Ναι, είναι από παράξενο ως γελοίο. Με αυτόν τον άνθρωπο ούτε γνωριζόμασταν ούτε είχαμε τίποτα κοινό. Ούτε και υπήρχε περίπτωση να γνωριστούμε δηλαδή ή να κάνουμε παρέα. Η ζωή του και η ζωή μου το μόνο κοινό που είχαν ήταν η βασική βιολογία. Γεννηθήκαμε, μεγαλώναμε, θα πεθαίναμε. Κι όμως, όσο βλακώδες κι αν ακούγεται αυτό, είναι σαν να έχασα κάποιον κοντινό μου. Κάποιον δικό μου άνθρωπο. Που πίναμε μαζί καφέ σε κάποια καφετέρια. Κι όλα αυτά από ένα ρόλο. Πόσο μάλλον που ο ρόλος αυτός χρησιμοποιούσε το χιούμορ, όχι πάντα πετυχημένο σύμφωνα με το σενάριο, για να καλύψει τις κοινωνικές του αδεξιότητες. Αυτή είναι η δύναμη του θεάτρου, διότι και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος όσο κι αν έχουν ξεφύγει, μια μορφή θεάτρου παραμένουν. Ένας εντελώς άγνωστος τύπος, με τον οποίο καμία σχέση δεν έχεις, υποδύεται έναν ρόλο με τον οποίο ίσως να βρεις και κάποια κοινά, μπαίνει στο σπίτι σου, επηρεάζει πολλές φορές το πως μιλάς, το πως σκέφτεσαι καμιά φορά, σε κάνει να γελάς, σε συγκινεί και τελικά γίνεται δικός σου άνθρωπος. Κάπως έτσι έγινε και με τον Μάθιου Πέρι, Τσάντλερ Μπινγκ στη σειρά "Τα Φιλαράκια", μια σειρά που την παρακολουθούσα από όταν πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα, την τηλεοπτική Ελλάδα του Big Brother και του Παπακαλιάτη τότε(κοίτα που πάλι εκεί γυρίσαμε τελικά), τον οποίο τελικά τον θεώρησα κάποια στιγμή, στους καινούριους κύκλους ή στις επαναλήψεις δε θυμάμαι, δικό μου άνθρωπο. Και σήμερα, ένας εντελώς άγνωστός του, ανεβάζω ένα τελευταίο αντίο, σαν να ήμουν κάποιος συγγενής του ή κάποιος πραγματικός - και όχι τηλεοπτικός- φίλος του. Εις το επανιδείν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου