Το κήρυγμα

 

Πριν συνεχίσω τη μεγάλης λογοτεχνικής αξίας σειρά χαριτωμένων και αστείων κειμένων, να ξεκαθαρίσω κάτι. Τα κείμενα αυτά δε διεκδικούν θέση κριτικής, επανάστασης ή ο,τιδήποτε παρεμφερές. Πρόκειται για απλά ευθυμογραφήματα, αστεία κειμενάκια, με μια κάποια διάθεση σάτιρας, στα οποία καταπιάνομαι με τα εκκλησιαστικά γιατί τα αγαπώ και έτσι γράφοντας γι' αυτά τα κείμενά μου δε κινδυνεύουν να ξεπέσουν σε ένα είδος κεκαλυμμένης κακίας, πράγμα συνηθισμένο όταν γράφεις με διάθεση αστεϊσμού. Δε θα μπορούσα να γράψω για άθεους ή παναθηναϊκούς(πρόκειται για το ίδιο κακό) για παράδειγμα γιατί θα μου έβγαινε μια κάποια επιθετικότητα...

Κι αφού έγραψα τα παραπάνω, μπορώ να περάσω στο επόμενο θέμα μου που είναι το κήρυγμα! Εδώ πρόκειται για μια πολύ σημαντική στιγμή της λειτουργίας αφού υποτίθεται ότι ο ιεροκήρυκας εξηγεί την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή που διαβάστηκε στη Λειτουργία αλλά κανείς δε τις κατάλαβε αφού είναι στα αρχαία και ελάχιστοι Έλληνες καταλαβαίνουν αρχαία ελληνικά, ειδικά όταν αυτά διαβάζονται εμμελώς.

Το πρόβλημα είναι στο υποτίθεται. Γιατί συνήθως πρόκειται για κάτι πιο βαρετό και από οικονομική ανάλυση σε φόρουμ ή άρθρο γνώμης μέλους του ΚΚΕ. Πλάκα κάνω. Δεν υπάρχει άρθρο γνώμης μέλους του ΚΚΕ, αφού όλοι μία γνώμη έχουν. Αυτή του κόμματος. Κοιτάξτε. Κι εμείς οι παπάδες άνθρωποι είμαστε. Και σαν άνθρωποι μόλις δούμε μικρόφωνο και κοινό...ε, δε βάζουμε γλώσσα μέσα. Οπότε η ώρα του κηρύγματος είναι μια καλή ευκαιρία να δείξουμε όλο το εύρος των γνώσεών μας, να μιλήσουμε για εθνικοπατριωτικά θέματα, που τα σηκώνει και ο χώρος(άλλη πονεμένη ιστορία αυτή), να πούμε τυχόν παράπονα που έχουμε από τους ενορίτες, τους επιτρόπους, κάποιοι πιο επαναστατικοί τύποι από το δεσπότη, από τη φύση, από το Θεό τον ίδιο. Μπορεί επ' ευκαιρίας να παρουσιαστεί και κάποιος υποψήφιος για επερχόμενες εκλογές βουλευτικές ή δημοτικές, μπορεί να ρίξουμε και καμιά συνωμοσιολογία έτσι για να βρίσκεται και πάει λέγοντας.

Από την άλλη είναι μεγάλη ευκαιρία για τους πιστούς να ξεκουραστούν. Να τεντωθούν, να ρίξουν μια ματιά στο κινητό, να μιλήσουν με τους διπλανούς τους, να σκεφτούν τι φαγητό θα φτιάξουν το μεσημέρι, που θα πάνε για καφέ κλπ. 

Μετά είναι και η διάρκεια. Δε ξέρω ποιος το έχει σκεφτεί αυτό το κόλπο αλλά για κάποιο λόγο ορίζουν το 15λεπτο ως το πιο σύντομο χρονικό  όριο για ένα κήρυγμα. Δηλαδή, κάποιος που ήδη δύο ώρες και κάθεται και ακούει στη διαπασών συνήθως, ψαλμωδίες που δεν (πολυ)καταλαβαίνει, θα πρέπει να υποστεί και ένα λόγο περίπου 20-25 λεπτών που θα λέει για ο,τιδήποτε εκτός από αυτό που θα μπορούσε να έχει κάποιο ενδιαφέρον: την επεξήγηση του Ευαγγελίου.

Από την άλλη θα μάθει πολλά από αυτά που πιστεύει και σκέφτεται ο παπάς της ενορίας του -έστω κι αν δεν τον ενδιαφέρουν- και κυρίως θα καταλάβει αυτό: ότι πρόκειται για πολυλογά.

Κλείνω με μια χαριτωμένη ιστορία: Κάποτε από μια ενορία ετοιμάζονταν να επισκεφτούν ένα μοναστήρι. Παίρνει ο παπάς της ενορίας για να κανονίσει την ώρα. Ρωτάει λοιπόν: Τι ώρα κάνετε το κήρυγμα περίπου; Κατά τις 10 του απαντούν. Ωραία λέει και κλείνει το τηλέφωνο. Μετά λέει στους παρευρισκόμενους: Κατά τις 10.30 θα πάμε, μη μας χαλάσει και η διάθεση...