Ερωτήσεις και απαντήσεις

 

Είχα σκοπό να γράψω ένα ρομαντικό δακρύβρεχτο κείμενο για εκείνη τη μοναδική ύπαρξη που τόσο ερωτεύτηκα ενώ εκείνη με άπειρη ψυχρότητα με άφησε μόνο με ραγισμένη καρδιά. Νομίζω ότι θα την έγραφα τόσο ωραία αυτή την ιστορία που θα δάκρυζε ακόμα κει φρεσκοτριμμένο κρεμμύδι. Επειδή όμως δεν έχω καμία τέτοια ιστορία άξια αναφοράς(αντιθέτως έχω πολλές ιστορίες με το πως γινόμουν εντελώς ρεζίλι στη προσπάθειά μου να μιλήσω σε κάποια κοπέλα), θα περιοριστώ σε αυτές τις πιο τραχιές ιστορίες τις οποίες γράφω. Να σημειώσω μόνο ότι αυτές οι ιστορίες κρύβουν πραγματικούς πνευματικούς θησαυρούς για τον προσεκτικό αναγνώστη. Αν, λοιπόν, κάποιος καταφέρει να βρει κάποιον τέτοιο θησαυρό, να μου τον υποδείξει γιατί κι εγώ έχω ξεχάσει που τους έκρυψα. 

Στο θέμα μας τώρα. Θυμάμαι ένα πρωινό, μιλάμε για πρωί, 8 με 8:30 με πλησιάζει μια περίεργη τύπισσα, ή φοιτητής ήμουν τότε ή στα χρόνια του λυκείου γιατί εκείνη την εποχή τσαντιζόμουν πιο πολύ με το πρωινό ξύπνημα απ' ό,τι σε άλλες φάσεις της ζωής μου, και με ρωτάει: Γιατί συμπαθείς την τάδε και όχι εμάς; Εν τω μεταξύ, ετούτη ούτε που ήξερα πως την έλεγαν. Να σημειώσω πως στα ύστερα μαθητικά και στα φοιτητικά μου χρόνια, συνήθως είχα τη διάθεση αρκούδας που ξυπνάει από χειμέρια νάρκη και τους τρόπους πεινασμένης ύαινας. Αφού λοιπόν κοιτάζω δεξιά και αριστερά και βεβαιώνομαι ότι η αυθάδης αυτή ερώτηση απευθυνόταν σε μένα, χαμογέλασα ευγενικά και απάντησα κάπως έτσι: "Πρώτον δε ξέρω καν ποια είσαι, δεύτερον με ενοχλεί η παρουσία σου γιατί δεν ταιριάζει με το περιβάλλον και τρίτον γιατί η τάδε δεν είναι ηλίθια ενώ εσείς είστε και με το παραπάνω". Για κάποιο περίεργο λόγο έφυγε θυμωμένη μουρμουρίζοντας κάτι ανάμεσα σε βρισιά και κατάρα. Όχι ότι με ένοιαξε, άλλωστε δε χρειαζόμουν ποτέ κατάρες για να πάνε τα πράγματα στραβά...

Το θέμα είναι ότι δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους ώρες ώρες. Έχουν την τάση να κάνουν ερωτήσεις στις οποίες ξέρουν πως θα πάρουν απαντήσεις που δεν θα τους αρέσουν και όταν παίρνουν αυτές ακριβώς τις απαντήσεις, θυμώνουν. Γιατί τότε μπαίνουν στον κόπο να ρωτήσουν; Ας θύμωναν από την αρχή. Γι' αυτό κι εγώ ποτέ δε ρωτάω πράγματα τέτοιου τύπου, όπως ποτέ δε κάνω αυτές τις ηλίθιες ενδοσκοπήσεις για να δω τι άτομο είμαι. Αφού ξέρω πως αυτό που θα βρω, δε θα μου αρέσει καθόλου. Γι' αυτό η τέχνη της ερώτησης δεν προϋποθέτει μόνο τη διάθεση για αναζήτηση της απάντησης αλλά και αντοχή σε αυτή την απάντηση...