Άγιος Δημήτριος

 

Ο άγιος Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος, χριστιανός από μικρό παιδί αφού είχε και γονείς Χριστιανούς, κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και λόγω των εξαιρετικών στρατιωτικών και ψυχικών προσόντων του έφτασε σε πολύ υψηλά αξιώματα. Χωρίς να κρύψει ότι είναι Χριστιανός, κήρυττε το λόγο του Θεού στη πόλη της Θεσσαλονίκης μαζεύοντας γύρω του μεγάλο αριθμό μαθητών. Όταν ξέσπασαν οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών από τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, φυλακίστηκε από τον Καίσαρα της Μακεδονίας Μαξιμιανό Γαλέριο επειδή αρνήθηκε να αποκηρύξει τη πίστη του στον Χριστό και να προσκυνήσει τα είδωλα. Όσο βρισκόταν φυλακισμένος προσευχήθηκε για τον Νέστορα, έναν νεαρό φυλακισμένο Χριστιανό, ο οποίος θα αντιμετώπιζε τον γιγαντόσωμο Λυαίο σε μονομαχία μπροστά στον βασιλιά. Μετά τη νίκη του Νέστορα, ο βασιλιάς εξοργισμένος διέταξε τη θανάτωση και των δύο, του Δημήτριου και του Νέστορα.

Είναι λίγο παράξενο, που σε μια τέτοια συγκυρία γιορτάζουμε έναν άγιο ο οποίος ήταν στρατιώτης. Και μάλιστα υψηλόβαθμος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού. Σε μια εποχή που οι οθόνες μας κατακλύζονται από εικόνες στρατιωτών οι οποίοι σπέρνουν το θάνατο είτε ανάμεσα στις τάξεις αντιπάλων στρατιωτών είτε ακόμα και ανάμεσα στους αμάχους. Φανταστείτε τώρα την εποχή του Αγίου Δημητρίου, που οι μάχες γίνονταν σώμα με σώμα και στην αγριότητα συμμετείχε πολύ περισσότερο ο κάθε στρατιώτης. Δε πάταγε ένα κουμπί ή μία σκανδάλη από μακριά. Όποια καταστροφή προκαλούσε τη ζούσε από κοντά. Κάτι τέτοιο θα ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει την εξαγρίωση και την αποκτήνωση του κάθε ανθρώπου. 

Κι όμως, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μια τέτοια καθημερινότητα - αν και δεν ξέρουμε αν ο άγιος Δημήτριος συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις και σε ποιες- άνθισε ο λόγος του Χριστού. Και ο Δημήτριος που εκπαιδευόταν να σκοτώνει τους εχθρούς του, αποφάσισε να ακολουθήσει και να διαδώσει τον λόγο Αυτού που είπε ότι όταν σε χαστουκίσουν στο ένα μάγουλο, γύρισε και το άλλο. Αποφάσισε να αφήσει τα αξιώματα και να φυλακιστεί. Να μην υποχωρήσει στη λατρεία των ειδώλων και να πεθάνει για τη πίστη στο Χριστό. 

Δε θα μπορούσε να συμβιβαστεί με το κλίμα βιαιότητας και να συνεχίσει να απολαμβάνει τιμές; Θα μπορούσε. Δε θα μπορούσε να οργανώσει μια κάποια ομάδα αντίστασης και να μπορέσει να διαφύγει, με τους τόσους μαθητές που είχε μαζέψει γύρω του -και στρατιωτικούς ανάμεσά τους- χάρη στο κήρυγμά του; Θα μπορούσε. Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε να ακολουθήσει τον λόγο του Κυρίου και να οδηγηθεί στο μαρτύριο.

Οι Χριστιανοί, όταν επιλέγουμε την ειρήνη και την πίστη μας, δεν το κάνουμε για να αποφύγουμε τη μάχη. Δε βρίσκουμε μια δικαιολογία για να καλύψουμε τη δειλία μας. Η επιλογή της ειρήνης και της σταθερότητας που κάνουμε ξέρουμε πολύ καλά πως μπορεί να μας οδηγήσει στο θάνατο. Γνωρίζουμε όμως ότι θα γλιτώσει από αυτή τη μοίρα πολλούς άλλους. Μπορεί να μην υποχωρούμε σε θέματα πίστεως αλλά και δεν επιτιθόμαστε, δε σκοτώνουμε γι' αυτά. Θυσιαζόμαστε και για τη πίστη μας και για τους άλλους ανθρώπους. 

Ο Χριστός πάνω στον σταυρό συγχώρησε τους Εβραίους που φώναζαν από κάτω για τη σταύρωσή Του. Ο άγιος Στέφανος συγχώρησε αυτούς που τον λιθοβόλησαν. Ο άγιος Δημήτριος αφέθηκε με χαρά στο μαρτύριο. Η επιλογή της ειρήνης πολλές φορές, δεν οδηγεί σε μια γαλήνια και ήρεμη ζωή αλλά σε μια σειρά βασάνων και θλίψεων. Όμως, αυτό είναι που δίδαξε ο Χριστός, οι Μάρτυρες και οι Άγιοι. Τη θυσία τη δική μας για να έρθει η ειρήνη. Τη θυσία τη δική μας για να ακουστεί ο λόγος του Κυρίου. Τη θυσία μας για να γίνει το θέλημά Του.