Μου άρεσε πάντα η ομίχλη. Αυτό το λευκό πέπλο υδρατμών που εξαφάνιζε εκτάσεις ολόκληρες γης, μαζί με τα δέντρα, τους βράχους ή ακόμα και κτίρια ολόκληρα καθώς απλωνόταν τις πρώτες πρωινές ή τις νυκτερινές ώρες. Θυμάμαι μια φορά, φοιτητής στη Λάρισα τότε, γυρνούσα ένα βράδυ στο σπίτι και καθώς σήκωσα το κεφάλι μου, συνηθίζω ακόμα να περπατώ σκυφτός, κοιτώντας κάτω κυρίως, είδα μπροστά μου να αχνοφαίνεται το περίγραμμα της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου αφού ο ναός είχε καλυφτεί από ομίχλη. Θυμάμαι να ξυπνάω ένα πρωινό στο χωριό μου και βγαίνοντας στην αυλή, να μη βλέπω και πολλά πέρα από τα πέντε έξι μέτρα αφού το υπόλοιπο το είχε καταπιεί το αδηφάγο αέρινο πλάσμα. Ακόμα και σήμερα, θεωρώ ως μια μυστική εμπειρία το περπάτημα στην ομίχλη. Μαγεύομαι από την απόκρυψη αυτών που καθημερινά κοιτάζω με μια κάποια αδιαφορία, αποτέλεσμα της σιγουριάς μου πως θα είναι πάντα εκεί και θα τα βλέπω. Η ομίχλη έρχεται να μας αποκαλύψει, κρύβοντας τον ορατό, πεζό κόσμο, έναν άλλον, αόρατο ο οποίος μπορεί να ιδωθεί κυρίως μέσω των άλλων αισθήσεων πλην της οράσεως. Όταν φτάσει στο μέγιστο σημείο της πυκνότητάς της μπορείς να ακούσεις τους ήχους, να μυρίσεις τις οσμές, να αγγίξεις τη λεπτή υφή και ακόμα να γευτείς τα μυστικά ενός κόσμου που φανερώνεται όταν αυτά που είναι πάντα εκεί καλύπτονται και γίνονται αόρατα. Η εξαφάνιση του κόσμου μας από την όραή μας αποκαλύπτει στις άλλες αισθήσεις έναν κόσμο που ενώ κι αυτός είναι πάντα εκεί εν τούτοις ποτέ δε φαίνεται. Ο άνθρωπος, κυρίως ο δυτικός άνθρωπος, αιώνες τώρα παλεύει να μην αφήσει κανένα χώρο στο αόρατο, ούτε μια σπιθαμή στο ανεξήγητο, μα αυτά πεισματικά επιστρέφουν και ανακτούν το έδαφος τους κάθε λίγο και λιγάκι χρησιμοποιώντας το πεδίο στο οποίο ο ορθολογιστής άνθρωπος του σήμερα αισθάνεται πως κατέχει πλεονεκτική θέση. Τα ίδια τα φυσικά φαινόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου