Όταν θαυμάζουμε ανθρώπους και όταν τους αναγορεύουμε σε μεγαλοφυίες, σε ανανεωτές, σε πυλώνες, σε δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, καλό είναι να κρατάμε και μια πισινή. Άνθρωποι είναι και ως άνθρωποι έχουν τις αδυναμίες τους, τις κακές πλευρές τους, έχουν πράγματα που κρύβουν. Και όταν κάτι από αυτά θα βγει στην επιφάνεια, θα μας στεναχωρήσει, θα μας απογοητεύσει, θα μας εκνευρίσει, θα μας εξαγριώσει. Βέβαια, δε μας φταίει κανείς, παρά μόνο η χαζομάρα μας. Όταν θαυμάζουμε έναν άνθρωπο και τον φανταζόμαστε τέλειο, ο μόνος που φταίει όταν αποδειχτεί ότι, όπως είναι φυσικό, δεν είναι τέλειος αλλά μπορεί να είναι ακόμα και άθλιος, είμαστε εμείς που τον πλάσαμε στο μυαλό μας τέλειο. Όπως δε μισούμε τον αμαρτωλό αλλά την αμαρτία έτσι δε θαυμάζουμε και τον άνθρωπο αλλά τα έργα του ή τις ικανότητές του. Αν κάποιος έχει καλή φωνή, θαυμάζουμε τη φωνή του και δε περιμένουμε να είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη και σοφία. Αν το περιμένουμε, φταίμε εμείς και όχι αυτός που πέρα από τη φωνή μπορεί να είναι τενεκές ξεγάνωτος. Όποιος λέει ωραία αστεία δε σημαίνει ότι είναι και ακέραιος χαρακτήρας. Όποιος είναι καλός ηθοποιός δεν είναι και ωραίος τύπος. Όποιος γράφει όμορφα κείμενα δε σημαίνει πως είναι και αξιόλογος σαν άνθρωπος. Όποιος βγάζει πολλά χρήματα δε σημαίνει ότι είναι και έξυπνος. Και πάει λέγοντας. Έτσι, όταν μας απογοητεύσει αυτός ο κάποιος, καλό είναι να μη τα βάλουμε μαζί του αλλά με το κούφιο μας το κεφάλι που δε μπόρεσε να κάνει αυτή τη διάκριση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου