Σπουδές

 

Ήγγικεν η ώρα να γράψω και κάτι για τις μεγαλειώδεις σπουδές μου. Ξέρω πως πιθανότατα κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτό το θέμα αλλά εγώ γι' αυτό έχω όρεξη να γράψω και γι' αυτό θα γράψω. Τι να κάνουμε τώρα;

Το θυμάμαι σαν χτες. Μια μέρα πριν αρχίσουν οι εξετάσεις, οι πανελλήνιες, πίνω μπύρες(ναι, είναι γεγονός πως στις περισσότερες ιστορίες μου κάτι πίνω με κάποιον) με έναν φίλο και συζητάμε τις σχολές της τέταρτης δέσμης και τις (λιγοστές) πιθανότητες να περάσω σε κάποια από αυτές-ήταν η δεύτερη απόπειρα που έκανα- όταν ο φιλαράκος μου ανοίγει το στόμα του και ξεστομίζει τις εξής δυσοίωνες όσο και προφητικές κουβέντες: "Ρε μ@$#@%$ Λαγέ, φαντάζεσαι να περάσεις λογιστική;". Επικράτησαν κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας τα οποία ακολούθησαν τρανταχτά γέλια και τα εντελώς αφελή λόγια μου: "Ε, σιγά, ούτε κι εγώ δεν είμαι τόσο γκαντέμης! Άσε που δε νομίζω ότι τη δήλωσα καν αυτή τη σχολή(τελικά την είχα δηλώσει). Φαντάζεσαι να πάω να μπλέξω με τίποτα οικονομικά;" και δώσ' του γέλιο. Ε, λίγους μήνες μετά τα αποτελέσματα βγήκαν και τα γέλια κόπηκαν. Χάρη σε ένα 19,8-19,9 στην ιστορία είχα περάσει λογιστική.

 Φυσικά το πρώτο τηλεφώνημα που έκανα ήταν στον παραπάνω φίλο στον οποίο εξέφρασα σε άπταιστα "γαλλικά" την άποψή μου για το πόσο γ@%$@#$@# γρουσούζης είναι. Αφού τελειώσαμε αυτό τον ειλικρινή και υψηλού επιπέδου διάλογο με ρωτάει: "και τώρα τι θα κάνεις;" κι εγώ έκανα αυτό που έκανα για κάμποσα χρόνια όταν ήταν να πάρω μια σοβαρή απόφαση. Πήρα ένα κέρμα κι έπαιξα κορώνα γράμματα. "Γράμματα", λέω, "θα πάω. Θα φύγω κι από Αθήνα, καλή φάση". Όσες φορές έχω πει "καλή φάση" για κάτι που πρόκειται να κάνω, το έχω σκυλομετανιώσει. Το ίδιο έγινε κι εδώ.

Τέλος πάντων. Πήγα στη ρημάδα τη σχολή, έφαγα 4 χρόνια και κάτι μήνες σε ένα απίστευτα βαρετά αντικείμενο, το οποίο με ενδιέφερε όσο ενδιαφέρει έναν καρχαρία η αποτύπωση της νεκράς φύσης από τα πινέλα των Ευρωπαίων ζωγράφων του προηγούμενου αιώνα. Ίσως και λιγότερο. Ποτέ μου δε κατάλαβα πως δουλεύει αυτό το πράγμα που έχω για μυαλό στο κεφάλι μου. Και φυσικά παραμένει μυστήριο για μένα, από τη στιγμή που τη δεύτερη κιόλας εβδομάδα είχα καταλάβει με τι έχω να κάνω, πως αποφάσισα να τη συνεχίσω αυτή τη σχολή. Όπως επίσης, μεγαλύτερο μυστήριο αποτελεί το γεγονός πως τη τέλειωσα κιόλας. Και μάλιστα υπάρχει και το εξής αξιοσημείωτο. Όση λογιστική ήξερα πριν άλλη τόση ήξερα και μετά τη σχολή. 

Θα με ρωτήσει κάποιος, δε ξέρω αν πραγματικά θα με ρωτήσει κάποιος, για να κάνω πιο ενδιαφέρουσα την ανάγνωση το γράφω, ήταν χαμένα χρόνια αυτά; Δε βγήκε κάτι καλό; Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο ερωτώμενος απαντά ένα κάρο βλακείες για γνωριμίες, ωρίμανση, αποκόμιση εμπειριών κλπ για να δικαιολογήσει την απόφαση να παραμείνει κάπου που ούτε ταίριαζε ούτε τον ενδιέφερε. Μόνο που αυτά είναι στοιχεία του παιχνιδιού αλλά δευτερεύοντα. Ακολουθούν σαν συμπληρωματικά των σπουδών. Από τις οποίες κάτι πρέπει να αποκομίσεις. Αν η κοινωνικοποίηση και όλα τα άλλα χαρούμενα είναι βασικός στόχος, ε, επιτυγχάνονται με άλλους καλύτερους τρόπους. 

Λοιπόν, κάπως έτσι βρέθηκα να σπουδάζω κάτι που ποτέ δε κατάλαβα και που ούτε μια στιγμή δεν μου τράβηξε το ενδιαφέρον και με ένα πτυχίο που αν δεν άλλαζαν οι συνθήκες το 2010, θα το είχα για να μου θυμίζει ότι την επόμενη φορά που θα πρέπει να αποφασίσω αν θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσω ή όχι, το βασικό μου επιχείρημα δε θα πρέπει να είναι το "πού να τρέχω πάλι τώρα"...

Λοιπόν, για κοίτα να δεις...συμαθητικό μου βγήκε αυτό το κειμενάκι...