Απροσάρμοστος

Θέλω να πιστεύω, μάλλον θέλω να ελπίζω πως πάντα ήμουν και θα παραμείνω απροσάρμοστος στη κοινωνία. Ότι ποτέ δε προσαρμόστηκα με ένα τρόπο ζωής όπου μετράει το πως ντύνεσαι ή πόσα χρήματα ξοδεύεις για να καθοριστεί η αξία σου. Μάλλον δε προσαρμόστηκα ποτέ με το γεγονός ότι κάποιος ή κάποιοι μπορούν να καθορίσουν την αξία κάποιου ανθρώπου. Ποτέ δε προσαρμόστηκα σε μια ζωή στην οποία θα περιμένω μία μέρα τη βδομάδα ή είκοσι μέρες το χρόνο για να ξεδώσω και μετά να γυρίσω ευχαριστημένος σε μια ρουτίνα που σιχαίνομαι. Δε θα προσαρμοστώ ποτέ σε μια πραγματικότητα που θέλει τα όνειρα να εγκαταλείπονται για να βρεθεί μια καλή, χειροπιαστή εργασία προς βιοπορισμό. Δε θα προσαρμοστώ με άδικους προύχοντες που καταπατούν κάθε ψήγμα δικαιοσύνης. Δε θα προσαρμοστώ σε μια καθημερινότητα που θέλει τον έρωτα να εξατμίζεται και την αγάπη να μπαγιατεύει. Ποτέ δε θα προσαρμοστώ σε μια τέτοια πυργατόρεια κατάσταση μέχρι ο θάνατος να έρθει και να αποφασίσει αν θα πάω σε οριστική κόλαση ή αν τελικά θα με λυτρώσει οδηγώντας με σε κάποιον παράδεισο. Θα παραμείνω απροσάρμοστος και θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να παλεύω να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου, όσο τρελά κι αν είναι, άσχετα αν θα τα καταφέρω ποτέ, θα παλεύω να κάνω και τις επτά μέρες και ολόκληρο τον χρόνο να αξίζουν να ζω, όσο πεζές κι αν είναι, θα χορεύω στους ρυθμούς της μουσικής που μόνο ο έρωτας μπορεί να παίξει, όσο τρελοί κι αν είναι οι ρυθμοί αυτοί. Δε θα προσαρμοστώ σε ένα κόσμο που δολοφονεί καθημερνά κάθε ίχνος φαντασίας μόνο και μόνο για να εκβιομηχανίσει-ψηφιοποιήσει κάθε χιλιοστό της ζωής...