Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς ήλθε στην περιοχή των Γαδαρηνών. Εκεί τον συνάντησε κάποιος άντρας από την πόλη, που είχε μέσα του δαιμόνια από πολύν καιρό. Ρούχο δεν ντυνόταν ούτε έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε στα μνήματα. Όταν είδε τον Ιησού, έβγαλε μια κραυγή, έπεσε στα πόδια του και του είπε με δυνατή φωνή: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού, Υιέ του υψίστου Θεού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Αυτά τα είπε, γιατί ο Ιησούς είχε διατάξει το δαιμονικό πνεύμα να βγει από τον άνθρωπο. Από πολλά χρόνια τον είχε στην εξουσία του, και για να τον συγκρατήσουν τον έδεναν με αλυσίδες και του έβαζαν στα πόδια σιδερένια δεσμά. Εκείνος όμως έσπαζε τα δεσμά, και το δαιμόνιο τον οδηγούσε στις ερημιές. Ο Ιησούς τον ρώτησε: «Ποιο είναι το όνομά σου;» Εκείνος απάντησε: «Λεγεών»· γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια. Τα δαιμόνια, λοιπόν, τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο. Εκεί κοντά ήταν ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους που έβοσκαν στο βουνό, και τα δαιμόνια παρακαλούσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους, και τους το επέτρεψε. Βγήκαν, λοιπόν, από τον άνθρωπο και μπήκαν στους χοίρους. Τότε το κοπάδι όρμησε προς τον γκρεμό και πνίγηκε στη λίμνη. Μόλις οι βοσκοί είδαν τι έγινε, έφυγαν και το είπαν στην πόλη και στην ύπαιθρο. Βγήκαν οι άνθρωποι να δουν τι έγινε και ήρθαν κοντά στον Ιησού. Βρήκαν τον άνθρωπο από τον οποίο βγήκαν τα δαιμόνια να κάθεται δίπλα στον Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά, και φοβήθηκαν. Όσοι είχαν δει τι είχε γίνει, τους είπαν για το πώς ο δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε όλο το πλήθος από την περιοχή των Γαδάρων παρακαλούσαν τον Ιησού να φύγει από κοντά τους, γιατί τους είχε πιάσει μεγάλος φόβος. Εκείνος μπήκε στο πλοιάριο για να γυρίσει πίσω. Ο άνθρωπος από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς όμως του είπε να φύγει, με τα παρακάτω λόγια: «Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ’ εσένα ο Θεός». Εκείνος έφυγε διαλαλώντας σ’ όλη την πόλη όσα έκανε σ’ αυτόν ο Ιησούς.
Η σημερινή περικοπή, μία από τις πιο εντυπωσιακές είναι η αλήθεια, μας παρουσιάζει έναν δαιμονισμένο αλλά δύο είδη δαιμονισμού. Το πρώτο είδος δαιμονισμού αφορά τον άνθρωπο που ζούσε στα μνήματα και βασανιζόταν από πολλά δαιμονικά πνεύματα γι' αυτό και όταν ο Χριστός ρώτησε το όνομά του, του απάντησε "Λεγεών". Αυτό δε συνέβη τυχαία. Συνήθως όταν υποκύπτουμε σε ένα δαίμονα και του παραχωρούμε την εξουσία στις σκέψεις και τις πράξεις μας, αυτός καλεί κι άλλους κι άλλους κι άλλους. Ο Χριστός αφού επιτιμά τα δαιμόνια και τα διώχνει από το ν άνθρωπο τους επιτρέπει όπως ζήτησαν, να μπουν σε ένα κοπάδι χοίρων, μα η κακία των δαιμόνων είναι τέτοια που ούτε η φύση δε μπορεί να ανεχθεί. Τα ζώα δεν αυτοκτονούν. Όμως η επαφή με τη βρωμιά των δαιμόνων τα οδηγεί στο να προτιμήσουν να πέσουν από τον γκρεμό παρά να συμβιώσουν μαζί τους. Η φύση αν και έπεσε μαζί με τον άνθρωπο όταν αυτός απώλεσε τον Παράδεισο, παρ' όλα αυτά διατηρεί μια καθαρότερη ματιά επί του καλού και του αρχέγονου κακού και αντιδρά όπως αντέδρασαν οι χοίροι στην επαφή μαζί του. Ενώ ο άνθρωπος ανέχεται τη δαιμονική επιρροή και παρουσία και πολλές φορές συνυπάρχει μαζί τους. Φυσικά, δεν είναι λύση η αυτοκτονία(αυτός άλλωστε θεωρείται ένας απώτατος στόχος των δαιμόνων, να ωθούν τον άνθρωπο στην αυτοκτονία), όπως έκαναν οι χοίροι, αφού υπάρχουν τα όπλα που μας παρέδωσε ο Κύριος για την αντίσταση στους δαίμονες, την προσευχή, τη νηστεία, τις ευχές της Εκκλησίας.
Και πάμε τώρα στην άλλη μορφή δαιμονισμού. Οι κάτοικοι των Γαδάρων μαθαίνουν τα όσα γίνονται, βλέπουν θεραπευμένο τον συμπολίτη τους και τι κάνουν; Αντί να ευχαριστήσουν τον Χριστό και να τον υποδεχθούν, του ζητούν τρομαγμένοι να φύγει. Γιατί; Τι έχουν αυτοί να φοβηθούν από Αυτόν; Έχουν αν φοβηθούν. Έχουν να φοβηθούν γιατί η παρουσία του Χριστού και ο τρόπος που εξεδίωξε τα δαιμόνια τους φανέρωσε και το δικό τους δαιμονισμό. Οι χοίροι που εκτρέφονταν στην περιοχή των Γαδαρηνών, ήταν απαγορευμένο ζώο σύμφωνα με τον Νόμο. Οι κάτοικοι παραδομένοι στον υλισμό τους, προχώρησαν στην εκτροφή τους για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Συντάχθηκαν έτσι και συνήθισαν τους δαίμονες. Τόσο που ούτε και η παρουσία του δαιμονισμένου φαίνεται να τους ενοχλούσε μα ούτε και η θεραπεία του τους χαροποίησε. Μάλλον το αντίθετο έγινε. Γιατί είδαν πως και αυτοί έχουν δαιμονισθεί από το δαιμόνιο του πλουτισμού, από το δαιμόνιο της αδιαφορίας, από το δαιμόνιο των παράνομων κερδών, από το δαιμόνιο της υλικής και μόνο οπτικής του κόσμου. Και καταλαβαίνουν, πως όπως και οι χοίροι, έτσι και αυτοί τρέχουν προς τον γκρεμό, προετοιμάζοντας τον πνευματικό τους θάνατο. Και μέχρι την έλευση του Ιησού θεωρούσαν αυτή τους τη πορεία ως φυσιολογική και λογική.
Η σημερινή περικοπή δεν έχει σκοπό να μας τρομάξει, όπως οι ταινίες και τα μυθιστορήματα που έχουν εμπνευστεί διάφοροι δημιουργοί από αυτήν, αλλά να μας ξυπνήσει. Και να μας επιστήσει τη προσοχή όχι τόσο στη πρώτη - και πιο θεαματική- περίπτωση αλλά στη δεύτερη, στην πιο κρυφή και πιο ύπουλη περίπτωση δαιμονισμού. Γιατί η συνήθεια είναι που δημιουργεί πολύ χειρότερες καταστάσεις πνευματικού λήθαργου αφού τότε σιγά σιγά το κακό αρχίζει και ενδύεται τον μανδύα του λογικού. Και τότε απαιτείται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να μην πέσουμε στον γκρεμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου