Ένας (φανταστικός) διάλογος

 

Ήρθε κάποτε ένας τύπος, καλό παιδί, άτομο παρφαί, όπως συνηθίζω να τους αποκαλώ τέτοιους ωραίους τύπους, και μου λέει: "Πάτερ, θέλω να φύγω από την Ορθοδοξία και να γίνω ινδουιστής". "Σώπα καημένε", του απαντώ "που θα τρέχεις τώρα στην Ινδία, κάνει και ζέστα(δεν το έγραψα λάθος). Τι να κάνεις σε δαύτους; Όλα πικάντικα τα τρώνε, άσε που λατρεύουν και τα βόδια". "Τις αγελάδες πάτερ", μου λέει ο τυπάς. "συγνώμη, μπερδεύτηκα με τους δικούς μας. Αυτοί λατρεύουν αγελάδες, εμείς κάνουμε τα βόδια βουλευτές. Ορίστε, προτιμότεροι δεν είμαστε;". "Μα", μου λέει, "με συναρπάζουν οι γκουρού τους". "Αυτό είναι βρε αδερφέ; Κάτσε να σου δείξω εδώ γκουρού που έχουμε. Κάτσε να ανοίξει το λάπτοπ. Ορίστε, κοίτα πόσους γκουρού έχουμε εμείς. Τους λέμε γεροντάδες αλλά μη χαλιέσαι. Μετάφραση τους κάνουμε. Και από ονόματα; Σκίζουμε. Αμβρόσιος, Σουλπήκιος, Βαρσανούφιος κι ένα σωρό άλλα ωραία εξωτικά ονόματα. Και όλοι με οπαδούς, ε; Κόσμο και κοσμάκη. Και κάνουν τα πάντα. Εξορκισμούς θες; Έχουμε. Διάβασμα; Έχουμε. Να κολλάει ο σταυρός στο μέτωπο και να σου κάνει διάγνωση; Έχουμε. Να εξορκίζουν παιχνίδια; Έχουμε. Ό,τι τραβά η ψυχή σου. Θες και γιόγκα; Θα σε στείλω εγώ σε ένα γέροντα που επιμένει ότι τη προσευχή τη κάνουμε έχοντας συγκεκριμένη στάση στο σώμα μας, μέχρι να σου πιαστούν και τα εσωτερικά όργανα. Θες να σου οργανώνουν τη ζωή; Να σου λένε πότε θα βρίσκεσαι με τη γυναίκα σου και πώς, τι θα σπουδάσει το παιδί σου και αν θα σπουδάσει, αν θα πάτε στο τάδε μουσείο ή στο δείνα πάρτι. Κι απ' αυτό έχουμε. Θες και πιο τεχνολογικά πράγματα; Εμβόλια, δορυφόρους, τσιπάκια; Ε-χού-με. Τώρα αν σε ενοχλεί το χρώμα, που αυτοί έχουν πορτοκαλί κι εμείς μαύρο, σιγά. Black is the new orange". "Πάτερ, έχω μείνει άναυδος, έχουμε τόσα πολλά;" με ρωτά ο τύπος μαγεμένος. "Τσάκω αδερφέ ένα προσπέκτους από αυτά στην άκρη του γραφείου, μελέτησέ το και έλα μετά να κανονίσουμε να σε αποστείλω στον γέροντα - γκουρού της αρεσκείας σου. Έτσι όπως έχουμε καταντήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι ανάγκη να ψάξεις το ψέμα αλλού..."

Ο παραπάνω διάλογος είναι φανταστικός και γράφτηκε για να προκαλέσει μια κάποια θυμηδία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.