Η εκδίκηση...

 

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει μ’ ένα βασιλιά, που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι του.» Μόλις άρχισε να κάνει τον λογαριασμό, του φέρανε κάποιον που όφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή δεν μπορούσε να τα επιστρέψει, ο κύριος του διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο, τη γυναίκα του, τα παιδιά του κι όλα τα υπάρχοντά του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. Ο δούλος τότε έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε κι έλεγε: «δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα δώσω όλα τα χρέη μου πίσω». Τον λυπήθηκε λοιπόν ο κύριός του εκείνον τον δούλο και τον άφησε να φύγει˙ του χάρισε μάλιστα και το χρέος. Βγαίνοντας έξω ο ίδιος δούλος, βρήκε έναν απο τους συνδούλους του, που του όφειλε μόνο εκατό δηνάρια˙ τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει λέγοντάς του: «ξόφλησέ μου αυτά που μου χρωστάς». Ο σύνδουλός του τότε έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: «δείξε μου μακροθυμία, και θα σου τα ξεπληρώσω». Εκείνος όμως δεν δεχόταν, αλλά πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει ότι του χρωστούσε. Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ, και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριο τους όλα όσα έγιναν. Τότε ο κύριος τον κάλεσε και του λέει: «κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες˙ δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνιστείς τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίστηκα εσένα;». Και οργισμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όσα του χρωστούσε. «Έτσι θα κάνει και σ’ εσάς ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δεν συγχωρεί τα παραπτώματα του αδελφού του μ’ όλη του την καρδιά».

Με το θέμα της συγχώρησης θα μπορούσαμε να πούμε πως καταπιάνεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε τα κακά που μας έχουν κάνει οι άλλοι, πάντα άλλωστε κάποιοι άλλοι φταίνε για τα δεινά μας, ενώ εμείς έχουμε κάνει απείρως χειρότερα κακά στον ίδιο τον Θεό. Τον προδίδουμε καθημερινά είτε με την κακία μας είτε με την αδιαφορία μας είτε με τον φανατισμό μας. Κι ενώ εμείς δε συζητάμε καν να συγχωρήσουμε τους διπλανούς μας, ζητούμε από το Θεό να μας συγχωρέσει και να μας δεχτεί στη βασιλεία Του.

Λέγοντας αυτά τα λόγια και μόνο, θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε το σημερινό κήρυγμα - το οποίο πάνω κάτι είναι παρόμοιο με πολλά άλλα κηρύγματα που θα εκφωνηθούν σήμερα-  και να πάμε όλοι χαρούμενοι στα σπίτια μας έτοιμοι να συγχωρήσουμε τους πάντες, έτσι; Και επίσης θα έχουμε επιβεβαιώσει μέσα μας για άλλη μια φορά ότι ο χριστιανισμός δε μπορεί να εφαρμοστεί οπότε κι εμείς δικαιολογούμαστε που δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά που ακούμε στην εκκλησία ή διαβάζουμε στα βιβλία. Και θα είμαστε όλοι χαρούμενοι. Και όσοι κάνουμε τέτοια κηρύγματα και όσοι τα ακούμε. 

Και θα έχουμε αποτύχει για άλλη μια Κυριακή να κάνουμε έστω μισό χιλιοστό προς τον Χριστό. Γιατί δεν έχουμε καταλάβει για τι πράγμα μιλάει το σημερινό ευαγγέλιο. Γιατί το προσεγγίζουμε με ευσεβιστικό και επιφανειακό τρό. Γιατί θαρρούμε πως ο Χριστός ήταν ένας χαζοχαρούμενος τύπος που γυρνούσε και αγκάλιαζε τους Εβραίους και τους χαμογελούσε γλυκά. Γιατί κρυβόμαστε πίσω από την εσφαλμένη άποψη περί συγχώρεσης και φτιασιδώνουμε τη δειλία μας και τον φόβο μας να διευθετήσουμε τη ζωή μας. Και έτσι μένουμε ανολοκλήρωτοι ως προσωπικότητες και έρμαια διάφορων τύπων που κυκλοφορούν. 

Το θέμα της σημερινής περικοπής δεν είναι η συγχώρεση, είναι η εκδίκηση. Το αμάρτημα του δούλου  που ζητά επιείκεια από τον κύριό του, δεν είναι ότι δε συγχωρεί το πολύ μικρότερο χρέος του συνδούλου του αλλά ότι ζητά να τον βάλουν φυλακή. Ενώ αυτός ζητά συγχώρεση, ο ίδιος επιδίδεται στην εκδίκηση. Και εκδίκηση δεν επιτρέπεται να παίρνουν οι άνθρωποι. Μόνο ο Θεός μπορεί να εκδικείται. 

Και ας πάμε στη συγχώρεση. Η συγχώρεση είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Τον μισό τον διανύει αυτός που συγχωρεί και τον άλλον μισό οφείλει να τον διανύσει αυτός που συγχωρείται, δείχνοντας μια κάποια μετάνοια, ότι έχει έστω καταλάβει το κακό που έχει προξενήσει. Εμείς οι χριστιανοί οφείλουμε να διανύσουμε το μισό δρόμο, αν όμως ο άλλος δεν έχει σκοπό να διανύσει το δικό του μισό, δε θα κάνουμε εμείς ολόκληρη της απόσταση για λογαριασμό του. Όταν ο Χριστός ή οι άγιοι Μάρτυρες ζητούσαν από τον Θεό να συγχωρέσει τους διώκτες και εκτελεστές τους, αυτό δε σήμαινε ότι αυτοί πράγματι συγχωρέθηκαν αφού δεν μετάνιωσαν για τις πράξεις τους. Δε πήγε λοιπόν η Εκκλησία να αγκαλιάσει αυτούς τους εγκληματίες. Όταν λοιπόν κάποιος δε διανύει το δικό του κομμάτι στο δρόμο της συγχώρεσης, τότε κι εμείς οφείλουμε να είμαστε όπως το περιστέρι και το φίδι. Να μη κρατήσουμε κακία και να μη ζητήσουμε εκδίκηση μεν, αλλά και προσεκτικά και γρήγορα να κρατήσουμε τις αποστάσεις μας. Δεν είναι εκούσια μαζοχιστική θυματοποίηση ο χριστιανισμός, είναι όμως μια νέα ζωή που σπάει το φαύλο κύκλο της εκδίκησης.

Αυτό είναι και το νόημα της σημερινής παραβολής. Ο Χριστός μας ζητά να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της εκδίκησης. Γιατί όσο οι άνθρωποι θα εκδικούνται άλλους ανθρώπους δε θα γνωρίσουν ποτέ τη συμφιλίωση με τον Θεό και δε θα πετύχουν ποτέ τη συμφιλίωση μαζί Του και θα απωλέσουν τη σωτηρία τους. Ας κάνουμε λοιπόν τα βήματα που μας αναλογούν, δίνοντας ευκαιρία και στους συνανθρώπους μας να περπατήσουν και το δικό τους μισό ώστε να σωθούμε όλοι...