Ο εφιάλτης

 

Όλοι οι άνθρωποι βλέπουν εφιάλτες. Αυτοί που ο κόσμος θεωρεί πιο τρομακτικούς έχουν να κάνουν με τερατόμορφα πλάσματα, επικίνδυνες καταστάσεις,  την απειλή του θανάτου κλπ. Αυτά κάνουν συνήθως τους ανθρώπους να πετάγονται το βράδυ κάθιδροι από τον ύπνο τους. 

Δε θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, ότι βλέπω κι εγώ εφιάλτες που με κάνουν να πετάγομαι αλλά ο δικός μου έχει ένα κάπως διαφορετικό περιεχόμενο και είναι αυτός που βλέπω πιο συχνά. Πάει κάπως έτσι:

Ένα ωραίο πρωινό, μου έρχεται ένας φάκελος που γράφει απ' έξω ΤΕΙ Λάρισας(εκεί σπατάλησα το χρ...εκεί σπούδασα εννοώ). Με ενημερώνουν λοιπόν μέσω επιστολής πως τελικά χρωστάω ακόμα ένα μάθημα, το οποίο εκ παραδρομής θεωρήθηκε πως το έχω περάσει, και πρέπει να πάω να το δώσω για να διατηρήσω το πτυχίο μου. Πολλές φορές ο εφιάλτης σταματά εκεί καθώς ξυπνάω μουρμουρίζοντας κάτι ευγενικό όπως: "όχι ρε π..... πάλι εκεί" ή κάτι παρόμοιο. Συγχωρήστε τη γλώσσα αλλά στον ύπνο μου δε διατηρώ πλήρη έλεγχο αυτών που λέω ή σκέφτομαι, ε;

Τις φορές όμως που δε ξυπνάω τα πράγματα γίνονται πιο διασκεδαστικά. Κόβομαι από το μάθημα, γεγονός που σύμφωνα με το "σενάριο" του εφιάλτη με καταδικάζει στο να παρακολουθήσω άλλο ένα εξάμηνο μαθήματα λογιστικής, με ένα σωρό καταπληκτικούς τρόπους: Μία δε βρίσκω την αίθουσα και χάνω τελικά τις εξετάσεις, την άλλη με παίρνει ο ύπνος την ώρα που γράφω και τελειώνει η ώρα χωρίς να έχω γράψει τίποτα, την τρίτη πηγαίνω να δώσω χωρίς να φοράω παντελόνι(καλά, αυτή είναι η πιο σουρεάλ εκδοχή) και πρέπει να βρω ένα τρόπο να διασχίσω όλο το κτίριο χωρίς να με δουν, να πάω να φορέσω παντελόνι και να γυρίσω να γράψω το μάθημα. Σε καμία από τις φορές που έχω δει αυτή την εκδοχή δεν έχω καταφέρει και τα τρία αυτά κατορθώματα. Κάποιο πάντα μου ξεφεύγει και τελικά χάνω το μάθημα. 

Κάποια φορά, αφού είδα μια από τις πιο ολοκληρωμένες εκδοχές του ονείρου, πετάγομαι, μούσκεμα στον ιδρώτα, ανακάθομαι, γυρνάω στη γυναίκα μου που κοιμόταν, τη σκουντάω και της λέω: "εγώ δε πάω πάλι εκεί πέρα που να μη σώσω να το πάρω το πτυχίο ποτέ:". Οπότε αυτή ανοίγει το ένα μάτι της και μου λέει γλυκά: "όνειρο ήταν, δε πας πάλι στο ΤΕΙ, σκάσε κι άσε με να κοιμηθώ". Εντάξει, καμία ενσυναίσθηση σε τούτη την αντίδραση αλλά τουλάχιστον με βοηθά να ξανακοιμηθώ...