Τελικά όλη η κατάσταση είναι θέμα σποράς και εδάφους. Όταν σπέρνεις μίσος τελικά θερίζεις πόλεμο και θάνατο. Όταν σπέρνεις συγχώρηση, όταν σπέρνεις αγάπη, θα θερίσεις ζωή, πολιτισμό, τέχνες, πρόοδο. Είναι τραγική η ευκολία με την οποία η ανθρωπότητα επιλέγει τον πρώτο, τον κακό σπόρο και προτιμά αυτόν να σπείρει. Και όταν φυτρώνει ο κακός σπόρος είναι σαν τα αγριόχορτα. Αφάνταστα ανθεκτικός και επίμονος. Αντέχει σε διάφορες καιρικές συνθήκες και πολύ δύσκολα ξεριζώνεται. Αλλά ακόμα και τότε βρίσκει τρόπο να επανέλθει και να ξαναφυτρώσει. Σπείραμε για γενεές πολλές πολλά ζιζάνια και τώρα αυτά έχουν καλύψει εκτάσεις τεράστιες σε όλο τον πλανήτη, έτοιμα να εξαπλωθούν ακόμα περισσότερο. Είναι κρίσιμη η στιγμή αυτή, κρισιμότερη απ' όσο καταλαβαίνει η ανθρωπότητα, η οποία σχεδόν σαν υπνωτισμένη αφήνει τα αγριόχορτα να καταπνίγουν κάθε λουλούδι και κάθε λαχανικό, από αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή και θρέφουν τον άνθρωπο. Είναι η στιγμή που ή θα αρχίσουμε πραγματικά να ξεριζώνουμε αυτά τα ζιζάνια ή θα τα αφήσουμε πια να πνίξουν τον κόσμο όλο. Αλλά δε μπορώ να μην αναρωτηθώ, τι είδους έδαφος είμαστε πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου