Είχα πάντα ένα ζήτημα με τα ρούχα, με το ντύσιμο. Όχι, δεν εννοώ πως ήμουν κάποιου είδους φανατικός γυμνιστής και ήθελα να τρέχω στους δρόμους με αδαμιαία περιβολή. Άλλωστε ένα τέτοιο θέαμα θα ήταν μάλλον δυσάρεστο, για να μη πω φριχτό, για τους γύρω μου. Θέλω να πω το ντύσιμο ως επιλογή ρούχων. Από μικρό με ενδιέφεραν δύο πράγματα σχετικά με τα ρούχα. Να είναι άνετα(να μη με στενεύουν και να είναι μαλακό το ύφασμα) και να έχουν ωραίες ζωγραφιές με τον χάρο, με βρικόλακες, λυκανθρώπους κλπ. Και ακόμα και σήμερα αυτό με ενδιαφέρει.
Κάποια στιγμή γνώρισα ηλίθ...εχμ, ανθρώπους οι οποίοι έδιναν αλλού βαρύτητα. Στη γραμμή, στα χρώματα και τον συνδυασμό τους, στη τρέχουσα μόδα και σε άλλα πράγματα που καθόλου δεν με ενδιέφεραν. Εντάξει. Αρχικά μου είχαν φανεί λίγο ακαταλαβίστικα αυτά αλλά επικράτησε μέσα μου η λογική η οποία με συντροφεύει πάντα. Κάνε ό,τι σου αρέσει, άσε τους άλλους να κάνουν ό,τι τους αρέσει και αν ο ένας ενοχλήσει τον άλλον λύστε το με έναν γερό καβγά.
Τέλος πάντων ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που ντύνονται όχι όπως τους αρέσει αλλά όπως πιστεύουν ότι αρέσει στους άλλους. Μου φαίνεται κάπως γελοίο να τους βλέπω, άντρες και γυναίκες(νομίζω ότι τώρα πια εδώ πρέπει να αναφέρω κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων για να είμαι και πιο πολιτικά ορθός αλλά το αφήνω για την ώρα) οι οποίοι στριμώχνονται μέσα σε υφάσματα που δεν αντέχει το δέρμα τους ή σε γραμμές που τους κάνουν να ασφυκτιούν διότι έτσι, λένε, επιτάσσει μια κάποια μόδα. Έτσι σήμερα φοράνε στενές γραμμές και δεν αντέχουν να βλέπουν φαρδιά ρούχα ενώ αύριο μπορούν να φορέσουν τρία νούμερα μεγαλύτερο ρούχο την ώρα που θα χορεύουν γύρω από τη φωτιά στην οποία θα καίνε τα χθεσινά, στενής γραμμής, ενδύματα. Και θα επιμένουν ότι όλα αυτά τα κάνουν με βάση το προσωπικό τους και μόνο γούστο. To οποίο μεταβάλλεται εντελώς τυχαία ανάλογα με τη μόδα. Ό,τι κι αν είναι αυτό.
Μέσα σε αυτούς, όπως είναι φυσικό, υπάρχουν και οι κήρυκες του ντυσίματος. Είναι αυτοί οι πολύ ενοχλητικοί τύποι, οι οποίοι θα σου κάνουν παρατήρηση για το τι φοράς, πώς το φοράς και πως κυκλοφορείς με αυτά που φοράς. Το ότι δεν κυκλοφορείς μαζί τους και δε θέλεις και πολλές σχέσεις με δαύτους ουδόλως τους απασχολεί. Το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι η διάδοση του ιερού λόγου του ντυσίματος, την μοναδική αλήθεια του οποίου κατέχουν αυτοί και μόνον αυτοί.
Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορούσα πάντα σαν λέτσος. Δε μου άρεσαν τα πουκάμισα και οι γραβάτες, τα καλά ρούχα όπως τα λέγαμε κάποτε, τα υφασμάτινα παντελόνια και τα κυριλέ παπούτσια. Πιθανότατα επειδή όλα αυτά άρεσαν στους γονείς μου με τους οποίους στο μόνο πράγμα που συμφωνήσαμε ποτέ ήταν ότι διαφωνούμε σε όλα. Ίσως λοιπόν να οφείλεται όλο αυτό σε παιδικά τραύματα, ποιος να ξέρει.
Όπως και να 'χει δεν έκρινα ποτέ κανέναν από τα ρούχα του. Με την ίδια ευκολία αντιπαθούσα κάποιον με πουκάμισο και σακάκι και κάποιον με σκισμένο t-shirt(επειδή διαβάζουν και κάτι μπουρτζόβλαχοι αυτό είναι το κοντομάνικο μπλουζάκι). Πότε μου δεν ήμουν υπέρ των διακρίσεων. Το ανθρώπινο είδος είναι εξίσου αντιπαθητικό ό,τι περιτύλιγμα κι αν έχει. Αλλά πάντα είχα σε περίοπτη θέση αντιπάθειας και αποστροφής τον κάθε ηλίθιο και την κάθε ανόητη που θα ερχόταν και θα μου ξεκίναγε κουβέντα με τις εξής λέξεις: "Μα μήπως να άλλαζες το ντύσιμό σου λιγάκι;"...
Αυτό ήταν. Εξιστόρηση τέλος. Αύριο πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου