Όχι. Δεν είμαι με το μέρος των μαχητών της ελευθερίας. Αν θεωρούν πως η ελευθερία τους θα κερδηθεί με το αίμα των αμάχων εχθρών τους καμία διαφορά δεν έχουν στα μάτια μου από τους καταπιεστές.
Όχι, δεν αναγνωρίζω κανένα δικαίωμα αυτοάμυνας σε ένα κράτος που εξισώνει την αυτοάμυνα με την εκδίκηση και την εξάλειψη του λαού που έτσι κι αλλιώς για δεκαετίες καταπιέζει και αργά και βασανιστικά, συνήθως, οδηγεί στην εξαθλίωση.
Δε στέκομαι ούτε δίπλα σε νικητές ούτε σε νικημένους. Σε ένα πόλεμο δεν υπάρχουν ούτε οι μεν ούτε οι δε. Μόνο εξαθλιωμένοι και αποκτηνωμένοι άνθρωποι περπατούν σε δρόμους που πριν από λίγο έπεσε μια βόμβα ή μια ρουκέτα. Μόνο τρελοί και ράκη ζουν πια σε γειτονιές από όπου πέρασε ένας κατοχικός στρατός ή ανήλικοι μαχητές.
Μόνο δίπλα στους νεκρούς στέκομαι και στους βασανισμένους. Δίπλα στα θύματα της βαρβαρότητας και στους παραλογισμούς. Όχι, δε μπορώ να νιώσω πως αισθάνονται οι δικοί τους άνθρωποι και για να είμαι ειλικρινής δε θα ήθελα κιόλας. Κατά βάθος χαίρομαι που σε λίγο καιρό άλλα θέματα θα με απασχολούν και ο πόλεμος τούτος θα είναι μια ανάμνηση μάλλον θολή και μακρινή. Αλλά μέχρι να γίνει τούτο, η σκέψη μου μόνο σε αυτούς θα πηγαίνει. Γιατί ο θάνατος ήρθε απρόκλητα και απότομα. Δε κοίταξε ηλικίες, όνειρα και ελπίδες. Τα σάρωσε μεμιάς και τα έκανε σκόνη. Αυτή τη σκόνη γυρεύω να μυρίσω στον αέρα. Σαν ένα φόρο τιμής. Σαν μια ελάχιστη πράξη συμπαράστασης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου