Σπόρος και έδαφος

 

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή «Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο». Οι μαθητές του τότε τον ρώτησαν: «Τι σημαίνει η παραβολή αυτή;» Εκείνος τους απάντησε: «Σ΄ εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίζεται τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, ενώ στους υπολοίπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και ν΄ ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν». «Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού, έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ΄ τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι΄ αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στ΄ αγκάθια είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ΄ αυτά και δεν καρποφορούν. Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ ακούει ας τα ακούει».

Η σημερινή παραβολή είναι μία από τις σπουδαιότερες που χρησιμοποίησε ο Κύριος μιλώντας προς τους μαθητές, προς όλους τους Εβραίους αλλά και προς όλους τους Χριστιανούς, όλων των εποχών. Τέσσερα είδη  εδάφους υπάρχουν όπου πάνω τους πέφτει ο σπόρος του σπορέα. Δηλαδή τέσσερα είδη ανθρώπων, τέσσερα είδη υποδοχής στο λόγο του Θεού όπως τους περιέγραψε ο Κύριος. Αυτοί που δεν πιστεύουν καθόλου, αυτοί που αρχικά πιστεύουν αλλά για λίγο καθώς χάνεται η πίστη τους, αυτοί που πιστεύουν μεν αλλά οι επιθυμίες, οι φροντίδες οι κοσμικές και τα πάθη τους υπερτερούν μέσα τους του Λόγου, και αυτοί που πιστεύουν πραγματικά και με υπομονή, επιμονή και αγάπη πορεύονται. 

Τα παραπάνω είναι λίγο ή πολύ γνωστά σε όλους μας. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση της παραπάνω παραβολής. Το Ευαγγέλιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν καθρέφτης. Ένας καθρέφτης στον  οποίο μέσα αντανακλάται η πραγματική εικόνα της ζωής μας. Σε αυτόν τον καθρέφτη, που ώρες ώρες μας θυμίζει το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, που ενώ αυτός παρέμενε πάντα νέος ζώντας έναν έκλυτο βίο, το πορτραίτο του του έδειχνε ποια είναι η πραγματική του όψη, η όψη της ψυχής του. 

Έτσι λοιπόν κι εμείς καθρεφτιζόμενοι στο Ευαγγέλιο μπορούμε να διακρίνουμε τη πραγματική μας εικόνα και να βγάλουμε χρήσιμα, αν και πολλές φορές δυσάρεστα, συμπεράσματα. Γιατί κοιτώντας το Ευαγγέλιο σήμερα μπορούμε να δούμε ποιο έδαφος είμαστε. Μάλλον, να το θέσω πιο σωστά ποιο έδαφος επιλέγουμε να είμαστε. Ο σπόρος πέφτει, ακούμε το Λόγο και αποφασίζουμε τι θα κάνουμε με αυτόν. Θα τον διαφυλάξουμε μέχρι να καρποφορήσει, θα τον αφήσουμε απότιστο, θα επιτρέψουμε στα ζιζάνια να τον πνίξουν ή θα τον πετάξουμε και θα τον ποδοπατήσουμε; Μπορούμε να κρυβόμαστε από τους ανθρώπους, μπορούμε να κρυβόμαστε από τους ανθρώπους αλλά από το Ευαγγέλιο πώς να κρυφτούμε;

Μπορούμε όμως να δούμε και κάτι ακόμα. Ποιον λόγο επιλέγουμε να ακούσουμε. Τι λόγο ζητάμε να μας δώσουν. Πολλοί ζητάνε από την Εκκλησία να τους απευθύνει ανώδυνο και αόριστα πνευματικό λόγο ώστε να κοιμίζουν τη συνείδησή τους και να πηγαίνουν ήσυχοι στο σπίτι τους. Άλλοι ζητούν εθνικοπατριωτικό περισσότερο και όχι θεολογικό λόγο ώστε να καλύπτουν τα ιδεολογικά κενά τους. Άλλοι προτιμούν ένα πιο ταξικό λόγο ώστε να χρεώσουν στους "τυχερούς" αυτού του κόσμου όλη τη κακία που υπάρχει, ακόμα και τη δική τους. Ο Λόγος όμως του Θεού, δε χωράει σε κανένα από αυτά τα καλούπια. Είναι πάνω και πέρα από έθνη, τάξεις και άλλους ανθρώπινους διαχωρισμούς. Δεν είναι ποτέ ευχάριστος και καθησυχαστικός αλλά αντίθετα ξυπνά ανησυχίες και βάζει φωτιά, γιατί σαν τον σπόρο εισχωρεί βαθιά στο έδαφος της ψυχής και εκεί βγάζει ρίζες και αναπτύσσεται ανακατεύοντας το ακίνητο και ψυχρό χώμα. 

Τελικά το ερώτημα εκτός από το τι  έδαφος είμαστε είναι και το τι σπόρο ζητάμε. Τι θέλουμε να ακούμε. Να μας χαϊδεύουν τα αυτιά ή να μας αφυπνίζουν και να μας θέτουν ενώπιον της αμαρτίας μας; Να μας χειραγωγούν ή να μας βοηθούν να αναπτυχθούμε στην εν Χριστώ ζωή; Θέλουμε να παραμένουμε κακομαθημένα παιδάκια ή να ολοκληρωθούμε σαν προσωπικότητες ηθικά, πνευματικά, ανθρώπινα;

Ο Χριστός σήμερα μας μιλά για το ποιοι είμαστε. Αλλά δεν έρχεται στον καθένα να πει εσύ είσαι αυτό ή εσύ είσαι εκείνο ή εσύ είσαι το άλλο. Μας δείχνει τους τύπους ανθρώπων που υπάρχουν , βάζει τι Ευαγγέλιο μπροστά μας και μας αφήνει εμάς να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε μέσα από ένα συναρπαστικό αν και οδυνηρό ταξίδι. Ο Λόγος του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας πονάνε πολλές φορές γιατί αποκαλύπτουν δυσάρεστες αλήθειες για το ποιοι είμαστε. Όμως ο πόνος αυτός είναι πρόσκαιρος ενώ η αγαλλίαση και η ελευθερία που ακολουθούν, είναι αιώνιοι.