Πολύ συχνά οι άνθρωποι προτιμούν κάτι βολικό από κάτι αληθινό. Αρέσκονται να νανουρίζονται με ψέματα παρά να ξαγρυπνούν με την αλήθεια. Να υποκύπτουν στην αδικία στο όνομα μιας κάποιας κοινωνικότητας από το να παλεύουν να χτίσουν μια δίκαιη κοινωνία. Αυτοί οι άνθρωποι, καθόλα πολιτισμένοι, τακτοποιημένοι και καθωσπρέπει, αν και φαντάζουν ως ο μέσος όρος των ανθρώπων καθόλου δεν είναι άνθρωποι αφού αν αφαιρεθούν από τον άνθρωπο η κλίση και η κλήση για υψηλά ιδεώδη, τότε τι μένει; Όχι, όχι το κτήνος. Γιατί και η αποκτήνωση ακόμα σημαίνει μια απελευθέρωση πλήρη και από τα ήθη αλλά και από τις ωφέλειες μια ευνομούμενης κοινωνίας. Η αποκτήνωση, η εξαγρίωση, σημαίνει και έκθεση στις τιμωρίες που ο πολιτισμός επιβάλλει ή μια ζωή εξορίας μακριά από αυτόν. Οι άνθρωποι που περιγράφω παραπάνω δεν είναι ούτε άνθρωποι ούτε κτήνη. Ούτε τη δίψα για το μεγαλείο των πρώτων έχουν ούτε τη δύναμη για την αγριότητα των δεύτερων. Είναι απλά κακέκτυπα. Σκιές αυτών που θα μπορούσαν κάποτε να γίνουν αλλά είτε από φόβο είτε από βολή δεν τόλμησαν ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη κατεύθυνση να κινηθούν. Αυτό που τους δικαιώνει στο μυαλό τους, αυτό που τους κάνει να αισθάνονται άνετα και ευχάριστα είναι το ότι αποτελούν πλειοψηφία. Γι' αυτό και πάντοτε επιδιώκουν να κινούνται με το ρεύμα των πολλών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου