Ναι, η εποχή δεν το ευνοεί ούτε και η συγκυρία αλλά η απουσία ειρηνικού, ουσιαστικού ειρηνικού λόγου είναι τρομακτική. Με το ζόρι ακούγονται που και που κάποια λόγια για πόλεμο με αυτοσυγκράτηση, λες κι αυτό είναι δυνατόν να γίνει. Ο πόλεμος και η αντεκδίκηση φαντάζουν οι μόνες λογικές επιλογές αυτή τη στιγμή και όλοι όσοι ασχολούνται κοιτάζουν να δουν τον βαθμό στον οποίο (δεν) θα εμπλακούν. Αλλά αν και τώρα δε συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη για ένα κάποιου είδους σβησίματος και ξεκινήματος από την αρχή, πότε στην ευχή θα το κάνουμε; Τι έχουμε δει αυτά τα χρόνια εμείς η παλιότεροι που μεγαλώσαμε σε τη μαντήλα του Αραφάτ; Τη Παλαιστίνη να φεύγει από το δρόμο του αγωνιστή και να καταλήγει στα χέρια του τρομοκράτη. Τι άλλο είδαμε. Το Ισραήλ από ένα κράτος καταφύγιο για τους κυνηγημένους από τους Ναζί να μετατρέπεται σε κράτος δυνάστη. Άδικους και αδικημένους να καταλήγουν στη μία ή την άλλη μορφή εξαγρίωσης και αποκτήνωσης. Δε μιλήσαμε για την ειρήνη στη περίπτωση του Ρωσσο-Ουκρανικού πολέμου. Μάλλον βιαστήκαμε κι εκεί να συνταχθούμε με τη μία ή την άλλη μεριά. Δε μιλήσαμε καθόλου για την Αρτσάχ(Ναγκόρνο Καραμπάχ) και τη σφαγή των Αρμενίων από τους Αζέρους. Εκεί η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Τώρα πάλι δε μιλάει κανείς παρά μόνο για δικαιώματα αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας ή για δίκαιη αγανάκτηση. Αλλά αυτή η στιγμή, αυτή η όχι και τόσο ευοίωνη στιγμή είναι η πρέπουσα για να πούμε ότι εδώ πρέπει να μπει ένα τέλος. Ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να τα σβήσουμε όλα. Να σπάσουμε τον κύκλο των σφαγών και της εκδίκησης. Των ακόρεστων διεκδικήσεων και της δίψας για αίμα. Τι στο καλό χρειάζεται για να καταλάβουμε πως αν δεν το κάνουμε γινόμαστε μέρος της επιδημίας του πολέμου που εξαπλώνεται; Και να ξέρουμε ότι η μεταδοτικότητα αυτής της ασθένειας είναι πολύ μα πολύ υψηλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου