Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια χαρίσματα. Άλλοι πολλά και άλλοι λίγα. Δεν έχει και τόση σημασία αυτό. Όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι έτσι κάποια λίγα χαρίσματα μου δόθηκαν και μένα. Το κακό στη περίπτωσή μου(πάντα υπάρχει ένα-τουλάχιστον- κακό) είναι ότι τα δικά μου χαρίσματα είναι ταυτόχρονα και κατάρες. Για να πω την αλήθεια είναι κυρίως κατάρες.
Ένα από αυτά είναι ότι θυμάμαι. Θυμάμαι τα πάντα και τα θυμάμαι καλά. Με κάθε λεπτομέρεια. Το πράγμα λειτουργεί κάπως έτσι. Αν μου πιάσει κάποιος κουβέντα για τα παλιά και πούμε πέντε-δέκα ιστορίες, το μυαλό μου παίρνει μπρος και εκτός από αυτές τις ιστορίες θα θυμηθεί με κάθε μικρή λεπτομέρεια άλλες πεντακόσιες ιστορίες, οι οποίες μπορεί να μην έχουν και καμία σχέση με αυτές που συζητούσα. Τις επόμενες λίγες ημέρες, θα έχω ανασυνθέσει στη μνήμη μου τα τελευταία 25-30 χρόνια και θα θυμηθώ κάθε δευτερόλεπτο. Ακόμα κι εκείνο το μικρό γυάλινο αγαλματάκι που έσπασα στο σπίτι μιας φίλης και το έσπρωξα κάτω απ' το χαλί και φαντάζομαι το πήρε χαμπάρι αρκετό καιρό μετά. Ελπίζω να μη τα διαβάζει τούτα κι έρθει να μου ζητήσει τα ρέστα τρεις δεκαετίες μετά...
Μα γιατί κάτι τέτοιο είναι κατάρα, θα ρωτήσει κανείς. Κοιτάξτε. Ο μέσος άνθρωπος, το παρελθόν το θυμάται ως κάτι ιδανικό. Χωρίς τα κακά περιστατικά. Θυμάται τις διασκεδαστικές στιγμές, τα αστεία περιστατικά, τις άψογες συμπεριφορές του και τις φορές που έδρασε με πλήρη ανιδιοτέλεια. Έτσι λειτουργεί το μυαλό. Τα άσχημα τα μπλοκάρει και έτσι οι αναμνήσεις είναι μια ευχάριστη διαδικασία αναπόλησης.
Όταν όμως το μυαλό θυμάται τα πάντα, τότε το παρελθόν γίνεται κατά τι λιγότερο φωτεινό. Θυμάται κι όλα τα δυσάρεστα, τις απογοητεύσεις, τις ατυχίες, τις χαμένες ευκαιρίες και κυρίως(αυτό είναι κάπως πιο επώδυνο) όλες τις φορές που εσύ, το καλό παιδί όπως νόμιζες ότι ήσουν, συμπεριφέρθηκες τόσο ελεεινά και τόσο εγωκεντρικά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ανακαλύπτεις ότι δεν ήσουν ακριβώς το καλύτερο παιδί που τραγουδούσε κάποτε κι ο Γιάννης ο Πλούταρχος.
Έτσι λοιπόν, ενώ για τους περισσότερους οι αναμνήσεις είναι ένας ωραίος τρόπος για να περνούν ευχάριστα κάποιες ώρες αραγμένοι στο μπαλκόνι ή στον καναπέ, σε ανθρώπους σαν και μένα αυτού του είδους η διασκέδαση αργά ή γρήγορα γυρνάει σε μια πιο σκοτεινή διάθεση που φτάνει στα όρια της κατάθλιψης.
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά. Όταν ζεις με κάτι τέτοιο, ο οργανισμός συνηθίζει, ο εγκέφαλος είναι προετοιμασμένος και τέλος πάντων όλη η διαδικασία δε προκαλεί πια και τόσα πολλά προβλήματα. Εκτός κι αν θυμηθείς κάτι κακό που σου έκανε κάποιος ο οποίος εντελώς ατυχώς βρίσκεται κοντά σου εκείνη την ώρα και αρχίσεις ξαφνικά να τον κλωτσάς στο κεφάλι. όχι ότι το έχω κάνει ποτέ, αλλά έτσι σαν εικόνα μου ήρθε...
Λοιπόν, είναι καλό να το θυμόμαστε το παρελθόν αλλά με όσο το δυνατόν λιγότερες λεπτομέρειες και όσο γίνεται πιο φωτεινό, χαρούμενο και με τον τίτλο του καλού παιδιού να μας ανήκει δικαιωματικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου