Πάνω στο χορό

 

«Ἐγὼ ἦλθον, ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι» (Ἰω. 10,10)

Διάβασα μια είδηση χθες, που αναφερόταν σε έναν 63χρονο χορευτή που πέθανε μόλις τέλειωσε το χορό του σε κάποιες εκδηλώσεις, κάπου στη Θράκη, δε θυμάμαι ακριβώς που. Ο άνθρωπος είχε πρόβλημα στη καρδιά αλλά αγαπούσε τόσο πολύ το χορό που δε δίστασε να εμφανιστεί με το υπόλοιπο χορευτικό σύνολο και να χορέψει τον τελευταίο του χορό. Σε όσα μέσα διάβασα την είδηση, επικεντρώθηκαν στο τραγικό του πράγματος, στη σύζυγό του η οποία ήταν παρούσα και στις προσπάθειες, μάταιες, να τον επαναφέρουν στη ζωή. 

Τώρα, εγώ με το χορό δεν τα πάω καλά και στις σπάνιες φορές που θα κάνω καμιά απόπειρα να χορέψω, διαπιστώνω πως και τα δυο μου πόδια μετατρέπονται σε...αριστερά. Και τέλος πάντων τους παραδοσιακούς χορούς, από δημοτικούς μέχρι ζεμπέκικους, τους θεωρώ σαν ένα απίστευτης βαναυσότητας βασανιστήριο. 

Μπορεί φυσικά να μη μπορώ να καταλάβω το πάθος για τον χορό αλλά μπορώ να καταλάβω το πάθος να κάνεις κάτι που αγαπάς. Έτσι, μπορώ να δω και λίγο πέρα από την πρώτη εικόνα, το θάνατο ενός σχετικά νέου ανθρώπου, σίγουρα νέου για να πεθάνει. Βλέπετε, νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερη ώρα από εκείνη του ολοκληρωμένου χορευτικού για να πεθάνει ένας χορευτής, ή από αυτή μιας επιτυχημένης συναυλίας για ένα μουσικό, ή από την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής για έναν ποιητή, ή την ολοκλήρωση ενός αριστουργηματικού πίνακα για ένα ζωγράφο, κατά την ανάβαση ενός βουνού για τον ορειβάτη ή -γιατί όχι- μετά το πέρας της Λειτουργίας για έναν παπά(με την προϋπόθεση ότι δεν έμπλεξε για άλλους λόγους).

Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να κάνεις πράγματα που αγαπάς στη ζωή σου, γιατί αυτά τα πράγματα είναι που σε κρατούν ζωντανό και που σου αποτελούν τη ζωή σου εδώ που τα λέμε. Ακόμα κι αν αυτά δε σου αποφέρουν κάποιο υλικό κέρδος. Που συνήθως δε προσφέρουν κάτι τέτοιο.

Αλλιώς η ζωή, όπως είναι σήμερα, αποστερημένη από κάθε είδους "μαγεία", τέχνης και δημιουργικότητας, δεν είναι παρά ένα στεγνό άθροισμα εργασιών και υποχρεώσεων που πρέπει να βγουν. Έχει καταντήσει να θεωρείται υποχρέωση ακόμα και το μεγάλωμα των παιδιών. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα τραγικό αφού βλέπω πολλούς ανθρώπους να μη χαίρονται καν τη διαδικασία του μεγαλώματος ενός παιδιού. Είναι μεν μια αγχωτική και επίπονη διαδικασία αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να υποβιβαστεί στην κατηγορία της υποχρέωσης, μαζί με τη βάρδια στη δουλειά, τη πληρωμή λογαριασμών και άλλα τέτοια συναρπαστικά πράγματα.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι άλλο και επιστρέφω, η ζωή μας χωρίς αυτές τις ενασχολήσεις, με μια μορφή τέχνης ή αθλητισμού συνήθως αλλά και άλλα πράγματα που μου διαφεύγουν τώρα δα, είναι πολύ μουντή και πολύ βαρετή. Και ρε γαμώτο είναι και πολύ μικρή και έρχεται μόνο μια φορά για να την αφήνουμε να περνάει έτσι. Λοιπόν, αν και δεν πίνω εδώ και καιρό, σήμερα θα πιω ένα ποτηράκι σε αυτόν τον τύπο που πέθανε πάνω στο χορό, που τόσο πολύ γούσταρε, και έδειξε σε όλο τον κόσμο, πως τον ρημάδη το Χάρο μπορείς να τον νικήσεις ακόμα κι αν αυτός σε βάλει κάτω στα μαρμαρένια τα αλώνια...Γιατί υπάρχουν και κάτι ενενηντάρηδες που χαίρουν άκρας υγείας αλλά ο θάνατος τους μετράει στους δικούς του από τα τριάντα τους.