Τα φίδια

Πάντα είχα μεγάλη αδυναμία στα φίδια. Επίσης λάτρευα τις ύαινες και τις νυχτερίδες. Ίσως και τους καρχαρίες. Αυτά όμως δεν είναι εντός θέματος σήμερα. 

Λοιπόν, από τότε που ήμουν μικρό κι αντιπαθητικό παιδάκι που γυρνούσα όλο το καλοκαίρι γύρω γύρω το χωριό με ένα ξύλο στο χέρι και κυνηγούσα φίδια μέχρι αργότερα που τα έσωζα από άλλους που τα κυνηγούσαν, είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τούτα τα ερπετά. 

Λίγο οι συμβολισμοί που κουβαλούσαν, λίγο οι φοβερές ιστορίες που τα συνόδευαν, το πόσο επικίνδυνα θεωρούνταν, ίσως το ότι τα έτρεμαν οι περισσότερες κοπέλες γεγονός που προσέδιδε σε μας τους "άφοβους" κυνηγούς έναν κάποιον ηρωισμό και μια αηδία μάλλον, τα χρώματά τους , οι κινήσεις τους, τα έκαναν στα μάτια μου ακαταμάχητα!

Η πραγματικότητα βέβαια είναι κάπως διαφορετική για τούτα τα πλάσματα. Στην Ελλάδα ελάχιστα είναι τα ιοβόλα φίδια και ακόμα λιγότερα έχουν δηλητήριο ικανό να σκοτώσει άνθρωπο. Τα περισσότερα δεν έχουν δηλητήριο, είναι ντροπαλά και όταν αισθάνονται ανθρώπινη παρουσία κοιτάζουν να κρυφτούν. Μόνο αν στριμωχτούν επιτίθενται.

Ε, τώρα όσο για το δηλητήριο, ξέρω πολλές φαρμακόγλωσσες (και...φαρμακόγλωσσους) που το δηλητήριο τους και πιο τοξικό είναι και πιο επιβλαβές. Γενικά, το να κατηγορεί ο άνθρωπος οποιοδήποτε άλλο πλάσμα για δηλητήριο, που μόνο του ένα αυτοκίνητο δηλητηριάζει το περιβάλλον πιο πολύ από όλα τα φίδια μαζί, είναι κάπως γελοίο.

Αυτό που μου αρέσει όμως περισσότερο στα φίδια είναι το βλέμμα τους. Αυτό το ψυχρό και ανέκφραστο βλέμμα που κρύβει όμως μια άσβηστη φλόγα μέσα του. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της φύσης!

Και κάτι που ζηλεύω στα φίδια. Όλη μέρα σούρνονται στο χώμα και μένουν καθαρά. Εγώ στη παραλία ξαπλώνω και χρειάζομαι απολύμανση. Πώς στην ευχή το κάνουν τα παλιόφιδα; 

Τέλος πάντων. Αυτά και για σήμερα. Πάρτε δρόμο....