Στόμφος

 

Με πλησίασε κάποτε κάποιος τύπος, και μου είπε με στόμφο. "Άκου να δεις, εγώ θα τελειώσω τη σχολή, θα ψαχτώ στον τάδε τομέα για δουλειά και περιμένω να έχω μια μισθολογική εξέλιξη της τάδε τάξης". Γύρισα το κεφάλι μου, τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω και επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα ευγένειας και αυτοσυγκράτησης που είχα τότε απάντησα γλυκά: "μεγάλε, με τέτοια σχέδια πραγματικά θα συγκλονίσεις τον κόσμο". Σηκώθηκε και έφυγε παρεξηγημένος. Τουλάχιστον δε θυμάμαι να με ξαναενόχλησε με τέτοιου είδους βλακείες. Τρία πράγματα βρίσκω ιδιαίτερα θλιβερά.

Πρώτον νέους ανθρώπους που τα όνειρά τους εξαντλούνται στο πως να βολευτούν, δεύτερον άτομα που παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους που νομίζουν πως ό,τι σχεδιάζουν είναι το απόλυτα σωστό και σοφό και τρίτον το συνδυασμό των προηγούμενων δύο. Όταν είσαι νέος ρε παιδί μου καλό είναι να σκέφτεσαι μεγάλα πράγματα. Να έχεις φαντασία, να κάνεις μεγαλόπνοα σχέδια. Και ας ξέρεις ότι δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Και αν δεν έχεις τέτοια και σκέφτεσαι πως θα γεμίζεις τη τσέπη σου, τουλάχιστον μη το παρουσιάζεις σαν μεγάλο θέμα. Κανείς δε νοιάζεται στη πραγματικότητα, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι σκεφτόμαστε λίγο ή πολύ πως θα κάνουμε τη ζωή μας πιο άνετη. Εντάξει, η γενιά μου είναι μια γενιά που μεγάλωσε μέσα σε τέτοιο κλίμα. Ακόμα θυμάμαι να μου λένε πόσο τυχερός ήμουν που πέρασα λογιστική γιατί θα έβρισκα "καλή δουλειά με καλά λεφτά". Ότι ήταν ακριβώς το αντίθετο από όλα όσα με ενδιέφεραν(πως μου το έλεγαν, "προσγειώσου επιτέλους") λίγο μέτραγε. Οπότε, τώρα που το σκέφτομαι, πάνω κάτω σε τέτοιο περιβάλλον μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, θα έπρεπε να είμαι λίγο πιο ευγενικός με εκείνον τον τύπο. Ή ίσως περισσότερο αγενής. Δε μπορώ να αποφασίσω ακόμα και σήμερα...