Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν, κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ’ όλο τον κόσμο του είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε∙ πήγαινε στο καλό».
Σήμερα, θα προτιμούσα να μείνουμε λίγο στο δευτερεύον θαύμα που τέλεσε ο Χριστός. Αντί να ασχοληθούμε με το πιο εντυπωσιακό, με το κυρίως θαύμα, της ανάστασης της κόρης του Ιάειρου, ας σταθούμε λίγο στη γυναίκα που ταλαιπωρούταν δώδεκα χρόνια από αιμορραγία. Η ασθένεια αυτή, δεν είχε μόνο επιπτώσεις στην υγεία της αλλά και στη κοινωνική της ζωή, αφού τότε η γυναίκα που αιμορραγούσε θεωρούταν ακάθαρτη. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, τι σημαίνει αυτό, έτσι; Είχε να αντιμετωπίσει την ασθένειά της, είχε να αντιμετωπίσει τα χρήματα που ξόδευε χωρίς αποτέλεσμα στους γιατρούς, είχε να αντιμετωπίσει και την απομόνωση, τη μοναξιά.
Αυτή η γυναίκα λοιπόν, είναι μία κλέφτρα. Μέσα στην απελπισία της και ακούγοντας για τον Χριστό, έτρεξε, πέρασε μέσα από το πλήθος που δεν Τον άφηνε να περπατήσει και ακούμπησε την άκρη του ρούχου του Χριστού και θεραπεύτηκε. Έκλεψε τη θεραπεία της λοιπόν από τον Χριστό. Την άρπαξε όπως ένας πορτοφολάς ξαφρίζει το πορτοφόλι από την τσέπη ενός ανυποψίαστου περαστικού σε έναν πολυσύχναστο δρόμο κάποιας μεγαλούπολης. Είναι η μοναδική ίσως αναφορά ενός τέτοιου θαύματος στην Καινή Διαθήκη. Ένα θαύμα που δεν το έκανε ο Χριστός γνωρίζοντας το, ένα θαύμα που δεν προηγήθηκε κάποιος διάλογος που να φανερώσει κάτι σε αυτόν που το αναζητά. Ένα θαύμα που έγινε με σχεδόν μαγικό τρόπο. Και όμως σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου. Ζήτα και θα σου δοθεί, χτύπα τη πόρτα και θα ανοίξει. Η αιμορροούσα γυναίκα το πήγε ένα βήμα παραπάνω. Μισάνοιξε η ίδια την πόρτα.
Και τότε ο Χριστός της άνοιξε αυτή την πόρτα διάπλατα. Με επιμονή ζήτησε να μάθει ποια ήταν αυτή που έκλεψε τη θεραπεία της. Και αυτή, αφού είδε ότι είχε θεραπευτεί και ότι ο Κύριος είχε καταλάβει τι είχε γίνει, εμφανίστηκε μπροστά Του. Και τότε έκανε τη προσφορά της. Γιατί όπως όταν ερχόμαστε στην εκκλησία για τη λειτουργία φέρνουμε το πρόσφορο, το λάδι, το νάμα ή το λιβάνι για να συμμετέχουμε στο μυστήριο και μέγιστο θαύμα της Θείας Ευχαριστίας, όπου ένα κομμάτι άρτος και λίγο κρασί γίνονται πραγματικά σώμα και αίμα Χριστού, έτσι και όσοι ζητούν το θαύμα από τον Χριστό πρέπει κάτι να προσφέρουν. Και η αιμορροούσα καλείται να προσφέρει τον πόνο της, τους εξευτελισμούς και τις ταλαιπώριες που πέρασε αυτά τα δώδεκα χρόνια. Αυτά είναι το πρόσφορο, το νάμα, το λάδι και το λιβάνι της. Και φέρνοντας τα μπροστά στον Ιησού κερδίζει, όχι μόνο τη θεραπεία της, που ήταν το μισό θαύμα, αλλά και την ανακούφιση από αυτό το δυσβάσταχτο βάρος όλων των προηγούμενων ετών. Κερδίζει την ελευθερία που δίνει η πίστη στον πραγματικό Θεό. Γίνεται ξανά εκτός από υγιής και ολόκληρη.
Και θα πει κάποιος, μα γιατρεύτηκε από το ρούχο; Μα εμείς από τι γιατρευόμαστε; Τα φάρμακα που μας συνταγογραφούν οι γιατροί από πού προέρχονται; Από φυτά, από χημικές ενώσεις, κάποιες θεραπείες γίνονται από ιαματικά νερά ή ακόμα και από πετρώματα. Πόσο πολύ απέχει νομίζετε η ύλη από το πνεύμα; Και αν η ύλη του φθαρτού κόσμου παρέχει θεραπείες, η ύλη του σώματος του Κυρίου, του τέλειου Θεού και τέλειου Ανθρώπου δε θα θεράπευε; Δε θα διαπότιζε η θεραπευτική του ιδιότητα ακόμα και αυτό το ρούχο του;
Τα θαύματα, αποτελούν διαχρονικά σκάνδαλο για όσους αρνούνται να πιστέψουν στον Χριστό. Δεν χωράνε στο μυαλό τους, δεν εξηγούνται με τη λογική τους. Και αυτή είναι η τιμωρία τους. Να τους διαφύγει το νόημα, η αλήθεια, αφού βάζουν πρώτα την κατανόηση, τη γνώση και μετά την αγάπη. Στην πραγματικότητα η γνώση και η κατανόηση δεν μπαίνουν ούτε καν στο ίδιο επίπεδο με την αγάπη. Πόσο μάλλον μπροστά από αυτή.
Έτσι λοιπόν, να ο δρόμος που μας φανερώνεται. Η πίστη σε ένα κόσμο θαυμάτων, ακόμα και σε τούτες τις δύσκολες μέρες που τις κάνουν όλο και πιο δυσδιάκριτα, η εναπόθεση στα πόδια του Κυρίου της προσφοράς μας, του πόνου και των βασάνων μας, και η βεβαιότητα ότι η αγάπη Του θα είναι πάντα μαζί μας, να μας παρηγορεί και να μας θεραπεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου