Η φλόγα

 

Ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στο στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στο Χριστό∙ εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί∙ εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτή την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δε σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω όπως ο πατέρας τα αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε. 

Μια ακριβή περιγραφή της ζωής των Αποστόλων μας δίνει στη σημερινή περικοπή, ο Απόστολος Παύλος. "Ως αυτή την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας". Αυτή ήταν η ζωή τους τότε. Έτσι περνούσαν αυτοί που διέδωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου στον τότε γνωστό κόσμο. Στην Ελλάδα, τη Ρώμη, την Ινδία, την Αιθιοπία και αλλού. Αυτή ήταν η καθημερινότητα αυτών που άναψαν τη φωτιά του Χριστιανισμού που άλλαξε τον κόσμο. 

Και σήμερα; Οι εκκλησίες αδειάζουν, ακόμα και αυτοί που εκκλησιάζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό είναι στην ουσία αδιάφοροι και για τη διδασκαλία και για τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, οι ποιμένες μάλλον καλοζωισμένοι είμαστε και φυσικά καμία διάθεση δεν έχουμε να να παρουσιαστούμε μωροί ή να ανεχτούμε - πόσο μάλλον να απαντήσουμε με αγάπη- στις προσβολές που πιθανόν αν δεχτούμε. Προτιμούμε την συναναστροφή με τους προνομιούχους της κοινωνίας παρά να θεωρούμαστε κι εμείς, όπως τότε οι Απόστολοι αποβράσματά της. Η σιγουριά του δημοσίου, η κάλυψη του κράτους, όλος αυτός ο εφησυχασμός αν δεν έχουν σβήσει εντελώς τη φλόγα, πάντως την έχουν αποδυναμώσει τόσο που δε μπορεί να ανάψει ούτε ξερά χόρτα σε περίοδο καύσωνα. 

Το δε μήνυμα χαράς, καινούριας ζωής και ανοίγματος στον κόσμο που έφερναν τότε οι Απόστολοι στην οικουμένη σήμερα έχει αντικατασταθεί από προφητολογίες, φοβίες, συνωμοσιολογίες, περιχαράκωση και οπισθοδρόμηση. Όλα αυτά με ένα επίπλαστο περιτύλιγμα παράδοσης.

Αλλά, όπως μας λέει και ο Απόστολος Παύλος, αυτή η σύγκριση δε γίνεται για να ντραπούμε σήμερα ή για να πούμε μεμψιμοιρώντας πως ο Χριστιανισμός τελείωσε, πως η Εκκλησία πέθανε. Αλλά για να δούμε πού χάθηκε ο δρόμος και να βρούμε τι χρειάζεται για να επιστρέψουμε σε αυτόν. Τα παραδείγματα λοιπόν των Αποστόλων, των Μαρτύρων, των Οσίων, των Πατέρων και των Προφητών υπάρχουν και είναι ολοζώντανα μπροστά μας σε κάθε λειτουργία, σε κάθε σελίδα της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης, σε κάθε διδαχή των Αγίων μας και σε κάθε επεισόδιο από τους βίους τους. Δε μένει σε μας, και όταν λέω σε μας εννοώ σε όλους μας που απαρτίζουμε την Εκκλησία, από τους Πατριάρχες μέχρι τους νεοφώτιστους, να ακολουθήσουμε αυτά τα παραδείγματα, να δυναμώσουμε τη φλόγα που υπάρχει από τη βάπτιση ακόμα μέσα μας, και να ανοιχτούμε στον κόσμο, χωρίς φοβίες, προλήψεις και προκαταλήψεις και να φέρουμε το μήνυμα της νέας ζωής. Της μόνης πραγματικής ζωής. Της ζωής εν Χριστώ.