Ονειρεύομαι μια Εκκλησία φτωχή, όπου οι φτωχοί δε θα ξεχωρίζουν από τους πλούσιους. Μια Εκκλησία που δε θα ευχαριστεί πολιτικούς επειδή ήρθαν σε κάποια ακολουθία, αλλά θα τους ενοχλεί για να διαβιβάσει τις δυσκολίες και τα παράπονα του λαού. Με πολιτικό λόγο αλλά όχι κομματικό. Μια Εκκλησία χωρίς μεγάλους δωρητές αλλά με τον οβολό της χήρας. Μια Εκκλησία όπου τα μέλη της θα μοιράζονται τα υπάρχοντά τους ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, χωρίς ακριβά υφάσματα και κόκκινα χαλιά. Μια Εκκλησία που θα έχει πιο πολύ λιβάνι και λιγότερα ηχοσυστήματα. Χωρίς ακριβούς πολυελαίους και ακριβά τέμπλα. Που το Ευαγγέλιο θα διδάσκεται αλλά και θα πράττεται και θα βιώνεται. Αλλά αυτό είναι ένα από τα παλαβά πράγματα που ονειρεύομαι. Όταν ξυπνάω γίνομαι κι εγώ κομμάτι της πραγματικότητας...Άσε που μπορεί να κάνω και λάθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου