η πρακτική των Αγίων και των Μαρτύρων. Και όσο κι αν σήμερα προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τη συσσώρευση πλούτου είτε ατομικά ο καθένας μας, είτε συλλογικά η Εκκλησία ως οργανισμός, το ανθρώπινο κομμάτι της, οι πράξεις εκείνων των Αγίων, εκείνων των Μαρτύρων μιλάνε μόνες τους.

Όταν ακούμε κάποιον λοιπόν, να κατηγορεί την Εκκλησία, ας μη βιαστούμε να τον καταδικάσουμε ως άθεο ή χριστιανομάχο ή ο,τιδήποτε άλλο. Ας σκεφτούμε για λίγο αν αυτός ο άνθρωπος κατηγορεί όχι την Εκκλησία στην πραγματικότητα, αλλά εμάς του ς χριστιανούς. Κι αν εμείς οι χριστιανοί -και πρώτον βάζω τον εαυτό μου όταν τα γράφω αυτά-  πλέον δεν είμαστε αυτό το αλάτι του κόσμου. Αν τελικά ενταχθήκαμε και αισθανόμαστε άνετα σε ανθρώπινα συστήματα και τρόπους ζωής κάθε αποχρώσεως. Και αν τελικά, ακολουθούμε τους Αγίους μόνο όπου και όταν μας βολεύει. 

Προφανώς μια τέτοιου είδους θυσία όπως της Αγίας Παρασκευής ούτε που μας περνάει από το μυαλό. Άλλωστε την τιμούμε τρώγοντας και πίνοντας μέχρι σκασμού στα διάφορα πανηγύρια. Τέτοιες τιμές επιφυλάσσουμε στους μάρτυρες της πίστης μας. Και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Αλλά ας κάνουμε και κάτι διαφορετικό φέτος. Ανάμεσα στα κλαρίνα, τα ψητά και το κρασί, ας αφιερώσουμε και μια δυο ώρες στοχαζόμενοι τη ζωή αυτών των αγίων. Και από τα όποια χρήματα έχουμε, άλλοι πολλά άλλοι λίγα, ας διαθέσουμε ένα μικρό ποσό και σε όσους δεν έχουν. Και ας καταλήξουν και κάποια σε ψευτοζητιάνους.