Κυριακή Θ΄ Ματθαίου

 

Είναι πολύ γνωστή η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Είναι σε όλους λίγο πολύ γνωστό το γεγονός που περιγράφεται. Το βράδυ και ενώ οι μαθητές βρίσκονται στη μέση της λίμνης, με το καϊκι τους, όταν βλέπουν τον Ιησού να περπατά ανάμεσα στα κύματα. Ο Πέτρος, ενθουσιώδης όπως πάντα ζητά από τον Κύριο να τον καλέσει ώστε να περπατήσει και αυτός πάνω στα κύματα. Πράγματι ο Χριστός τον καλεί και ο Πέτρος περπατά αρχικά ανάμεσα στα κύματα. Όμως ο δυνατός αέρας τον φοβίζει, αρχίζει και βουλιάζει και φωνάζει τον Χριστό να Τον σώσει. Ο Χριστός πράγματι τον βγάζει από το νερό και ημερεύει τα νερά.

Δεν είναι διαφορετική πολύ η ζωή μας, η κοινωνία μας από μια θάλασσα ή από μια μεγάλη λίμνη στην οποία μπορούν να αναπτυχθούν μεγάλα κύματα. Και όπως οι υδάτινες αυτές μάζες έτσι και η ζωή μας είναι ευμετάβλητη, ταραχώδης και ώρες ώρες τρομακτική. 

Κι εμείς σαν τον Πέτρο είμαστε. Είτε για κοσμικά είτε για θρησκευτικά θέματα, ενθουσιαζόμαστε, είμαστε ορμητικοί αρχικά, στη συνέχεια, κουραζόμαστε, προβληματιζόμαστε, τρομάζουμε. Και ναι, πολλές φορές βουλιάζουμε. 

Αυτή είναι και η κρίσιμη στιγμή. Αν θα αναγνωρίσουμε την αδυναμία μας, αν παραδεχτούμε το φόβο μας, αν μας αφήσει η περηφάνια μας να δούμε πως δεν αρκούν οι δυνάμεις μας να τα βγάλουμε πέρα και αν ζητήσουμε, εκείνη τη στιγμή, με όση πίστη έχουμε, δεν έχει πραγματικά σημασία η ποσότητα, βοήθεια από τον μόνο που μπορεί να μας βοηθήσει. Από Αυτόν που ήρθε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε για μας. 

Ή αν θα μείνουμε ακλόνητοι σαν βράχοι στις βεβαιότητές, σε αυτά που θεωρούμε σωστά, στις δικές μας και μόνο δυνάμεις, και σαν τους βράχους θα καταλήξουμε στον πάτο της θάλασσας.

Είναι αλήθεια ότι αν πιστεύουμε στον Θεό, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Είναι επίσης αλήθεια όμως, πως αυτό που ονομάζουμε πίστη στο Θεό, πολλές φορές είναι απλά ενθουσιασμός -στη καλύτερη περίπτωση- ή μια μορφή περηφάνιας και αυτοδικαίωσης στη χειρότερη. 

Και όταν έρχονται τα πρώτα δυνατά κύματα εκείνη την ώρα φανερώνεται τι από τα δύο ισχύει. Πιστεύουμε πραγματικά στο Θεό ή μάλλον στον εαυτό μας; Ακόμα κι αν ισχύει το δεύτερο, ακόμα κι αν βουλιάζουμε, ακόμα κι αν το νερό μας έχει καλύψει, έχουμε ακόμα και τότε την ευκαιρία να δούμε την πραγματικότητα, να παραδεχτούμε την αδυναμία μας, να ζητήσουμε τη βοήθεια του Κυρίου και να αρπάξουμε το χέρι που Εκείνος θα μας προσφέρει για να σωθούμε. Αρκεί να έχουμε το θάρρος να αντικρίσουμε πραγματικά την κατάστασή μας.