Ήρθε και φέτος η ώρα της μεγάλης αυγουστιάτικης πανσελήνου. Ως είθισται γενικός συναγερμός ήχησε σε όλες τις υπηρεσίες που έχουν κάποια μικρή ή μεγάλη σχέση με τον τουρισμό. Αρχαιολογικοί χώροι άνοιξαν, περίπατοι διαφημίστηκαν, δελτία ειδήσεων γέμισαν το χρόνο τους με ρεπορτάζ για το μοναδικό φαινόμενο του ολόγιομου φεγγαριού. Εντάξει μπορεί να μην είναι και τόσο μοναδικό καθώς πανσέληνο έχουμε συχνά αλλά Αύγουστο πόσο συχνά έχουμε; Κάθε χρόνο θα σπεύσουν να υπογραμμίσουν οι πιο κυνικοί.
Όπως και να 'χει η ομορφιά της πανσελήνου δε μπορεί να μετριαστεί από πικρόχολα σχόλια μίζερων ανθρώπων και κανείς δε μπορεί να μας εμποδίσει να περπατάμε στα πλακόστρωτα σοκάκια γύρω από την Ακρόπολη κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, διακινδυνεύοντας να σκοντάψουμε και να βρεθούμε φαρδιοί πλατιοί στο έδαφος ή να πατήσουμε τίποτα σκόρπια περιττώματα συμπαθεστάτων τετράποδων που πιθανόν να ανήκουν σε αντιπαθέστατα δίποδα τα οποία δε μπήκαν στον κόπο να τα μαζέψουν. Επίσης ουδείς πεζός και ανίδεος από ρομαντισμό άνθρωπος δε μπορεί με τις εξυπνάδες του να μας στερήσει το δικαίωμα να επιδεινώσουμε το αυχενικό μας κοιτώντας σαν χάνοι το φωτεινό δίσκο που κοσμεί τον ουρανό και μεταμορφώνει μια μικρή - ευτυχώς- μερίδα ανθρώπων σε τριχωτά κτήνη που διψούν για αίμα. Όπως και να 'χει το φεγγάρι ανέβηκε και πάλι στον ουρανό, κόσμος πολύς βγήκε να το θαυμάσει, χρήμα κυκλοφόρησε και ίσως μερικοί κακότυχοι τύποι επηρεασμένοι από τον περιρρέοντα ρομαντισμό, να υποπέσουν στο μοιραίο λάθος να κάνουν και καμιά πρόταση γάμου στην αγαπημένη τους. Ή στον αγαπημένο τους, οι εποχές έχουν αλλάξει όσο να 'ναι. Κι επειδή όταν θα διαβάζετε αυτό το, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα, πόνημα η Πανσέληνος θα είναι παρελθόν, ελπίζω να την ευχαριστηθήκατε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου