Δορβιτσά

 

Τις καλοκαιρινές αλλά και τις πασχαλινές διακοπές των παιδικών, εφηβικών και μετεφηβικών μου χρόνων τις πέρναγα στο χωριό μου, κάπου στην Ορεινή Ναυπακτία. Τώρα, όταν λέμε κάπου στην Ορεινή Ναυπακτία, το εννοούμε καθώς αυτό το χωριό- Δορβιτσά λέγεται- είναι τόσο μικρό που οι στρατιωτικοί χάρτες δεν το αναφέρουν καν. Όταν μιλάμε για στρατιωτικούς χάρτες, φυσικά καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για χάρτες που περιλαμβάνουν τα πάντα. Λοιπόν, σχεδόν τα πάντα καθώς τους διέφυγε το ιστορικό και ηρωικό(όλοι οι Έλληνες πιστεύουμε ότι τα χωριά μας είναι ιστορικά και ηρωικά) χωριό μου.

Τώρα θα ήθελα πολύ να περιγράψω τις φυσικές ομορφιές της Δορβιτσάς αλλά μάλλον δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος άνθρωπος. Βλέπετε όταν βλέπω στη τηλεόραση ή σε κανένα βίντεο τις Άλπεις, μου θυμίζουν το χωριό μου. Όμως μου το θυμίζουν και οι εικόνες από τον Αμαζόνιο. Επίσης εικόνες από την Αφρικάνικη ζούγκλα ή τον Καύκασο με κάνουν να ορκίζομαι ότι ακριβώς τέτοια μέρη υπάρχουν και στο χωριό μου. Ακόμα και η Ανταρκτική μπορεί να μου ξυπνήσει αναμνήσεις  από την τάδε ή τη δείνα βουνοκορφή.

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι άλλο και θα προχωρήσω αμέσως. Λοιπόν για μια δεκαετία και βάλε, εκεί περνούσα τρεις μήνες το καλοκαίρι, από μέσα Ιουνίου ως μέσα Σεπτεμβρίου, και δεκαπέντε μέρες το Πάσχα. Περίπου 3,5 μήνες κάθε χρόνο. Όπως γίνεται αντιληπτό μεγάλο μέρος από τις παρέες μου είναι από κει, μια και μαζευόμασταν κάμποσα παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδας αν και οι περισσότεροι από Αθήνα και Πάτρα(μπορώ να πω πολλά προσβλητικά πράγματα για τους Πατρινούς αλλά δεν το κάνω γιατί μ' αρέσει το Καρναβάλι). Το αξιοσημείωτο είναι πως ανεξαρτήτως που είχαμε γεννηθεί και μεγαλώσει, είναι πως αυτό τον καιρό που περνούσαμε στα βουνά, δεν έβλεπες καμία  διαφορά σε αυτόν που είχε μεγαλώσει στη Κηφισιά από αυτόν που είχε μεγαλώσει στο Χαϊδάρι ή στη Πάτρα ή στο Αίγιο. Κάπως αυτό το μέρος μας εξομοίωνε. 

Εκεί λοιπόν γεννήθηκαν και πέθαναν φιλίες, έρωτες, έχθρες, υπήρξαν γλέντια, πλάκες, μπουνιές, κλωτσιές (θυμάμαι ακόμα έναν καταπληκτικό καυγά που ξεκίνησε ανάμεσα σε δυο τρεις 15χρονους και κατέληξε μια απίστευτη κλωτσοπατινάδα στην οποία ενεπλάκησαν πάνω από πενήντα άτομα). Τι ωραίες εποχές! Θα μπορούσα να τα βάλω κάτω όλα τα θετικά και αρνητικά και να βγάλω συμπέρασμα αν περνούσαμε καλά ή όχι τότε. Το πιο πιθανό είναι ότι κάτι αρνητικό θα έβρισκα να γράψω. Αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς το χωριό το έχω συνδυάσει με τον παππού και τη γιαγιά που με μεγάλωσαν και μου έδωσαν τα λίγα θετικά στοιχεία που έχω(τα αρνητικά πάλι τα πήρα από αλλού ή τα ανέπτυξα μόνος μου αλλά δεν είναι της παρούσης), οπότε και του Χριστού τα Πάθη να πέρναγα, πάλι θα μου άρεσε εκεί πάνω...

Τώρα που τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά και τα βλέπω και πιο ψύχραιμα, νομίζω ότι σε αυτό το χωριό όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω χρησίμευαν απλά σαν διάλειμμα ανάμεσα στο πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο μπουκάλι που θα κατεβάζαμε. Ο,τιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο κι αν συνέβαινε τελικά δεν είχε και πολλή σημασία για μας αφού το θέμα ήταν πότε θα κάτσουμε να πιούμε. Ερωτευόμασταν, πίναμε, τρώγαμε τα μούτρα μας ξαναπίναμε, βλέπαμε ένα παλιό φίλο, βάλε ένα ποτηράκι, τσακωνόμασταν με μια φίλη, δώσ'του δυο ποτηράκια ακόμη, μας άρεσε η ίδια μουσική, έλα να σε κεράσω, δε μας άρεσε, ε πίναμε για να μην ενοχλούμαστε ο ένας από τη μουσική του άλλου και πάει λέγοντας. Νόμιζω ότι θυμάμαι κάποιους να πίνουν για να ξεμεθύσουν! Εν τω μεταξύ εκεί ανακάλυψα πόσο ωραία συνδυάζεται το κοντοσούβλι και το κοκορέτσι με τη βότκα και το ουίσκι.

Ναι, αυτό το χωριό ήταν σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ αλλά χωρίς Ρωμαίους και μαγικό ζωμό. Όλα τα άλλα τα είχαμε. Καυγάδες, κουτσομπολιά, χαρές, λύπες, καυγάδες, κουτσομπολιά...καταλάβατε. Ωραίες εποχές που δε γυρίζουν πίσω και πάλι καλά να λέω γιατί τόσο ποτό και τόσο φαγητό, ε, δεν αφήνουν καλά πράγματα πίσω τους...