Είναι ένα πρόβλημα αυτό. Ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που παίρνουν τόσο πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Με ανθρώπους που ξεστομίζουν κάτι αφάνταστες κοινοτυπίες, θεωρώντας πως αποκαλύπτουν στους αδαείς κάποιες φοβερές συμπαντικές αλήθειες που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Παλιά με κάτι τέτοιους αρπαζόμουν. Μετά γελούσα. Σήμερα δείχνω μια κάποια συγκατάβαση. Καταλαβαίνω την ανάγκη τους να χτίσουν ένα κόσμο βεβαιοτήτων, με τους ίδιους στο επίκεντρο ώστε εκεί να καλύψουν και τις όποιες αποτυχίες ή αστοχίες τους, τις οποίες τρέμουν να κοιτάξουν κατάματα. Τους καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους αλλά και πάλι δε τους συμπαθώ. Και να ήθελα δε θα μπορούσα καθώς είναι τέτοια η αυτοαναφορικότητά τους και ο εγωκεντρισμός τους που δεν αφήνουν περιθώρια για συμπάθειες και άλλα τέτοια συναφή.
Από την άλλη πόσο πολύ εκτιμώ τους ανθρώπους που δε φοβούνται να πουν "δεν ξέρω"! Τι μεγαλείο περικλείουν αυτές οι δύο λεξούλες. Τι καταπληκτική νοοτροπία! Τι ψυχική ευγένεια. Βέβαια, αυτούς που λένε "δεν ξέρω, δεν το γνωρίζω αυτό" πολλοί τους θεωρούν χαζούς και ίσως και να τους κοροϊδεύουν κρυφά ή και πιο φανερά. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε η πλειοψηφία του κόσμου από ηλίθιους αποτελείται γι' αυτό και πάει ο κόσμος όπως πάει. Πώς να καταλάβει ο ηλίθιος πόσο σπουδαίο είναι να παραδέχεσαι πως δε γνωρίζεις.
Ή πόσο σπουδαίο είναι να αναγνωρίσεις ότι απέτυχες, ότι έχασες. Αυτούς τους ηττημένους, τους αποτυχημένους πολύ ευχαρίστως θα τους έβαζα σε μια περίοπτη θέση σε ένα τραπέζι και θα φρόντιζα να έχουν τα καλύτερα φαγητά και ποτά. Γιατί πραγματικά αυτοί, αναγνωρίζοντας την ήττα, την αποτυχία δείχνεις πόσο πολύ έχεις μάθει να ζεις. Πόσο πολύ έχεις καταλάβει τι ακριβώς είναι ζωή.
Αλίμονο, πραγματικά σε όσους σε αυτό τον κόσμο τα ξέρουν όλα, Σε όσους ζουν μέσα στη σιγουριά τους. Αυτοί είναι πύργοι που γκρεμίζονται εύκολα και δεν είναι δυνατόν να αναστηλωθούν. Αλλά έτσι είναι η μικρότητα. Ενώ το μεγαλείο της αποδοχής των αδυναμιών μας, πόσους δρόμους ανοίγει. Πόσες πύλες. Πόσα κάστρα γκρεμίζει. Και είναι κρίμα που όλο και λιγότεροι άνθρωποι τολμούν να ακολουθήσουν αυτή τη πορεία πια.
Στην εποχη που ζουμε παρα πολλοι ανθρωποι εχουν "αποψη" περι παντος επιστητου θεματος ακομη και οταν δεν εχουν σπουδασει ενα αντικειμενο πανω στο οποιο εχουν "αποψη". Ας πουμε για παραδειγμα παρα πολυς κοσμος εχει "αποψη" για πολιτικες θεωριες οταν δεν εχει σπουδασει πολιτικες επιστημες και ουτω καθ'εξης. Τη λεξη "αποψη" την εβαλα σε εισαγωγικα επειδη δεν ειναι κακο ενας ανθρωπος να εχει οντως μια αποψη ακομη και σε ενα θεμα καποιου αντικειμενου το οποιο δε το εχει σπουδασει αλλα ειναι κακο να μιλαει χωρις να εχει σαφη επιχειρηματολογια για να στηριξει την αποψη του και ακομη χειροτερο ειναι να χρησιμοποιει την υβρεολογια και την αναιδεια ως "επιχειρηματολογια" για να στηριξει την αποψη του. Επισης ειναι σημαντικο ενας ανθρωπος να αναφερει την αποψη του εφωσον ΕΡΩΤΗΘΕΙ για ενα συγκεκριμενο ζητημα και οχι να επεμβαινει σε ενα προβλημα για να παραστησει τον επιλυτη προβληματων. Η απαντηση που θα δωσει ενας ανθρωπος "δε ξερω και δε γνωριζω" πανω σε μια συγκεκριμενη ερωτηση μπορει σε καποιες φασεις να δειχνει οντως επιγνωση της αγνοιας του πανω στο συγκεκριμενο θεμα στο οποιο θα ερωτηθει αλλα δεν ειναι απαραιτητα και δειγμα ψυχικης ευγενειας ως παρουσια αληθινης ταπεινωσης εντος του. Πολλοι ανθρωποι δυστυχως μπορει να ταπεινολογουν και η ταπεινολογια δεν ειναι σημαδι αληθινης ταπεινωσης. Ενα ταπεινο ανθρωπο δε μπορεις ευκολα να τον αναγνωρισεις. Δε κρυβεται αυτος απο μονος του. Το κρυβει ΕΚΕΙΝΟΣ που κρυβει τους δικους ανθρωπους απο οσους δεν εχουν την επιθυμια να τους μιμηθουν. Δυστυχως στην εποχη μας πολλοι ανθρωποι ισχυριζονται οτι ψαχνουν να βρουν εναρετους και εμεμπτους ανθρωπους ως προτυπα προς μιμηση και τελικως μιμουνται ανθρωπους που ειναι προτυπα προς αποφυγη. Η ηλιθιοτητα στις μερες μας δεν ειναι θα ελεγα η σοβαροτερη αιτια των προβληματων που αντιμετωπιζει ο ανθρωπος αλλα η υποκρισια αποτελει μια απο τις χειροτερες αιτιες των ανθρωπινων προβληματων. Τους εναρετους ανθρωπους τους αναγκαζουν οι ανθρωποι να μεταβαλονται σε μπροσταρηδες στο πεδιο της μαχης για να εχουν εναν "ηρωα" που να εκστασιαζει τη φαντασια τους. Κοινως να εχουν ενα ΕΙΔΩΛΟ. Το θεμα ειναι οτι οταν απαιτουν οι ανθρωποι απο καποιον να ειναι ο μπροσταρης στη μαχη και ο "ηρωας" τους και τον αφηνουν μονο του να παλευει με τα θηρια τον αναγκαζουν να ξεπερασει τα ορια των δυνατοτητων του να εξουθενωθει και στο τελος να διαλυθει και να πεσει. Να γινει δηλαδη κατι αναλογο με το χτυπημενο πυγμαχο του σκιτσου που αναρτησες. Για ποιο λογο λοιπον να απαιτουν καποιοι ανθρωποι απο αλλους ανθρωπους να ειναι εναρετοι αφου δεν εχουν ουσιαστικα καμοια προθεση να τους μιμηθουν αλλα και να τους στηριξουν στον αγωνα τους?
ΑπάντησηΔιαγραφή