Άλλο ένα απόγευμα, άλλο ένα ηλιοβασίλεμα, άλλο ένα βράδυ που θα το διαδεχθεί άλλο ένα πρωινό. Και ξανά θα έρθει το μεσημέρι και ο κύκλος θα συνεχίσει όπως γίνεται από την αυγή της δημιουργίας. Και όσο οι άνθρωποι υπάρχουν, θα τους βαραίνουν τα προβλήματά τους μέσα σε αυτόν τον αέναο κύκλο. Και για τον καθένα, το δικό του πρόβλημα θα έχει πάντα ένα ειδικό βάρος μεγαλύτερο και από αυτό των άλλων, αντικειμενικά βαρύτερων προβλημάτων. Και όσο οι άνθρωποι θα παλεύουν με αυτά, θα βρίσκονται πάντα ανόητοι που θα προσπαθούν αν τους παρηγορήσουν με μνημειωδώς ανόητες εκφράσεις όπως "υπάρχουν και χειρότερα", "υγεία να υπάρχει και τα άλλα βρίσκονται" και άλλες τέτοιες ανοησίες, μνημεία παθητικότητας και σαχλαμάρας. Δεν έχει σημασία να υπάρχουν πράγματι και χειρότερα. Δεν έχει σημασία αν η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό(ποια υγεία άραγε, του σώματος ή του πνεύματος; - οι περισσότεροι εννοούν αποκλειστικά του σώματος, το πνεύμα, η ψυχή τους είναι αδιάφορα ίσως και άγνωστα ). Τον καθένα τον βαραίνει το δικό του πρόβλημα και αυτό του φαίνεται βαρύτερο. Η δική μας γνώμη, η γνώμη των απ' έξω, είναι αδιάφορη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό που καλείσαι είτε να λύσεις είτε να μάθεις να ζεις μαζί του. Και αυτό δεν αλλάζει αν στην Αφρική δεν έχουν να φάνε ή αν γίνεται πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Αυτό που περνάει ο κάθε ένας ξεχωριστά, αυτό είναι και το μεγαλύτερο βάρος γι' αυτόν. Αν μπορούμε να συμπαρασταθούμε έχει καλώς. Αν μπορούμε να το κάνουμε σιωπηλά, χωρίς να ξεστομίζουμε βλακείες ακόμα καλύτερα. Όπως και να έχει, τη νύχτα θα διαδέχεται η μέρα και το φεγγάρι ο ήλιος όπως γινόταν πάντα. Και τίποτα απ' όλα αυτά που συζητάμε καινούριο δε θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου