Εντάξει, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από τον χουλιγκανισμό. Και όταν η ηλιθιότητα του χουλιγκανισμού(πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις την εθελοντική υπηρεσία σε στρατούς ανώνυμων εταιρειών;) συνδυάζεται με την τυφλότητα ακραίων ιδεολογιών γίνεται πλέον ένα εντελώς επικίνδυνο μόρφωμα. Και όμως, μπορώ να θυμηθώ πως έχω συναντήσει πολλά άτομα από τότε που ήμουν νέος, που θαύμαζαν την "κουλτούρα των χούλιγκαν". Το να πεθαίνεις και να σκοτώνεις για μια ομάδα. Το να πηγαίνεις στο γήπεδο οργανωμένα και το τελευταίο που σε νοιάζει να είναι το αποτέλεσμα. να βλέπεις τον άλλον όχι σαν αντίπαλο που θα του κάνεις πλάκα, έστω και τραβηγμένη, αν τον κερδίσεις αλλά σαν εχθρό που χωρίς δεύτερη σκέψη θα πετάξεις εναντίον του κοτρόνι χωρίς να ξέρεις που θα τον πετύχει και τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό. Θυμάμαι και ένα τραγούδι που έλεγε ότι τα παιδιά στη κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα. Κάποιοι τον πήραν τοις μετρητοίς τον στίχο. Ε, η ελπίδα αυτή έχει γίνει διεθνής πλέον από τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης και τώρα έχουμε και εισαγόμενους ελπιδοφόρους τύπους.
υγ. Προφανώς και είναι θεμιτό να χαίρεσαι και αν παθιάζεσαι με την ομάδα σου. Κι εγώ τρελαίνομαι όταν νικάει ο Ολυμπιακός, αλλά αυτό από το να στείλω στο νοσοκομείο ή και στο νεκροτομείο κάποιον επειδή είναι φίλαθλος του ΠΑΟ ή της ΑΕΚ ή να γίνω μισθοφόρος του κάθε προέδρου, έχει μια κάποια απόσταση, ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου