Η υπακοή γίνεται στα μοναστήρια και αφορά αποκλειστικά και μόνο τους μοναχούς. Στα μοναστήρια και στις μοναστικές κοινότητες υπάρχουν και οι γεροντάδες. Στη ζωή των ενοριών και των λαϊκών ούτε υπακοή νοείται ούτε το να αποκαλούν τον εξομολόγο, γέροντα. Αυτά είναι προσπάθειες να μεταφερθούν οι μοναχικές συνήθειες στη ζωή των κοσμικών ανθρώπων και σπάνια έχουν καλά αποτελέσματα. Ο εξομολόγος συμβουλεύει και δείχνει μια κατεύθυνση την οποία, σε θέματα καθημερινότητας, αν θέλει ακολουθεί ο εξομολογούμενος. Δεν υπάρχει αντιστοιχία με τη μοναστική ζωή όπου ο μοναχός θα ακολουθήσει ό,τι του πει ο γέροντάς του(αυτό έχει να κάνει με τη μυστική βίωση της εμπιστοσύνης στο Θεό, αν κι εκεί υπάρχουν πολλά παρατράγουδα). Ο εξομολόγος μπορεί να επιβάλλει επιτίμια πνευματικά φυσικά αλλά σε καμία περίπτωση να ορίσει τι θα κάνει ο εξομολογούμενος στη καθημερινή ζωή του όπως αν θα αφήσει το παιδί του να πάει σε ένα πάρτι, αν θα έρθει σε επαφή με τον/την σύζυγό του/της, αν θα ταξιδέψει κλπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις - και όχι σε όλες- ο εξομολόγος θα ακούσει, θα συμβουλέψει, αν μπορεί για τους πνευματικούς κινδύνους ή τις ωφέλειες, για το τι λέει η Εκκλησία και τέλος. Δε μπορεί να απαιτήσει σε καμία των περιπτώσεων υπακοή. Όπως είναι απαράδεκτο να μην αφήνει κάποιον εξομολογούμενό του, από τη στιγμή που αυτός δεν αναπαύεται πια σε αυτόν τον εξομολόγο, να ψάξει να βρει άλλον εξομολόγο. Το θέμα είναι να βοηθήσουμε, έστω και αφήνοντας να φύγει, μια ψυχή να βρει τον Θεό και όχι να κάνουμε στρατό από "πνευματικοπαίδια". Η ελευθερία είναι τόσο βασικό συστατικό της χριστιανικής πνευματικής ζωής, όσο και η αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου