Κι αυτό θα περάσει!

   

  Ένας ισχυρός βασιλιάς,κυβερνήτης πολλών περιοχών,απόχτησε τόσο μεγαλείο ώστε σοφοί άνθρωποι τον υπηρετούσαν.Αλλά μια μέρα βρέθηκε σε σύγχυση και κάλεσε τους σοφούς του να τον βοηθήσουν.Τους είπε:"Δεν ξέρω την αιτία αλλά κάτι με σπρώχνει ν'αναζητήσω ένα ορισμένο δαχτυλίδι που να με βοηθάει να έχω σταθερότητα και γαλήνη.Πρέπει ν'αποχτήσω ένα δαχτυλίδι το οποίο από λυπημένο θα με κάνει χαρούμενο κι από χαρούμενο θα με κάνει λυπημένο".Οι σοφοί έπεσαν σε βαθιά συλλογή,ύστερα συμβουλεύτηκαν ο ένας τον άλλον και τελικά αποφάσισαν για το είδος του δαχτυλιδιού που θα έπρεπε ν'αποχτήσει ο βασιλιάς.
        Το δαχτυλίδι  που αποφάσισαν να προτείνουν στο βασιλιά,θα ήταν ένα δαχτυλίδι πάνω στο οποίο θα ήταν γραμμένη η φράση:"Κι αυτό θα περάσει".(Αττάρ της Νισαπούρ,Μυστικοί της Ανατολής,Γιάννης Υφαντής,εκδ ΠΑΤΑΚΗ)

              Κι αυτό θα περάσει λοιπόν.Όπως πέρασε το 2015 έτσι και το 2016,έτσι και τα υπόλοιπα χρόνια.Με τα καλά(μάλλον λίγα)και τα κακά(μάλλον πολλά)που θα φέρουν.Ας ετοιμάσουμε τα στομάχια μας γιατί οι μέρες που θα έρθουν θα είναι ζόρικες!Και όπως λένε και στις αμερικάνικες ταινίες,όταν τα πράγματα γίνονται ζόρικα,οι ζόρικοι προχωρούν.Καλή χρονιά να έχουμε!

Εικόνα από lexokat.wordpress

Ευχές της Hezbollah στους Χριστιανούς του Λιβάνου

Αντιπροσωπία της Hezbollah υπό τον  επικεφαλής της Επιτροπής Shariah του Κόμματος Sheikh Mohamad Yazbek,μετέφερε το Σάββατο,εκ μέρους του γγ της Χεζμπολάχ Σαγιέντ Χασάν Νασράλα,ευχές για την γιορτή των Χριστουγέννων στους αντιπροσώπους των χριστιανικών Εκκλησιών στη Μπεκάα του ΒΑ Λιβάνου.

Ο Αρχιεπίσκοπος των Μελκιτών Ηλίας Ραχάλ εξήρε τις θυσίες των μαχητών της Χεζμπολάχ και δήλωσε πως χωρίς την αντίσταση που προέβαλλαν,οι τρομοκράτες θα είχαν πάρει τον έλεγχο της περιοχής.

Εξάλλου την Τρίτη,επιτροπή της Χεζμπολάχ επισκέφτηκε των Πατριάρχη των Μαρονιτών,Bechara Boutros al-Rahi,υπό τον επικεφαλής του Πολιτικού Συμβουλίου Sayyed Ibrahim Amin al-Sayyed.

almanar.com

Ο Μέγας Βασίλειος

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος, γεννημένος τό 330μ.Χ. στή Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς μέ δυνατό χριστιανικό φρόνημα, ἔμελλε νά γίνει Μέγας πνευματικός διδάσκαλος καί κορυφαῖος θεολόγος καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ χριστιανική του ἀνατροφή καί ἡ πνευματική του πορεία τόν ὁδήγησαν στήν Θεία θεωρεία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, καί στήν αὐστηρή ἀσκητική ζωή, παράλληλα μέ τό ποιμαντικό, παιδαγωγικό καί φιλανθρωπικό του ἔργο.

Ὁ πατέρας του Βασίλειος ἦταν καθηγητής ρητορικῆς στή Νεοκαισάρεια καί ἡ μητέρα του Ἐμμέλεια ἀπόγονος οἰκογένειας Ρωμαίων ἀξιωματούχων. Στήν οἰκογένεια ἐκτός ἀπό τό Βασίλειο ὑπῆρχαν ἄλλα ὀκτώ παιδιά. Μεταξύ αὐτῶν, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ὁ Ὅσιος Ναυκράτιος ἀσκητής καί θαυματουργός, ἡ Ὁσία Μακρίνα καί ὁ Ἅγιος Πέτρος, Ἐπίσκοπος Σεβαστείας.

Τά πρῶτα γράμματα, τοῦ τά δίδαξε ὁ πατέρας του. Συνέχισε τίς σπουδές του στήν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας, στήν Κωνσταντινούπολη καί στήν Ἀθήνα. Ἐκεῖ σπούδασε γεωμετρία, ἀστρονομία, φιλοσοφία, ἰατρική, ρητορική καί γραμματική. Οἱ σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια. Ἡ ἀσκητική του ζωή ξεκίνησε ἤδη ἀπό τά χρόνια ὁποῦ φοιτοῦσε στήν Ἀθήνα. Ὁ σοφός δάσκαλός του Εὔβουλος ἐντυπωσιασμένος ἀπό τήν αὐστηρή νηστεία, τοῦ Ἁγίου, καί μετά τήν παραίνεσή του, λέγεται ὅτι ἔγινε Χριστιανός.

Συμφοιτητές του ἦταν καί δύο νέοι πού ἔμελλε νά διαδραματίσουν σπουδαῖο ρόλο στήν ἱστορία. Ὁ ἕνας, φωτεινό ὁ Ἅγιος καί Μέγας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ὁ Θεολόγος Γρηγόριος καί ὁ ἄλλος μελανό στόν ἀντίποδα, προδότης τοῦ Ἰησοῦ, εἰδωλολάτρης καί διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης. Κατά τήν διάρκεια αὐτῶν τῶν ἐτῶν, ὁ Ἅγιος Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀνέπτυξαν μεγάλη καί ἰσχυρή φιλία. Ταυτόχρονα μέ τίς σπουδές τους, εἶχαν ἱεραποστολική δράση. Διοργάνωναν χριστιανικές συγκεντρώσεις, στίς ὁποῖες ἀνέλυαν θρησκευτικά ζητήματα. Ἵδρυσαν ἐπίσης καί τόν πρῶτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο.

Ἐπέστρεψε στήν Καισαρεία τό καλοκαίρι τοῦ 356μ.Χ. καί συνεχίζοντας τήν παράδοση τοῦ πατέρα του, ἔγινε καθηγητής τῆς ρητορικῆς. Τό 358 μ.Χ. ἐπηρεασμένος ἀπό τό θάνατο τοῦ ἀδερφοῦ του μοναχοῦ Ναυκρατίου, καθώς καί μέ τήν παρότρυνση τῆς ἀδερφῆς του Μακρίνας, βαπτίζεται Χριστιανός, καί ἀποφασίζει νά ἀφιερώσει τόν ἑαυτό του στήν ἀσκητική πολιτεία. Ἀποσύρθηκε λοιπόν σέ ἕνα κτῆμα τῆς οἰκογενείας του στόν Πόντο. Χαρακτηριστικό τῆς μεγαλοψυχίας του εἶναι, ὅτι μετά τήν βάπτισή του δώρισε στούς φτωχούς καί στήν ἐκκλησία τό μεγαλύτερο μέρος τῆς περιουσίας του. Τό φθινόπωρο τοῦ ἴδιου ἔτους ξεκινᾶ ἕνα ὁδοιπορικό σέ γνωστά κέντρα ἀσκητισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς, Αἴγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία καί Μεσοποταμία, ἐπιθυμώντας νά συναντήσει πολλούς ἀσκητές καί μοναχούς γιά νά γνωρίσει τόν τρόπο ζωῆς τους. Ὅταν γύρισε στό Πόντο ἀπό τό ταξίδι αὐτό, μοίρασε καί τήν ὑπόλοιπη περιουσία του καί ἀποσύρθηκε στό κτῆμα του ἐπιθυμώντας νά ζήσει πλέον ὡς μοναχός. Ἐκεῖ ἔγραψε τούς: «Κανονισμούς διά τόν Μοναχικόν βίον», κανόνες πού ρυθμίζουν τήν ζωή στά μοναστήρια μέχρι τίς μέρες μας. Μέ τήν ὑψηλή του κατάρτιση στήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τόν ἀσκητικό, θαυμαστό του βίο, ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ἐξαπλώθηκε μέ τόν καιρό σέ ὅλη τήν Καππαδοκία. Ἔτσι καί ὁ Μητροπολίτης τῆς Καισαρείας Εὐσέβιος πραγματοποιώντας τήν Θεία Βούληση ἀλλά καί αὐτή τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς, χειροτόνησε τό 364 μ.Χ. τόν Ἅγιο Βασίλειο πρεσβύτερο. Τό 370 μ.Χ., μετά τόν θάνατο τοῦ Εὐσεβίου καί σέ ἡλικία 41 ἐτῶν, τόν διαδέχθηκε ὁ Ἅγιος Βασίλειος στήν ἐπισκοπική ἕδρα, μέ τή συνδρομή τοῦ Εὐσεβίου ἐπισκόπου Σαμοσάτων καί τοῦ Γρηγορίου ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ. Ἐπίσκοπος πλέον, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἀντιμετώπισε τήν προσπάθεια τοῦ Αὐτοκράτορα Οὐάλη νά ἐπιβάλει τόν Ὁμοιανισμό (ρεῦμα τοῦ Ἀρειανισμοῦ), ἐπικοινωνώντας μέσω ἐπιστολῶν μέ τόν Μέγα Ἀθανάσιο, Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καί τόν Πάπα Ρώμης Δάμασο. Στόν τόπο του, στήν περιφέρεια τῆς δικῆς του ποιμαντικῆς εὐθύνης εἶχε νά ἀντιμετωπίσει τήν ἔντονη παρουσία τοῦ ἀρειανικοῦ στοιχείου καί ἄλλων κακοδοξιῶν. Ἀπό τίς ἐπιστολές του φαίνονται οἱ προσπάθειες πού κατέβαλε γιά τήν καταπολέμηση τῆς σιμωνίας τῶν ἐπισκόπων, γιά τήν ἀνάδειξη ἄξιων κληρικῶν στό ἱερατεῖο, καθώς καί γιά τήν πιστή ἐφαρμογή τῶν ἱερῶν κανόνων ἀπό ὅλους τοὺς πιστούς καί φανερώνεται ἐπίσης ἡ ποιμαντική φροντίδα στά ἀποκομμένα καί περιθωριοποιημένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Στήν οἰκουμενική Ἐκκλησία ὁ Μέγας Βασίλειος οὐσιαστικά ἀναλαμβάνει τά πνευματικά ἡνία ἀπό τό Μέγα Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος γηραιός πλέον, ἀποσύρεται ἀπό τήν ἐνεργό δράση. Ἐργάζεται συνεχῶς γιά τήν ἐπικράτηση τῶν ὀρθόδοξων χριστιανικῶν ἀρχῶν καί ὑπερασπίζεται μέ σθένος τό δογματικό προσανατολισμό τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος, βοηθοῦσε πάντοτε τούς ἀδικημένους καί κουρασμένους, τούς πεινασμένους καί τούς ἀρρώστους, ἀνεξάρτητα ἀπό τό γένος, τή φυλή καί τό θρήσκευμα. Ἔτσι τό ὅραμά του τό ἔκανε πραγματικότητα ἱδρύοντας ἕνα πρότυπο καί γιά τίς μέρες μας κοινωνικό καί φιλανθρωπικό σύστημα, τή «Βασιλειάδα». Ἕνα ἵδρυμα πού λειτουργοῦσε νοσοκομεῖο, ὀρφανοτροφεῖο, γηροκομεῖο καί ξενώνας γιά τήν φροντίδα καί ἰατρική περίθαλψη τῶν φτωχῶν ἀρρώστων καί ξένων. Τίς ὑπηρεσίες του τίς πρόσφερε τό ἵδρυμα δωρεάν σέ ὅποιον τίς εἶχε ἀνάγκη. Τό προσωπικό τοῦ ἱδρύματος αὐτοῦ ἦταν ἐθελοντές πού προσφέρανε τήν ἐργασία γιά τό καλό τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Ἦταν ἕνα πρότυπο καί σέ ἄλλες ἐπισκοπές καί στούς πλουσίους ἕνα μάθημα νά διαθέτουν τόν πλοῦτο τους μέ ἕνα ἀληθινά χριστιανικό τρόπο. Πραγματικά εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ ἡ ἔμπνευση πού εἶχε ὁ Ἅγιος Βασίλειος, τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. νά ἱδρύσει καί νά λειτουργήσει ἕνα τέτοιο ἵδρυμα - πρότυπο.

Καταπονημένος ἀπό τήν μεγάλη δράση πού ἀνέπτυξε σέ τόσους πολλούς τομεῖς, ἐναντίον τῶν διαφόρων κακοδοξιῶν καί εἰδικά τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρειανισμοῦ, μή διστάζοντας πολλές φορές νά ἀντιταχθεῖ μέ τήν ἑκάστοτε πολιτική ἐξουσία, μέ ὅπλα του τήν πίστη καί τήν προσευχή, μέ τά κηρύγματα καί τούς λόγους του, μέ τά πολλά ἀσκητικά καί παιδαγωγικά συγγράμματα, καθώς καί τήν ἀσκητική ζωή του ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας παραδίδει τό πνεῦμα στό Θεό τήν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 379 μ.Χ. σέ ἡλικία 49 ἐτῶν. Ὁ θάνατός του βυθίζει στό πένθος ὄχι μόνο τό ποίμνιό του ἀλλά καί ὅλο τό χριστιανικό κόσμο τῆς Ἀνατολῆς. Στήν κηδεία του συμμετέχει καί ἕνα πλῆθος ἀνομοιογενές ἀπό ἄποψη θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς διαφοροποιήσεως. Τό ὑψηλῆς σημασίας θεολογικό καί δογματικό του ἔργο καθώς καί ἡ λειτουργική καί πρωτότυπη ἀνθρωπιστική του δράση, εἶναι ἡ μεγάλη παρακαταθήκη πού μᾶς ἄφησε. Ἡ μνήμη του τιμᾶται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία τήν 1ην Ἰανουαρίου. Ἀπό τό 1081 μ.Χ. ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης Ἰωάννης Μαυρόπους (ὁ ἀπό Εὐχαϊτῶν) θέσπισε ἕναν κοινό ἑορτασμό τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου καί Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, στίς 30 Ἰανουαρίου, ὡς προστατῶν τῶν γραμμάτων καί τῆς παιδείας.

Μέ σοφία, στό ἀπολυτίκιο του ἀναφέρεται ἡ φράση «... τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας...». Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, στόν Ἐπιτάφιο γιά τόν καλό καί Μέγα φίλο του Ἅγιο Βασίλειο, ἀποδίδει σ' αὐτόν, μέ τήν ποιητική καί βαθιά στοχαστική ματιά του, τό χαρακτηρισμό «παιδαγωγός τῆς νεότητος»

Ὁ Μ. Βασίλειος, ἐκτός τῶν ἄλλων θαυμάσιων καί Θείας ἐμπνεύσεως ἔργων του, ἔγραψε καί τήν ἐκτενή καί κατανυκτική Θεία Λειτουργία, πού, μετά τήν ἐπικράτηση τῆς συντομότερης Θείας Λειτουργίας τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τελεῖται 10 φορές τό χρόνο:
τήν 1η Ἰανουαρίου (ὅπου γιορτάζεται καί ἡ μνήμη του),
τίς πρῶτες πέντε Κυριακές τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς,
τίς παραμονές τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων,
τήν Μ. Πέμπτη καί τό Μ. Σάββατο.



Λίγα θαυμαστά γεγονότα ἀπό τόν βίο τοῦ Ἁγίου


Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης

Ὅταν ὁ Ἰουλιανός ὁ παραβάτης, ὁ ἀσεβής καί διώκτης τῶν Χριστιανῶν, θέλησε νά πάει στήν Περσία νά πολεμήσει πέρασε κοντά ἀπό τήν Καισαρεία. Ὁ Ἅγιος Βασίλειος γνωρίζοντάς τον ἀπό τήν Ἀθήνα ὅπου ἦταν συμφοιτητές πῆγε μαζί μέ τόν λαό νά τόν τιμήσει. Ὁ Ἰουλιανός ἀπαίτησε νά τοῦ δωρίσει, ἀφοῦ ὁ Ἅγιος δέν εἶχε τίποτε ἄλλο, τρεῖς ἀπό τούς κριθαρένιους ἄρτους του. Ὁ Ἅγιος τό ἔκανε καί ὁ Ἰουλιανός διέταξε τούς ὑπηρέτες νά ἀνταμείψουν τή δωρεά καί νά δώσουν χόρτο ἀπό τό λειβάδι. Ὁ Ἅγιος Βασίλειος βλέποντας τήν καταφρόνηση τοῦ βασιλιᾶ τοῦ εἶπε «ἐμεῖς, βασιλιᾶ ὅτι μᾶς ζήτησες ἀπό κεῖνο πού τρῶμε σοῦ τό προσφέραμε κι ἐσύ μᾶς ἀντάμειψες ἀπό κεῖνο πού τρῶς». Τότε ὁ Ἰουλιανός θύμωσε πάρα πολύ καί ἀπείλησε, ὅτι ὅταν θά ἐπιστρέψει ἀπό τήν Περσία νικητής, θά κάψει τήν πόλη καί τόν λαό θά τούς πάρει δούλους. Ὅσο γιά τόν ἴδιο τόν Ἅγιο Βασίλειο θά τόν ἀνταμείψει ὅπως πρέπει.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὅταν πῆγε στήν πόλη ζήτησε ἀπό τό λαό νά μαζέψουν ὅτι πολύτιμο εἶχαν καί νά τό ἀποθηκεύσουν κάπου ἕως ὅτου ἐπιστρέψει ὁ φιλοχρήματος Ἰουλιανός γιά νά τοῦ τό προσφέρουν. Ἴσως κι ἔτσι κατευνάσουν τήν ὀργή του.

Ὅταν ἔμαθε ὅτι ἐπιστρέφει ὁ ἄφρων βασιλιάς, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ζήτησε ἀπό τούς πολίτες νά προσευχηθοῦν καί νά νηστεύσουν τρεῖς μέρες. Μετά ὅλοι μαζί ἀνέβηκαν στό δίδυμον ὄρος τῆς Καισαρείας ὅπου στή μία ἀπό τίς δύο κορυφές ἦταν ὁ ναός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐκεῖ προσευχόμενος ὁ Ἅγιος εἶδε σέ ὀπτασία, μία μεγάλη οὐράνια στρατιά, νά κυκλώνει τό ὄρος καί στή μέση νά κάθεται σέ θρόνο μία γυναίκα (ἡ Παναγία) καί νά δοξάζεται, ἡ ὁποία γυναίκα εἶπε στούς ἀγγέλους νά τῆς φέρουν τόν Μερκούριο γιά νά φονεύσει τόν Ἰουλιανό, τόν ἐχθρό του υἱοῦ της. Ἔπειτα εἶδε τόν Μάρτυρα Μερκούριο νά φθάνει ὁπλισμένος μπροστά στήν βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων κι ὅταν ἐκείνη τόν πρόσταξε αὐτός νά φεύγει γρήγορα. Κατόπιν προσκάλεσε τόν Ἅγιο Βασίλειο καί τοῦ ἔδωσε ἕνα βιβλίο πού ἦταν γραμμένη ὅλη ἡ δημιουργία τῆς κτίσεως κι ἔπειτα τοῦ ἀνθρώπου. Στήν ἀρχή τοῦ βιβλίου ἦταν ἡ ἐπιγραφή «Εἶπε» καί στό τέλος τοῦ βιβλίου ἐκεῖ πού ἔγραφε γιά τήν πλάση τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἡ ἐπιγραφή «Τέλος». Μόλις εἶδε τήν ὀπτασία αὐτή ὁ Ἅγιος ξύπνησε.

Τό νόημα τῆς ὀπτασίας τοῦ βιβλίου, ἦταν ὅτι ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἔγραψε, ὄντως, ἑρμηνεία στήν Ἑξαήμερον τοῦ Μωϋσέως στήν ὁποία διηγεῖται, πῶς ὁ Θεός ἐποίησε τόν οὐρανό, τήν γῆ, τόν ἥλιο, τήν σελήνη, τή θάλασσα, τά ζῶα καί ὅλα τά αἰσθητά κτίσματα. Ὅταν ὅμως, ἔμελλε νά γράψει καί γιά τήν ἕβδομη ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ Θεός ἔπλασε τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, τότε ὁ Μέγας αὐτός Ἅγιος ἄφησε τήν τελευταία του πνοή στή γῆ καί πῆγε στούς οὐρανούς νά συναντήσει τόν Κύριόν του πού μέ δύναμη ἀγάπησε καί πού γι' Αὐτόν μέσα σέ πολύ σύντομο διάστημα πού ἔζησε ἔπραξε τόσα πολλά καί τόσο μεγάλα. Τό ἔργο του συμπλήρωσε κατόπιν ὁ ἀδελφός του ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νύσσης, πού ἔγραψε γιά τήν ἕβδομη ἡμέρα τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅταν ὁ Ἅγιος εἶδε τήν ὀπτασία, πῆγε στήν πόλη μέ μερικούς κληρικούς, στό Ναό τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, ὅπου μή βρίσκοντας τό λείψανο τοῦ Ἁγίου καί τά ὅπλα του πού φυλάσσονταν στόν Ναό ἕναν αἰώνα ἀφότου μαρτύρησε ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Βαλεριανοῦ καί Βαλερίου, κατάλαβε τί εἶχε συμβεῖ κι ἔτρεξε ἀμέσως στό λαό νά τούς εἰδοποιήσει ὅτι ὁ ἄφρων Ἰουλιανός φονεύθηκε.

Βλέποντας τό θαῦμα οἱ Χριστιανοί καί τήν παρρησία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου δέν θέλησαν νά πάρουν πίσω τήν περιουσία πού εἶχαν ἀποθηκεύσει γιά τόν τύραννο Ἰουλιανό. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἀφοῦ τούς ἐπαίνεσε γιά τήν πράξη τους, τό ἕνα τρίτο τοῦ ποσοῦ τούς τό ἔδωσε καί τά ὑπόλοιπο ποσό τό διέθεσε γιά νά κτίσουν πτωχοτροφεῖα, ξενοδοχεῖα, νοσοκομεῖα, γηροτροφεῖα καί ὀρφανοτροφεῖα.


Οὐάλης

Μετά τόν Ἰουλιανό τόν παραβάτη, βασίλευσε ὁ θεοσεβής Ἰοβιανός μόνο γιά ἕνα χρόνο καί κατόπιν τή βασιλεία παρέλαβαν ὁ Οὐαλεντιανός καί ὁ ἀδελφός του Οὐάλης πού ἦταν αἱρετικός, ὀπαδός τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὁ Οὐάλης ἀφοῦ πῆρε μέ τό μέρος του ὅλους τοὺς ἐπισκόπους, θέλησε νά κάμψει καί τόν Μέγα Βασίλειο πού ἔμαθε ὅτι ἦταν ἀνένδοτος. Ἔστειλε δύο δικούς του ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μέ ἀπειλές προσπάθησαν νά ἀποδεχθεῖ ὁ Ἅγιος τίς αἱρετικές καί βλάσφημες δοξασίες τοῦ Ἀρείου. Ὁ ἕνας, μάλιστα ὁ ἄρχοντας Μόδεστος ἀφοῦ γύρισε ἄπραγος στόν βασιλιά τοῦ εἶπε ὅτι, εὐκολότερο εἶναι νά μαλακώσει κανείς τό σίδηρο παρά τήν γνώμη τοῦ Βασιλείου. Ἀκούγοντας αὐτά ὁ βασιλιάς Οὐάλης θέλησε νά πάει ὁ ἴδιος στόν Μέγα Βασίλειο. Αὐτό καί ἔκανε. Ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὅταν ἔφθασε ὁ βασιλιάς στόν Ναό. Ἐκεῖ εἶδε τήν τάξη καί τήν ἡσυχία τῶν Χριστιανῶν πού παρακολουθοῦσαν, τόν Ἅγιο Βασίλειο νά τούς διδάσκει, σεμνός, ἀπέριττος, μέ λόγο δυνατό, γεμάτο σοφία καί χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ βασιλιάς ἔδειξε νά μετανιώνει κι ἀφοῦ μίλησε μέ τόν Ἅγιο, ἔφυγε.

Οἱ Ἀρειανοί Ἀρχιερεῖς, ὅμως καί πάλι μετέβαλαν τή γνώμη τοῦ βασιλιᾶ καί τόν ἔπεισαν νά ἐξορίσει τόν Ἅγιο. Ὅρισε τότε ὁ βασιλιάς νά συντάξουν ἕνα κείμενο μέ τήν ἀπόφαση τῆς ἐξορίας τοῦ Ἁγίου. ‘Ομως, βλέποντας ὅτι τό χέρι ἐκείνου πού θά ἔγραφε τήν ἀπόφαση τῆς ἐξορίας, ξεράθηκε καί τό ἴδιο του τό παιδί ἀρρώστησε βαριά, κάλεσε τόν Ἅγιο νά προσευχηθεῖ. Καί κεῖνος μόνο πού εἶδε τό παιδί τό ἴασε. Καί τόν Μόδεστο, ἀκόμη γιάτρευσε πού καί κεῖνος κινδύνευε νά πεθάνει. Αὐτά εἶδε ὁ βασιλιάς καί γύρισε στό θρόνο του.

Ὁ βασιλιάς Οὐάλης ἀργότερα, θέλησε νά χωρίσει τήν ἐπαρχία τῆς Καππαδοκίας σέ δύο ἐπαρχίες, μέ ἕδρα τήν Καισάρεια στή μία καί τά Τύανα στήν ἄλλη. Οἱ ἐπίσκοποι αἱρετικοί ὅπως ἦταν βρῆκαν εὐκαιρία, γιατί συνέχεια φιλονικοῦσαν μέ τόν Ἅγιο Βασίλειο νά χωρίσουν καί τίς Μητροπόλεις σέ δύο, ὁρίζοντας δική τους Μητροπολίτη στά Τύανα. Τότε ὁ Ἅγιος μέ ταπείνωση τούς εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ὑποχρέωση νά ἀκολουθεῖ τήν βασιλεία, ἀλλά ἡ βασιλεία τήν Ἐκκλησία, οὔτε εἶναι πρέπον νά χωρίζουν οἱ Μητροπολίτες, οἱ μιμητές τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή χώρισαν οἱ ἔπαρχοι. Δέν τόν ἄκουσαν ὅμως οἱ ἐπίσκοποι καί ὅρισαν Μητροπολίτη Τυάνων κάποιον Ἄνθιμον. Κι ὄχι μόνο αὐτό ἀλλά ἔκλεψαν καί κάποια κτήματα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ὀρέστου πού ἦταν στή δικαιοδοσία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Ὁ Ἅγιος ὡς μιμητής Χριστοῦ, εἰρήνευσε καί ἀρκέσθηκε στήν ἐπαρχία τῆς Καισαρείας. Βλέποντας ὁ Θεός τήν ὑπομονή του, σύντομα τιμώρησε τόν Μητροπολίτη Τυάνων Ἄνθιμον καί ἑνώθηκαν καί πάλι οἱ ἐπαρχίες. Τότε εἶναι καθώς λένε ὅτι χειροτόνησε ὁ Ἅγιος Βασίλειος τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο Ἐπίσκοπο στά Σάσιμα.

Ἀργότερα πάλι, μέ περίσσιο θράσος οἱ Ἀρειανοί ἐπίσκοποι καί μέ τήν ἄδεια τοῦ βασιλιᾶ Οὐάλη ἐκδίωξαν τόν Ὀρθόδοξο Ἀρχιερέα τῆς Νίκαιας καί τούς Χριστιανούς τῆς πόλης καί κατέλαβαν τόν Μητροπολιτικό Ναό. Τότε ἔδρασε γι' ἄλλη μιὰ φορά ὁ Μέγας αὐτός Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀφοῦ πῆρε τήν ἄδεια τοῦ βασιλιᾶ νά διευθετήσει ὅπως αὐτός ἤθελε μέ τόν τρόπο του, ἀρκεῖ νά εἶναι δίκαιος καί γιά τά δύο μέρη, ἔφθασε στή Νίκαια καί εἶπε νά σφραγίσουν τόν Ναό καί οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ἀρειανοί καί ἀφοῦ προσευχηθοῦν πρῶτα οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἀρείου, ἐάν ἀνοίξουν οἱ πύλες νά πάρουν αὐτοί τόν Ναό, ἐάν ὅμως ὄχι νά προσευχηθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἐάν ἀνοίξουν οἱ πύλες νά τούς δοθεῖ καί πάλι ὁ Ναός ἐάν ὄχι νά πάει στούς Ἀρειανούς. Συμφώνησαν ὅλοι καί περισσότερο οἱ Ἀρειανοί ἀφοῦ πλεονεκτοῦσαν στή περίπτωση πού δέν ἄνοιγαν οἱ πύλες. Ἔτσι κι ἔγινε. Προσευχήθηκαν πρῶτα οἱ Ἀρειανοί, γιά τρεῖς ἡμέρες. Πῶς νά τούς ἀκούσει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅταν αὐτοί τόν ὑβρίζουν; Οἱ πύλες καί βέβαια ἔμειναν κλειστές. Μετά προσευχήθηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τόν Ἅγιο Βασίλειο στό Ναό τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Διομήδους, πού ἦταν κοντά στόν Μητροπολιτικό Ναό. Κατόπιν ὁ Ἅγιος Βασίλειος μέ ὅλο τό πλῆθος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πῆγαν στό Μητροπολιτικό Ναό καί ὅταν ἀκούσθηκε ὁ Μέγας Βασίλειος νά λέει «Εὐλογητός ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων», ἔσπασαν οἱ μοχλοί καί οἱ κλειδαριές καί οἱ πύλες ἄνοιξαν. Μετά ἀπό αὐτό τό θαῦμα ὁ Ναός ἐπανῆλθε στούς Ὀρθοδόξους καί πολλοί ἀπό τούς πιστούς τοῦ Ἀρείου ἔγιναν Ὀρθόδοξοι.


Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος

Μαθαίνοντας ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, παρακάλεσε τόν Θεό νά τοῦ ἀποκαλύψει ποιός εἶναι ὁ Ἅγιος. Εἶδε τότε στήλη πυρός πού ἔφθανε μέχρι τόν οὐρανό καί ἄκουσε μία φωνή νά λέει «Ἐφραίμ, Ἐφραίμ, καθώς τήν πυρίνην ταύτην στήλην, τοιοῦτος εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος». Τότε γρήγορα ἔφυγε ἀπό τήν ἔρημο παίρνοντας μαζί του ἕνα διερμηνέα πού νά μιλάει τήν Ἑλληνική καί Συριακή γλώσσα καί πῆγε νά βρεῖ τόν Ἅγιο Βασίλειο. Ἔφθασε τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ὅταν τήν ὥρα ἐκείνη λειτουργοῦσε ὁ Μέγας Βασίλειος καί βλέποντας ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ τά λαμπρά καί πολύτιμα ἄμφια τά ὁποῖα φοροῦσε ὁ Ἅγιος Βασίλειος, θέλησε νά φύγει γιατί νόμιζε ὅτι μάταια πῆγε. Τότε ἔστειλε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἕνα διάκονο νά βρεῖ στή δυτική πύλη τόν Ὅσιο Ἐφραίμ καί νά τόν φέρει στό ἱερό. Ὁ Ὅσιος δέν θέλησε νά πάει λέγοντας στόν διάκονο, ὅτι μᾶλλον πλανήθηκε ὁ Ἀρχιερέας, γιατί αὐτοί εἶναι ξένοι. Ἔστειλε πάλι τόν διάκονο ὁ Ἅγιος Βασίλειος λέγοντάς του νά τοῦ πεῖ «Κύριε Ἐφραίμ, ἐλθέ εἰς τό Ἅγιον Βῆμα, διότι σέ καλεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος». Κατάλαβε ἔτσι ὁ Ὅσιος ὅτι στήλη πυρός ἦταν ὁ Μέγας Βασίλειος καί πῆγε στό Ἅγιο Βῆμα καί ἀφοῦ τόν ἀσπάσθηκε συνομίλησε μαζί του γιά πνευματικά θέματα καί θεία νοήματα.

Μία χάρη σοῦ ζητῶ, Ἅγιε Δέσποτα τοῦ εἶπε μέσω τοῦ διερμηνέα του ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ, νά προσευχηθεῖς στόν Κύριό μας νά μοῦ χαρίσει τό Πανάγιο Πνεῦμα τήν δύναμη νά μιλήσω Ἑλληνικά. Προσευχήθηκε ὁ Ἅγιος Βασίλειος μαζί μέ τόν Ὅσιο Ἐφραίμ καί νά τό θαῦμα. Ὁ Ὅσιος πραγματικά μίλησε Ἑλληνικά. Κατόπιν ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐχειροτόνησε τόν Ὅσιο Ἐφραίμ Ἱερέα καί τόν διερμηνέα του Διάκονο.


Μιμητής Χριστοῦ

Ὅταν κάποτε παρατήρησε τόν τοπικό ἄρχοντα γιά μία ἀδικία πού ἔκανε σέ μία χήρα γυναίκα, κι ἀφοῦ ὁ ἄρχοντας δέν συμμορφώθηκε, ἀναγκάσθηκε ὁ Ἅγιος νά τοῦ πεῖ, ὅτι ὅπως ἔμενε ἀσυγκίνητος στίς ἐκκλήσεις αὐτῆς τῆς ἀδικημένης γυναίκας ἔτσι κάποιοι θά μένουν ἀσυγκίνητοι ὅταν αὐτός ὁ ἴδιος θά ἔχει τήν ἀνάγκη τους. Ἔτσι ἔγινε ὅταν ὁ βασιλιάς τοῦ ἔδειξε τήν ὀργή του, ὁδηγώντας τον σιδηροδέσμιο οἱ στρατιῶτες του στίς πόλεις γιά νά πληρώσει τίς ἀδικίες πού εἶχε κάνει. Τότε κατάλαβε τήν πρόρρηση τοῦ ἁγίου καί παρακάλεσε τόν Ἅγιο Βασίλειο καί τόν Θεό νά τόν λυπηθεῖ. Ὁ ἀμνησίκακος Ἅγιος προσευχόμενος στόν Θεό καί μόνο μέ τήν εὐχή του ἠρέμησε τό βασιλιᾶ καί μετά ἀπό ἕξι μέρες ἀφ' ὅτου ὁ δυστυχής ἄρχοντας παρακάλεσε τόν Ἅγιο Βασίλειο ἔφθασε γράμμα ἀπό τό βασιλιᾶ ὅπου τόν ἐλευθέρωνε. Μ' αὐτό τόν τρόπο συνετίσθηκε ὁ ἄρχοντας κι ἀναγνώρισε τήν καλωσύνη τοῦ Ἁγίου τόν ὁποῖο κι εὐχαρίσθησε. Καί στή γυναίκα πού εἶχε ἀδικήσει ἔδωσε διπλάσιο τό ποσό.

Πρός τό τέλος τῆς ἐπίγειας πορείας του, καθώς μετέβαινε στήν Ἐκκλησία, μία ἁμαρτωλή γυναίκα ἔπεσε στά πόδια του ρίχνοντας ἕνα γράμμα στό ὁποῖο ἔγραψε τίς ἁμαρτίες της, γιατί ντρεπόταν ἡ ἴδια νά τίς ξεστομίσει καί κλαίγοντας παρακαλοῦσε τόν Ἅγιο νά τό διαβάσει καί νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες της. Ὁ Ἅγιος τήν παρηγόρησε, καί εἶπε ὅτι μόνο ὁ Κύριος συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας. Φιλεύσπλαχνος, ὅπως ἦταν, κρατοῦσε τό γράμμα σ' ὅλη τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Στό τέλος κάλεσε τή γυναίκα καί τῆς ἐπέστρεψε τό γράμμα. Ἐκείνη μόλις τό ἄνοιξε δέν βρῆκε τίποτε γραμμένο, παρά μόνο ἕνα σημεῖο ὅπου ἀναφέρει ἕνα θανάσιμο ἁμάρτημά της. Κλαίγοντας πάλι τόν παρακαλοῦσε νά τήν λυπηθεῖ καί νά προσευχηθεῖ καί πάλι στό Θεό νά τή συγχωρήσει. Ὁ Ἅγιος Βασίλειος τότε τῆς εἶπε νά πάει ἀμέσως στήν ἔρημο νά βρεῖ τόν Ὅσιο Ἐφραίμ καί νά δεηθεῖ αὐτός, στόν Θεό γιά τό ἁμάρτημά της. Ἡ γυναίκα χωρίς νά χρονοτριβήσει μέ τήν εὐχή τοῦ Ἁγίου πῆγε ἀμέσως στήν ἔρημο. Ἐκεῖ βρῆκε τόν Ὅσιο Ἐφραίμ κι ἀφοῦ τοῦ διηγήθηκε τήν ἱστορία της, τόν παρακάλεσε θερμά.

Ὁ Ὅσιος ὅμως τῆς ἀρνήθηκε, λέγοντάς της νά πάει στόν Ἅγιο Βασίλειο ὅπου οἱ δικές του δεήσεις ἔσβησαν τίς ἁμαρτίες της ἔτσι αὐτός πάλι μπορεῖ νά δεηθεῖ στόν Κύριο καί γιά τή μία ἁμαρτία πού ἔμεινε. Νά τό κάνει σύντομα ὅμως γιατί ὁ Ἅγιος σέ λίγο πεθαίνει. Ἐκείνη μόλις τό ἄκουσε ἔφυγε τρέχοντας νά προλάβει ζωντανό τόν Ἅγιο. Ὅταν ἔφθασε, ὅμως ἡ δύστυχη βρῆκε τό φέρετρό του καί πλῆθος κόσμου πάνω του. Ἔκλαιγε καί φώναζε, ρίχνοντας τό γράμμα στά πόδια τοῦ Ἁγίου εἶπε σέ ὅλους τήν ἱστορία. Κλαίγοντας ἔλεγε ὅτι ὁ Ἅγιος μποροῦσε νά δεηθεῖ καί γι' αὐτή τήν ἁμαρτία ἀλλά τήν ἔστειλε σέ ἄλλον. Ἕνας Ἱερέας τότε θέλησε νά δεῖ στό γράμμα γιά ποιά ἁμαρτία μιλοῦσε ἡ γυναίκα. Καί τότε νά τό θαῦμα. Δέν ὑπῆρχε στό γράμμα τίποτε γραμμένο.

Κατά τήν τελευταία μέρα πάλι τῆς ζωῆς του ὁ Ἅγιος καί Μέγας Βασίλειος ἔκανε Χριστιανό τόν Ἑβραῖο γιατρό καί φίλο του Ἰωσήφ καθώς καί ὅλη του τήν οἰκογένεια μέ θαυμαστό τρόπο. Ἀφοῦ ὁ γιατρός τόν ἐπισκέφθηκε, ρώτησε ὁ Ἅγιος νά τοῦ πεῖ πόσες ὧρες τοῦ μένουν. Αὐτός πιάνοντας τόν σφυγμό του, τοῦ εἶπε ὅτι μένουν λίγες ὧρες, κι ὅτι στή δύση τοῦ ἡλίου θά πεθάνει. Ὁ Ἅγιος τότε τοῦ εἶπε ὅτι ἄν ζήσει μέχρι τήν ἑπόμενη ἡμέρα τί θά κάνει. Ὁ Ἰωσήφ τοῦ εἶπε ὅτι ἄν συμβεῖ κάτι τέτοιο νά πεθάνει ὁ ἴδιος. Καλά τό λές τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος νά πεθάνεις τήν ἁμαρτία καί νά ζήσεις ἐν Χριστῷ. Δέχθηκε ὁ Ἰωσήφ γιατί ἦταν ἀδύνατο μέ τούς φυσικούς νόμους νά συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ὅταν ἔφυγε ὁ Ἑβραῖος, προσευχήθηκε ὁ Ἅγιος Βασίλειος στόν Θεό νά τοῦ παρατείνει τή ζωή καί γιά νά δώσει τήν πραγματική ζωή στό φίλο του Ἰωσήφ καί στήν οἰκογένειά του καί γιά νά προλάβει νά ἔρθει ἐκείνη ἡ δυστυχισμένη γυναίκα, πού ἔστειλε στήν ἔρημο στόν Ὅσιο Ἐφραίμ. Ὁ Θεός ἄκουσε τή δέηση τοῦ ἀγαπημένου δούλου του. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα τό πρωΐ ζήτησε νά τοῦ φέρουν τόν Ἑβραῖο γιατρό. Ἐκεῖνος ἀμέσως πῆγε στό σπίτι τοῦ Ἁγίου νομίζοντας ὅτι θά τόν βρεῖ νεκρό. Βλέποντας ὅμως ὅτι ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἦταν ζωντανός χωρίς κἄν σφυγμό καί ζωή στίς φλέβες του ἔπεσε στά πόδια του κι ἀναγνώρισε τόν ἀληθινό Θεό καί Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστό. Σέ λίγο ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος βάπτισε τόν Ἰωσήφ μέ τό ὄνομα Ἰωάννη καί ὅλη του τήν οἰκογένεια.

Γύρω στίς δέκα ρώτησε πάλι ὁ Ἅγιος τόν φίλο του «Κύριε Ἰωάννη πότε θά πεθάνω;» κι ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε «ὅταν ὁρίσεις ἐσύ Δέσποτα»


Ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου

Κατανοώντας ὁ Ἅγιος Βασίλειος τά προβλήματα πού εἶχαν δημιουργηθεῖ καί στόν κλῆρο καί στό λαό, νά παρακολουθήσουν τήν μακρά Θεία Λειτουργία καί τίς εὐχές πρός τόν Θεό, στήν ὅλη ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, παρακάλεσε τόν Κύριο μέ νηστεία καί προσευχή νά τοῦ φανερώσει τόν τρόπο νά βοηθήσει τούς πιστούς. Ὁ τρόπος, θαυμαστός, ὅπως μόνο σέ ἕναν Μεγάλο διδάσκαλο, Πατέρα καί Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας θά ταιρίαζε. Σέ ὀπτασία, λοιπόν, εἶδε ὁ Ἅγιος, ὁ σοφότατος Βασίλειος, τόν Κύριο μέ τούς Ἀποστόλους, νά τελεῖ τήν Θεία Μυσταγωγία, λέγοντας τίς εὐχές ὄχι ὅπως ἀκριβῶς εἶναι γραμμένες στή Θεία λειτουργία τοῦ ἀδελφοθέου Ἰακώβου, ἀλλά συντετμημένες μέ τέτοιο τρόπο, ὅπως τίς συνέθεσε κατόπιν ὁ Ἅγιος στή Θεία Λειτουργία του.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α'.
Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου,
ὡς δεξαμένην τόν λόγον σου
δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας,
τήν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας,
τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας,
Βασίλειον ἱεράτευμα, Πάτερ ὅσιε,
Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
 
agiazoni.gr

Το Κουρδικό σε νέα φάση

Του Κώστα Ράπτη από το capital.gr 

Η Τουρκική ηγεσία νομίζει ότι έχει ακόμη καιρό: τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη, οπότε σκοπεύει να έχει ολοκληρώσει την “αντιτρομοκρατική επιχείρηση” που διεξάγει στις νοτιοανατολικές επαρχίες. Αυτός, σύμφωνα με την Hurriyet Daily News, είναι ο προγραμματισμός που εκπονήθηκε στις συνεδριάσεις του ανώτατου ηγετικού οργάνου του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στις 20 Δεκεμβρίου και του υπουργικού συμβουλίου την επομένη.

Προφανώς, η Κουρδική Πρωτοχρονιά (Nevroz) που συμπίπτει με την εαρινή ισημερία αποτελεί στο νού των Τούρκων ιθυνόντων το χρονικό ορόσημο για την ανακοίνωση, από θέση ισχύος μετά την στρατιωτική επικράτηση, μεταρρυθμιστικών μέτρων για την ενσωμάτωση του κουρδικού στοιχείου. Ενδεχομένως, ο σχεδιασμός αυτός να περιλαμβάνει κάποιον ρόλο και για τον φυλακισμένο (και μάλιστα σε απομόνωση όλους τους τελευταίους μήνες) ηγέτη του ΡΚΚ Abdullah Ocalan – όπως είχε συμβεί σε καλύτερους καιρούς, π.χ. με το ιστορικό του μήνυμα στο Nevroz του 2013 που κήρυξε το τέλος της ένοπλης πάλης, χάριν της ακμαίας τότε ειρηνευτικής διαδικασίας με την κυβέρνηση του ΑΚΡ.

Όμως η σύγκρουση δεν είναι απαραίτητο να εξελιχθεί ευθύγραμμα – ιδίως αν αναλογισθεί κανείς ότι ήδη 200.000 άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους στα νοτιοανατολικά, στο μεγαλύτερο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης στην Τουρκία μετά την μαζική καταστροφή κουρδικών χωριών τη δεκαετία του ’90.

Αν ο θάνατος τουλάχιστον 170 Κούρδων (όχι μόνο ενόπλων, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Human Rights Watch) εντός του Δεκεμβρίου είναι κάτι που μπορεί να αποσιωπηθεί ή να δικαιολογηθεί, ο αποκλεισμός ολόκληρων πόλεων επί δύο εβδομάδες και η καθήλωση των κατοίκων τους σε κατάσταση απαγόρευσης κυκλοφορίας, με σταδιακή εξάντληση ακόμη και των στοιχειωδών εφοδίων, είναι κάτι που μπορεί να κινητοποιήσει όχι μόνο την εν πολλοίς παθητική τουρκική κοινή γνώμη αλλά ακόμη και την τόσο πρόθυμη να εκβιασθεί για 3 δισ. ευρώ από τον Erdogan Ευρωπαϊκή Ένωση…

Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι η νέα ανάφλεξη του Κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία παρουσιάζει δύο νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Το πρώτο είναι ότι η σύρραξη έχει μεταφερθεί στα αστικά κέντρα και έχει ως πρωταγωνιστή μία ριζοσπαστικοποιημένη νεολαία, η οποία δεν χειραγωγείται εύκολα για πολιτικούς συμβιβασμούς. Τα χαντάκια που ανοίγουν, προκειμένου να εμποδίσουν την είσοδο αστυνομικών οχημάτων, ελαφρά οπλισμένοι νέοι στις εισόδους αστικών περιοχών, τις οποίες κατόπιν ανακηρύσσουν “αυτόνομες” είναι ο κατεξοχήν τόπος της σύγκρουσης, που πολύ απέχει από το παλαιότερο αντάρτικο των βουνών.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο αριθμός των ανήλικων κρατουμένων έχει πενταπλασιασθεί στην Τουρκία σε σύγκριση με το 2009, ενώ η πλειονότητα των συλληφθέντων από τον Ιούλιο, οπότε κατέρρευσε η ειρηνευτική διαδικασία, και μετά ανήκει στην ηλικιακή κατηγορία 12-17 ετών. Όλα αυτά σε μία χώρα όπου οι ανήλικοι αντιπροσωπεύουν το 29,4% του γενικού πληθυσμού – και αγγίζουν το 50% στις κουρδικές επαρχίες, οι οποίες κάθε άλλο παρά βιώνουν το “τουρκικό οικονομικό θαύμα”.

Το δεύτερο νέο στοιχείο είναι η δυνατότητα που ανοίγεται να συναντηθούν τα εσωτερικά με τα εξωτερικά μέτωπα της Τουρκίας, καθώς οι ρώσο-τουρκικές εντάσεις προσφέρουν στο κουρδικό στοιχείο της γείτονοςέναν πιθανό διεθνή υποστηρικτή που μέχρι τώρα δεν διέθετε (με την εξαίρεση της, διόλου συγκρίσιμης, στήριξης που προσέφερε η Συρία του Assad στο ΡΚΚ μέχρι το 1998, οπότε και υπαναχώρησε ενώπιον της τουρκικής απειλής πολέμου).

Η συνάντηση του ηγέτη του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών (HDP) Selahattin Demirtas με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Sergey Lavrov στη Μόσχα στις 23 Δεκεμβρίου υπήρξε από αυτή την άποψη αποκαλυπτική, όσο και αν η Ρωσία διακηρύσσει ότι δεν εμπλέκεται στα εσωτερικά ζητήματα άλλων χωρών.

Το διεθνές ενδιαφέρον στράφηκε ήδη στην τοποθέτηση του Demirtas, την οποία ο Τούρκος πρωθυπουργός Ahmet Davutoglu έσπευσε να χαρακτηρίσει προδοτική, σχετικά με την κατάρριψη του ρωσικού Suhoi-24 από τουρκικά μαχητικά. Εξίσου ενδιαφέρουσα ωστόσο υπήρξε η προσφώνηση του Lavrov, σύμφωνα με την οποία η Μόσχα υποστηρίζει την εξασφάλιση των δικαιωμάτων όλων των εθνοτικών ομάδων της Τουρκίας, ως μέσο προώθησης της εθνικής της ενότητας. Επιπλέον ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας τόνισε ότι οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας ανήκουν σε αυτούς που πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος και τις λοιπές εξτρεμιστικές ομάδες, δίνοντας μάχη, από κοινού με τον συριακό και ιρακινό στρατό, για τις εστίες τους και το δικαίωμά τους να παραμείνουν στη γη τους. Η Ρωσία, πρόσθεσε, συμμετέχει στην αντιτρομοκρατική επιχείρηση έπειτα από πρόσκληση της συριακής κυβέρνησης και είναι πρόθυμη να συνεργασθεί με όσους αντιμετωπίζουν επί του εδάφους την τρομοκρατική απειλή.

Όλα αυτά, ενώ το μεν HDP επείγεται για διεθνοποίηση του προβλήματος, καθώς αισθάνεται διπλή πίεση αφενός από το μαχητικό τμήμα του ΡΚΚ και αφετέρου από την εκλογική του βάση που επιθυμεί ειρηνικές λύσεις, η δε Ρωσία φιλοδοξεί, όπως αποκαλύπτουν και οι δηλώσεις Lavrov, όχι μόνο να λειτουργήσει ως μεσολαβητής μεταξύ της Δαμασκού και των Κούρδων της Συρίας, αλλά και να μεταφέρει στο εσωτερικό της Τουρκίας το τίμημα των τυχοδιωκτικών μεσανατολικών πρωτοβουλιών του ΑΚΡ.

ardin-rixi.gr

Η διαμάχη Σουνιτών-Σιιτών

Του Μωχαμάντ Αλή Αμίρ-Μοεζί από το Άρδην τ. 101-102 που κυκλοφορεί

Μετά τον θάνατο του Μωάμεθ το 632, δύο αντίπαλα κόμματα διεκδικούν την κληρονομιά της πνευματικής και εγκόσμιας εξουσίας του. Αυτή είναι η απαρχή της σύγκρουσης σουνιτών και σιιτών, μία πάλη ανάμεσα σε δύο δόγματα του ισλάμ που σημάδεψε την ιστορία του αραβομουσουλμανικού κόσμου

Ο ανταγωνισμός μεταξύ σιιτών και σουνιτών ανάγεται στις απαρχές του ισλάμ. Ποιες είναι οι αιτίες αυτού του σχίσματος;

Αυτή η διαμάχη ξέσπασε μετά τον θάνατο του προφήτη, το 632. Δεδομένου ότι δεν είχε ορίσει τυπικά κάποιον κληρονόμο, το ζήτημα της διαδοχής του, εγκόσμιας και πνευματικής, αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης στο εσωτερικό της κοινότητας των πιστών. Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων ορίζει τον νέο αρχηγό τους σύμφωνα με τη φυλετική παράδοση: ένα συμβούλιο προυχόντων που αποτελούνταν από τους συντρόφους του Μωάμεθ και τα πιο ισχυρά μέλη των φυλών της Μέκκας ορίζει τον γηραιό και σοφό Αμπού Μπακρ, από τη φυλή των Κουραϊσιτών, τη φυλή του προφήτη, ο οποίος γίνεται ο πρώτος χαλίφης (καλίφα σημαίνει διάδοχος). Όμως μία ομάδα μουσουλμάνων θεώρησε αυτόν τον διορισμό σφετερισμό, ένα πραξικόπημα. Και αυτό γιατί οι Κουραϊσίτες είχαν στην αρχή αντιταχθεί στον Μωάμεθ και πολέμησαν εναντίον του, προκαλώντας την έξοδό του από τη Μέκκα προς τη Μεδίνα και στη συνέχεια προσχώρησαν στο ισλάμ μόνο αφού νικήθηκαν από τα στρατεύματα του προφήτη. Αυτοί οι αντίπαλοι των Κουραϊσιτών εκτιμούν πως ο νόμιμος διάδοχος του Μωάμεθ είναι ο νεαρός Αλής, εξάδελφος και γαμπρός του. Όχι μόνο ο προφήτης, επανειλημμένα, κατ’ αυτούς, τον είχε ορίσει κληρονόμο του, αλλά δεδομένου ότι η διαδοχή των προφητών αποτελούσε μία θεϊκή υπόθεση, όπως αναφέρεται στο κοράνι, αυτή θα πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με θεϊκά κριτήρια και όχι μέσα από μία ανθρώπινη ψήφο.
Οι οπαδοί του Αλή θα αποκληθούν από την πλειοψηφία, που θα πάρει το όνομα των σουνιτών, ως η αλ-σία, η «φράξια», όρο που οι σουνίτες χρησιμοποιούν με υποτιμητικό τόνο και δημιούργησε την κατασκευασμένη από τους δυτικούς λέξη σιιτισμός. Επί πολλές δεκαετίες, πολυάριθμες μάχες διεξήχθησαν μεταξύ των οπαδών των Κουραϊσιτών και εκείνων του Αλή και των απογόνων του. Το 656, ο Αλής κατόρθωσε να οριστεί χαλίφης, αλλά πέντε χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε από ένα μέλος των χαριτζιστών, παλαιών οπαδών του, που είχαν αποστατήσει –δεκάδες εχθρικές αιρέσεις συνυπάρχουν και πολεμούν η μία την άλλη κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων του ισλάμ, πέρα από την κύρια αντίθεση ανάμεσα στους σιίτες και τους σουνίτες. Μετά τον θάνατο του Αλή, ένας Κουραϊσίτης δημιούργησε το χαλιφάτων των Ομεαϊαδών. Και οι διεκδικήσεις των οπαδών του Αλή θα ενταφιαστούν οριστικά όταν ο Χουσεΐν, ο δεύτερος γιος του Αλή και της Φατιμάς, της κόρης του προφήτη, σκοτώθηκε το 680 από τους Ομεαϋάδες στην Κάρμπαλα, στο σημερινό Ιράκ, που αποτελεί έκτοτε έναν από τους ιερούς τόπους των σιιτών.

Γιατί αυτή η πάλη για τη διαδοχή του Μωάμεθ, η οποία λύθηκε ήδη από τον έβδομο αιώνα, κατέληξε σε μια μόνιμη αντιπαράθεση μεταξύ σιιτών και σουνιτών;

Διότι το διακύβευμα αυτής της διαμάχης δεν ήταν αποκλειστικά πολιτικό. Αυτή η σύγκρουση αποτελεί το θεμέλιο της συνάρθρωσης ανάμεσα στο πολιτικό και το θρησκευτικό πεδίο που χαρακτήριζε πάντοτε τη μουσουλμανική θρησκεία. Τα πρώτα χρόνια του ισλάμ σημαδεύτηκαν από δύο σημαντικά γεγονότα που έχουν μελετηθεί ευρύτατα. Από τη μία πλευρά τους αναρίθμητους πολέμους μεταξύ μουσουλμάνων –πολύ πιο αιματηροί από εκείνους που έχουν διεξαχθεί με τους μη μουσουλμάνους– και οι οποίοι θα διαρκέσουν πάνω από τρεις αιώνες. Και, την ίδια εποχή, πραγματοποιείται η αργή και περίπλοκη επεξεργασία των ιερών κειμένων του κορανίου και των Χαντίθ (το σύνολο των λόγων και των πράξεων του προφήτη). Αλλά εκείνο που ελάχιστα έχει υπογραμμιστεί είναι πως αυτά τα φαινόμενα είναι στενά δεμένα μεταξύ τους: οι συγκρούσεις ανάμεσα στην εξουσία των καλιφών και τους οπαδούς του Αλή προκάλεσαν δογματικές αντιθέσεις που διέσχισαν τους αιώνες και βρίσκονται πάντα στην καρδιά των συγκρούσεων που παρατηρούμε σήμερα. Οι πολέμαρχοι, όπως ήταν οι πρώτοι καλίφες και ο Αλής, έπαιξαν ένα θεμελιώδη ρόλο στη διατύπωση των κορανικών κειμένων και πολλές ανταγωνιστικές εκδοχές του κορανίου και των Χαντίθ, που αντανακλούσαν τους πολιτικούς ανταγωνισμούς της εποχής, κυκλοφορούσαν στα πρώτα χρόνια του ισλάμ. Ο Αλής διατύπωσε τη δική του εκδοχή του κορανίου, η οποία και εξαφανίστηκε και η οποία, σύμφωνα με επιγενέστερες σιιτικές πηγές, ήταν πιο αυθεντική και πιο πιστή στις αποκαλύψεις του προφήτη. Πάντα σύμφωνα με αυτούς τους σιίτες συγγραφείς, ορισμένα αποσπάσματα του κορανίου του Αλή υπογράμμιζαν την εγγύτητα ανάμεσα στον Μωάμεθ και τον Αλή, ενώ άλλα αποσπάσματα χαρακτήριζαν τους «συντρόφους» του προφήτη, που κατέλαβαν την εξουσία μετά τον θάνατό του, ως τους εχθρούς του. Επρόκειτο για αποσπάσματα ενοχλητικά για την εξουσία των χαλιφών, που τα εξαφάνισαν από την οριστική εκδοχή του κορανίου, την οποία γνωρίζουμε σήμερα και η οποία χωρίς αμφιβολία επιβλήθηκε στα τέλη του έβδομου αιώνα από τον Ομεϊάδη χαλίφη Αμπ Αλ Μαλίκ. Αυτή η αμφισβήτηση του επίσημου κορανίου και των συντρόφων του προφήτη, που θεωρούνται άγιοι από το πλειοψηφικό ρεύμα του ισλάμ, εξηγεί την καταστολή και τις σφαγές που ασκούσε επί αιώνες η σουνιτική εξουσία εναντίον των οπαδών του Αλή, που κατηγορούνταν ως αιρετικοί και βεβηλωτές των θείων.

Οι σιίτες έχουν λοιπόν κάποιο διαφορετικό κοράνι;

    Όχι, διότι κατέληξαν να αποδεχθούν και να υιοθετήσουν το επίσημο κοράνι, αλλά η βαθύτατη δογματική διαφορά τους από τους σουνίτες δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Η κεντρική μορφή του σιιτικού ισλάμ, περισσότερο και από τον προφήτη είναι ο ιμάμης, ο «καθοδηγητής»: Αυτή η ιερή προσωπικότητα, αντικείμενο μεγάλης λατρείας, ενός μυστικού έρωτα που θυμίζει τη λατρεία των χριστιανών για τον Χριστό, είναι το πηδάλιο και το αγκυροβόλιο ενός δόγματος βαθύτατα διαλεκτικού.
Για τους σιίτες κάθε πραγματικότητα διαθέτει δύο επίπεδα: Ένα επίπεδο εμφανές (ζαχίρ) και ένα κρυφό επίπεδο (μπατίν). Πίσω από το γράμμα του κορανίου υπάρχει ένα κρυφό πνεύμα του ιερού βιβλίου, μια εσωτερική μυστική διάσταση της θρησκείας την οποία οι ιμάμηδες, ο Αλής και οι διάδοχοί του, μέσω της μύησης, μεταδίδουν σε μία μειοψηφία μυημένων, την αφρόκρεμα της κοινότητας. Σε αυτήν τη δυιστική αντίληψη του κόσμου επικάθεται μια δυαδική αντίληψη της ιστορίας: για τους σιίτες ο κόσμος ξεσκίζεται από έναν λυσσαλέο αγώνα μεταξύ της γνώσης και του σκοταδισμού, ανάμεσα στους οπαδούς του ιμάμη και τους αντιπάλους του.
Ως συνέπεια της ήττας και του βίαιου θανάτου των πρώτων ιμάμηδων, κατ’ εξοχήν του Αλή και του Χουσεΐν, οι σιίτες ανέπτυξαν μια τραγική αντίληψη αυτής της μάχης, καθώς και της ιστορίας. Αισθάνονται προορισμένοι να παραμένουν μειοψηφικοί και καταδιωκόμενοι, αντιστρέφοντας την αποτυχία της τζιχάντ σε μια ένδειξη επιλογής, αξιοδοτώντας το μαρτύριο. Έτσι, ταχύτατα, πολλοί σιίτες απομακρύνθηκαν από την πολιτική και ασκούσαν την απόκρυψη (τακίγια) της πίστης τους, ώστε να προστατέψουν τη ζωή τους μέσα σ’ αυτή την κυβέρνηση του Σατανά που αποτελούσε γι’ αυτούς το καλιφάτο κάτω από τη διοίκηση των σουνιτών.

Ωστόσο ο σιιτισμός μπορεί να αποτελεί και μία θεολογία άκρως πολιτική όπως το αποδεικνύει σήμερα το ιρανικό καθεστώς;

Πράγματι, από τη στιγμή που το σουνιτικό χαλιφάτο των Αββασιδών, διαδόχων των Ομεαϊαδών, άρχισε να αποδυναμώνεται και να κατακερματίζεται κατά τον δέκατο αιώνα, ο σιιτισμός σταδιακά επανασυνδέθηκε με την εξουσία. Αυτό αρχικώς έγινε από τους Ισμαηλίτες, που αντιπροσωπεύουν μία από τις κυριότερες πτέρυγες του σιιτισμού, οι οποίοι, αμφισβητώντας τον χαλίφη της Βαγδάτης δημιούργησαν ένα σιιτικό χαλιφάτο υπό τη δυναστεία των Φατιμιδών (909-1171). Αυτοί ίδρυσαν το Κάιρο για να εγκαταστήσουν εκεί την πρωτεύουσά τους και κατείχαν, στο απόγειο της δύναμής τους μία περιοχή που έφθανε από το Μαρόκο έως τη Συρία. Έχοντας ως βάση τους το λαμπρό πνευματικό κέντρο που αποτελούσε το πανεπιστήμιο του τεμένους Αλ Αζχάρ στο Κάιρο, οι Φατιμίδες ασκούν μία ισχυρή προπαγάνδα (ντάουα) στο σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου, ενώ παραμένουν σχετικά ανεκτικοί απέναντι στις άλλες εκδοχές του ισλάμ. Αντιθέτως, οι καρμάτες, αιρετικοί Ισμαηλίτες που ίδρυσαν την ίδια εποχή ένα δικό τους κράτος (903-1077) με κέντρο το Μπαχρέιν –ο πληθυσμός του οποίου παραμένει ακόμα και σήμερα πλειοψηφικά σιιτικός– και το οποίο εκτεινόταν σ’ όλον τον Περσικό Κόλπο από το Ομάν έως το Ιράκ, πραγματοποιώντας εξαιρετικά βίαιες επιδρομές ενάντια στους σουνίτες Αβασίδες και τους σιίτες Φατιμίδες, διεκδικούν έναν αγώνα ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες: η θεματική της δικαιοσύνης προβάλλεται πολύ συχνά από τον πολιτικό σιιτισμό, μια και οι σιίτες, όντας μειοψηφικοί, πιστεύουν πως είναι θύματα της κοινωνικής ανισότητας. Ενώ ο πολιτικός σουνιτισμός προτιμά να εμμένει στην έννοια της τάξης.
Πάντοτε κατά την διάρκεια αυτού του δέκατου αιώνα, που αποκαλείται συνήθως «ο σιιτικός αιώνας του Ισλάμ», ακόμα και η Βαγδάτη, η καρδιά του χαλιφάτου των Αββασιδών, περνά υπό την επιρροή των σιιτών. Οι Μπουγίδες, μια δυναστεία περσικής καταγωγής, που κυριαρχούσε ήδη σ’ ένα τμήμα του Ιράν, ασκούν από το 945-1045 τον έλεγχο του σουνιτικού χαλιφάτου, το οποίο διατηρούν στην θέση του ενώ αφήνουν άθικτους λίγο πολύ τους σουνιτικούς πληθυσμούς. Στο Ιράν και στο Ιράκ, οι σιίτες μεταβάλλονται σιγά σιγά σε πλειοψηφία και ανήκουν στην πτέρυγα των δωδεκα-ιμαμιστών, που θεωρούσε ότι ο δωδέκατος ιμάμης εξαφανίστηκε και ο απόκρυφος ιμάμης, ο Μάχντι, πρόκειται να επανέλθει στο τέλος του κόσμου για να σώσει την ανθρωπότητα. Στο μεταξύ, οι σιίτες αποκτούν τη δυνατότητα να αναμειγνύονται με τους κύκλους της εξουσίας και οι θεολόγοι, που βρίσκονταν κοντά στους Μπουγίδες, επιδιώκουν να ορθολογικοποιήσουν το σιιτικό δόγμα και να το φέρουν πλησιέστερα στον σουνιτισμό, υποβαθμίζοντας την εσωτεριστική και μυστική του διάσταση.
Κατά την διάρκεια του δέκατου αιώνα, κατά τον οποίο οι σιιτικές δυναστείες και οι σιίτες διανοούμενοι κυριαρχούν, οι συγκρούσεις και οι σφαγές μεταξύ σουνιτών και σιιτών παραμένουν σχετικά περιορισμένοι. Αλλά, κατά τα μέσα του ενδέκατου αιώνα, η έλευση των Τούρκων, που ήρθαν από την κεντρική Ασία στη μεσανατολιτική πολιτική σκηνή, αναζωπυρώνει τη σύγκρουση. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι, που εισήλθαν το 1055 στη Βαγδάτη και εξεδίωξαν του Μπουγίδες, εμφανίζονται ως οι μεγάλοι υπερασπιστές της σουνιτικής ορθοδοξίας και καταδιώκουν τους σιίτες. Πολλοί από αυτούς κατέφυγαν τότε στα νότια του Ιράκ, γύρω από τις ιερές πόλεις, την Κάρμπαλα, τόπο του μαρτυρίου του Χουσεΐν και την Νατζάφ, στην οποία βρίσκεται ο τάφος του Αλή. Το νότιο Ιράκ, λίκνο του σιιτισμού, παρέμεινε έκτοτε το κύριο ιδεολογικό και πολιτικό τους προπύργιο.

Ωστόσο το Ιράν είναι σήμερα η μοναδική χώρα όπου ο σιιτισμός αποτελεί επίσημη θρησκεία. Σε ποια στιγμή αναπτύχθηκε;

Μετά το πρώτο στάδιο, τελικώς εφήμερο της ανόδου των σιιτών κατά τον δέκατο αιώνα, μία δεύτερη περίοδος ανοίγεται κατά τον 16ο αιώνα, με τη δημιουργία στο Ιράν της αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών. Οι Σαφαβίδες, που είναι ωστόσο τουρκικής καταγωγής, είναι πεπεισμένοι σιίτες. Ο Ισμαήλ, ο ιδρυτής της δυναστείας, μυστικιστής εξημμένος, σφαγιάζει ακόμα και τους σουνίτες του Ιράν, για να εκδικηθεί τους σιίτες μάρτυρες των περασμένων αιώνων. Οι διάδοχοί του θα αποδειχθούν πιο ειρηνικοί αλλά θα μεταβάλουν τον σιιτισμό σε θρησκεία του ιρανικού κράτους, δημιουργώντας έναν σιιτικό κλήρο που θα μεταβληθεί σταδιακώς σε κράτος μέσα στο κράτος. Το πρόσωπο του μουσουλμανικού κόσμου αλλάζει άρδην: οι σιίτες, μέχρι τότε μία καταπιεσμένη μειονότητα, διαθέτουν πλέον τη χώρα τους, το Ιράν, στην οποία μπορούν να καταφύγουν οι ομόθρησκοί τους από το Ιράκ, τη Συρία…
Οι Σαφαβίδες σιίτες και οι Οθωμανοί σουνίτες θα συγκρούονται στα σύνορα που χωρίζουν τις αυτοκρατορίες τους στο Ιράκ και τον Καύκασο. Αυτή η αντιπαράθεση οφείλεται πριν απ’ όλα σε γεωπολιτικά κίνητρα, δεν παύει όμως να παρουσιάζεται από τους θεολόγους των δύο στρατοπέδων ως ένας πόλεμος ενάντια στον θρησκευτικό αντίπαλο. Ωστόσο, μετά από κάποιο καιρό οι Οθωμανοί, πάντοτε πραγματιστές, κατόρθωσαν να εγκαθιδρύσουν ένα modus vivendi με τους γείτονές τους και οι σφαγές έλαβαν τέλος. Και μέχρι τη σύγχρονη εποχή, αυτό το modus vivendi μεταξύ σιιτών και σουνιτών γενικά επικράτησε, παρ’ όλο που οι προσπάθειες θρησκευτικής προσέγγισης, όπως εκείνες που ανέλαβαν οι θεολόγοι του Αλ Αζχάρ στα τέλη του 19ου αιώνα, απέτυχαν όλες.

Γιατί λοιπόν οι εντάσεις αφυπνίστηκαν και παροξύνθηκαν τόσο βίαια μετά τις απαρχές του 21ου αιώνα;

Οι αιτίες δεν είναι θρησκευτικές, αλλά γεωπολιτικές. Ακόμα και η ισλαμική επανάσταση στο Ιράν δεν είχε στην πραγματικότητα αναζωπυρώσει τη σύγκρουση. Και πολλοί σουνίτες έτρεφαν συμπάθεια προς τον Χομεϊνί, σύμβολο μιας μουσουλμανικής εξουσίας ικανής να αντιπαρατεθεί στην αμερικανική εξουσία. Το σημείο της αφετηρίας αυτής της κλιμάκωσης ήταν η ρωσική εισβολή στο Αφγανιστάν και, ακόμα περισσότερο, προφανώς, εκείνη των Αμερικανών στο Ιράκ το 2003 και οι ακρότητες που την ακολούθησαν. Το σύνολο της Μέσης Ανατολής αποσταθεροποιήθηκε σε βάθος και ο ισλαμισμός εκμεταλλεύτηκε αυτή την αποσταθεροποίηση για να επεκταθεί έχοντας ως ανταγωνιστικούς πόλους το σιιτικό Ιράν και την ουαχαμπιτική Σαουδική Αραβία, η ιδεολογία της οποίας είναι θεμελιωδώς αντισιιτική. Μέσα σε μερικά χρόνια, οι φαντασιώσεις των περασμένων αιώνων επανήλθαν ορμητικά: για τον σουνίτη, που υφίσταται την προπαγάνδα του ουαχαμπιτών, ο σιίτης είναι και πάλι ένας αιρετικός. Για τον σιίτη ο σουνίτης έχει γίνει και πάλι ένας καταπιεστής βίαιος και αλαζονικός.

Τα σχίσματα του σιιτισμού

Μετά τον θάνατο κάθε ιμάμη, οι συγκρούσεις για τη διαδοχή του προκαλούσαν αναρίθμητα σχίσματα στο εσωτερικό του ίδιου του σιιτισμού. Από τις εκατό περίπου αιρέσεις του κατά τους πρώτους αιώνες μετά την Εγίρα, έχουν μείνει σήμερα τρία βασικά ρεύματα: Οι Ισμαηλίτες, επτα-ιμαμιστές, σήμερα στην πλειοψηφία τους οπαδοί του Αγά Χαν (σιίτες με επτά ιμάμηδες, που θεωρούν τον γιο του έκτου ιμάμη, τον Ισμαήλ, τον κρυφό ιμάμη, τον Μεσσία που θα εμφανιστεί με το τέλος του κόσμου). Οι Ιμαμίτες ή δωδεκα-ιμαμίτες (σιίτες με δώδεκα ιμάμηδες, που θεωρούν τον γιο του ενδέκατου ιμάμη, τον Μωάμεθ, ως τον Σωτήρα και τον τελικό κρίκο στην αλυσίδα των ιμάμηδων), η μεγαλύτερη πτέρυγα του σύγχρονου σιιτισμού, επίσημη θρησκεία του Ιράν και πλειοψηφική στο εσωτερικού του ιρακινού πληθυσμού. Τέλος οι Ζαϊγίτες, παρόντες κυρίως στην Υεμένη, οι οποίοι κατά τον θάνατο του τέταρτου ιμάμη ταυτίστηκαν με τον γιο του, Ζαγίντ.

Μετάφραση Γ.Κ.

ardin-rixi.gr  

Η ιστορία του σιδηροδρόμου

Από το 1998 που πέρασα στις Πανελλήνιες σε σχολή  εκτός Αθηνών,το περισσότερο καιρό μου τον έχω περάσει σε ΜΜΜ.Τραίνα,αεροπλάνα,καράβια(εσχάτως)και λεωφορεία.Από αυτούς τους τρόπους μετακίνησης θεωρώ το τραίνο ασύγκριτο.Δεν είναι απλά ένα μέσο αλλά μια μεταφυσική εμπειρία!Ξεκινάω λοιπόν μια υποενότητα που θα έχει να κάνει με τον σιδηρόδρομο.Ιστορικά στοιχεία,νέα κλπ.Ας ξεκινήσουμε με μια περίληψη της ιστορίας του από τα sidirodromikanea :

Ιστορική αναδρομή. Η Γέννηση του σιδηρόδρομου και η εξέλιξη του

Κάθε αναφορά στο παρελθόν και την γέννηση του σιδηρόδρομου έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον και έλκει μικρούς και μεγάλους. Σήμερα ικανοποιώντας το αίτημα φίλων αναγνωστών μας, δημοσιεύουμε σύντομη ιστορική ανάδρομη της γέννησης του σιδηρόδρομου, δίνοντας τους την δυνατότητα να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους γύρω από τον σιδηρόδρομο ακόμη περισσότερο.
Πρέπει να επισημάνουμε για την κατανόηση του θέματος από τους αναγνώστες μας, ότι οι προσπάθειες του ανθρώπου για την μεταφορά εμπορευμάτων και κυρίως βαρέων αντικειμένων ανάγονται ακόμη από την εποχή της αρχαιότητας. Πρώτοι οι Σουμέριοι και κατόπιν οι Βαβυλώνιοι αντιλήφθηκαν οι τροχοί κινούμενοι πάνω σε λείες επιφάνειες, έχουν δυνατότητα μεταφοράς πολλαπλάσιου βάρους από εκείνο που μέχρι τότε μετακινούσαν. Στην συνέχεια οι αρχαίοι Έλληνες αναπτύσσουν βελτιωμένο σύστημα μεταφοράς εμπορευμάτων μέσα σε πέτρινες αυλακώσεις ένα είδος « σιδηροδρόμου» της εποχής τους για να συνεχίσουν αργότερα και οι Ρωμαίοι. Για πολλούς αιώνες το σύστημα μεταφοράς είχε μείνει στάσιμο και μόνο το 1520 στρώθηκαν οι πρώτες σιδηροτροχιές στα ορυχεία, όταν έγινε κατανοητό ότι ένα άλογο μπορεί να τραβήξει περισσότερα βαγόνια πάνω σε ράγιες παρά σε χωματόδρομο. Με την ανακάλυψη της ατμομηχανής έρχεται πράγματι επανάσταση στον τομέα των μεταφορών. Ο Άγγλος Στήβενσον το 1814 είναι ο πρώτος εφευρέτης της ατμομηχανής. Το 1825 κατασκευάσθηκε στην Αγγλία ο πρώτος σιδηρόδρομος μεταξύ Στόκταν και Ντάρλινγκον και μήκους μόλις 39 χιλιομέτρων. Τον Οκτώβριο του 1829 εγκαινιάζεται από τον εφευρέτη της ατμήλατης Στέφενσον η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή Λίβερπουλ - Μάντσεστερ για επιβατική χρήση μήκους 116 χιλιομέτρων και με ωριαία ταχύτητα 26 χιλιομέτρων. Το 1835 στην Γερμανία παρουσιάζονται οι πρώτες μικρές σιδηροδρομικές διαδρομές. Γρήγορα οι σιδηρόδρομοι απλώνονται σε όλη την Ευρώπη και λίγο αργότερα στις ΗΠΑ. το 1869 η Αμερική έχει ένα δίκτυο μήκους 5000 χιλιομέτρων διασχίζοντας όλη την αμερικανική ήπειρο. Το 1905 ολοκληρώνεται ο υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος μήκους 8000 χιλιομέτρων συνδέοντας την Πετρούπολη με το Βλαδιβοστόκ. Η ραγδαία εξάπλωση των σιδηροδρόμων είναι πλέον εμφανείς. Τεράστια κεφάλαια επενδύονται σε βιομηχανίες κατασκευής σιδηροτροχιών και τροχαίου υλικού. Οι σιδηρόδρομοι συνεχώς βελτιώνονται και οι παρεχόμενες υπηρεσίες στους πολίτες είναι αναβαθμισμένες. Το 1859 κυκλοφορούν τα πρώτα βαγόνια κλινάμαξες τα ονομαζόμενα και βαγκόν -λί και το 1879 τα βαγόνια εστιατόρια - Ρέσταραν. την εποχή αυτή κάνουν την εμφάνιση τους τα τρένα πολυτελείας μεταξύ αυτών και το θρυλικό ΟΡΙΑΝ ΕΞΠΡΕΣ το οποίο κάνει το παρθενικό του ταξίδι στης 4 Οκτωβρίου του 1883 από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη, για το οποίου την ιστορία αναφερθήκαμε στις προηγούμενες εκδόσεις μας. Σημαντική είναι και η εξέλιξη στον τομέα των ελκτικών μηχανών. Ο ανταγωνισμός στην κατασκευή ηλεκτραμαξών και Ντιζελομηχανών είναι έντονος τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Το 1879 ο Γερμανός Ζίμενς παρουσιάζει στην έκθεση του Βερολίνου την πρώτη ηλεκτράμαξα. Ένα χρόνο αργότερα στην Αμερική ο Θωμάς Έντισον βγάζει σε κυκλοφορία την δική του ηλεκτράμαξα σε ειδική κατασκευασμένη γραμμή. Τα επόμενα χρόνια οι ηλεκτράμαξες τελειοποιούνται. Ταυτόχρονα κατασκευάζονται και λειτουργούν τα πρώτα τρόλεϊ και οι υπόγειοι ηλεκτροκίνητοι σιδηρόδρομοι. Την δεκαετία του 1900 αρχίζει η μαζική παραγωγή ηλεκτραμαξών και γίνεται ευρεία η χρήση τους τόσο στις εμπορικές μεταφορές όσο και στις επιβατικές. Η εξέλιξη βέβαια είναι στην συνέχεια ραγδαία. Οι σιδηρόδρομοι γίνονται κυρίαρχη στις χερσαίες μεταφορές. 

Η Μόσχα ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη νέα χρονιά!

Η Nadia Murad Basee Taha στον ΠτΔ

«Οι στυγνοί εγκληματίες του Daesh, μέσα και από την γενοκτονία των Γιαζίντι, είναι για εμάς εχθροί της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού και διαπράττουν εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπισθούν άμεσα και αποτελεσματικά». Αυτό δήλωσε ο Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΠροκόπης Παυλόπουλος, υποδεχόμενος το πρωί στο Προεδρικό Μέγαρο την κα Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα, η οποία είχε πέσει θύμα απαγωγής τον Αύγουστο του 2014 από μέλη του Ισλαμικού Κράτους.

Η νεαρή Γιαζίντι ευχαρίστησε τον κ. Παυλόπουλο για την ευκαιρία να εκφράσει τα δεινά τα οποία υφίσταται ο λαός της, σημειώνοντας: «Εγώ είχα την τύχη να γλιτώσω, από τις δυνάμεις του Daesh (Ιsis) μεταξύ των χιλιάδων κοριτσιών που είχαν απαχθεί. Το Daesh επιτέθηκε στις 3 Μαρτίου του 2014. Σκότωσαν τους άντρες και πήραν τα παιδία. Τους πήραν στα στρατόπεδά τους, στις βάσεις τους στη Μοσούλη, στη Συρία και αλλού και μας οδήγησαν προς τους πολεμιστές σε διάφορα σημεία. Κάθε μέρα μας πωλούσαν σε άνδρες του Daesh, είτε της Συρίας, είτε του Ιράκ. Εγώ δεν έμεινα πολύ καιρό, έμεινα τρεις μήνες, αλλά με πήρανε πάνω από δώδεκα αγωνιστές ή πολεμιστές, αντάρτες του Daesh.

Πήρανε τα αδέλφια μου, σκότωσαν τους συναδέλφους μου, τους συναγωνιστές μου και με κρατούσαν αιχμάλωτη. Πέρασε ένας χρόνος από τότε, αλλά αυτές οι πράξεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα, εις βάρος πολλών μειονοτήτων.

Μέχρι αυτή τη στιγμή υπάρχουνε 3.400 άτομα τα οποία κρατούνται και είναι Σύροι ή Ιρακινοί. Το 40 τοις εκατό των περιοχών που κατοικούμε, ακόμα είναι υποδουλωμένα υπό την κατοχή αυτών των δυνάμεων. Ακόμα και τα μέρη τα οποία απελευθερώθηκαν, ο λαός μου δεν θέλει να επιστρέψει γιατί έχουν πλήρως καταστραφεί και ισοπεδωθεί. Σας απευθύνω έκκληση να μεταφέρετε τη φωνή μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι παρά την παρέλευση αυτού του έτους, συνεχίζονται και βρίσκονται υπό κατοχή, υπό ομηρία χιλιάδες γυναίκες και μικρά παιδιά. Αυτό που ζητάμε είναι να απελευθερωθεί το υπόλοιπο τμήμα των εδαφών μας και να επιστρέψουν ελεύθερες οι γυναίκες και τα παιδιά στη Συρία, στο Ιράκ, στα εδάφη τα οποία ζούσαμε».

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρότεινε η Ελλάδα να μεσολαβήσει, διά μέσου του γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, ώστε να ζητηθεί από τον πρόεδρο της Ευρωβουλής Μάρτιν Σουλτς, να μιλήσει η κα Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα στην ολομέλεια του ΕΚ, προκειμένου να αναδειχθεί περεταίρω το πρόβλημα.

Στη συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας με την κα Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα παρέστη και ο κ. Αούν Αλ Κασλόκ, Ιρακινός επιχειρηματίας, που ζει στην Ελλάδα, και «εξαγόρασε την ελευθερία 100 κοριτσιών που είχαν απαγάγει οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, και ο γιατρός Αθανάσιος Μανώλης.

Η 21χρονη Nadia Murad Basee Taha έπεσε θύμα απαγωγής τον Αύγουστο του 2014 όταν μέλη του Ισλαμικού Κράτους (γνωστό ως ISIS ή ISIL) εισέβαλαν στο χωριό της στο Ιράκ. Ακολούθησε η εκτέλεση όλων των αντρών και η μεταφορά των γυναικόπαιδων στη Μοσούλη, όπου και ανταλλάχθηκαν ως «δώρα» μεταξύ των τρομοκρατών. Λίγες μέρες αργότερα βασανίστηκε, προσπάθησε να δραπετεύσει αλλά συνελήφθη. Τελικά, μετά από τρεις μήνες, κατάφερε να διαφύγει. Κατέφυγε στη Γερμανία, όπου της δόθηκε ιατρική περίθαλψη και φροντίδα.

Στις 16 Δεκεμβρίου παρουσιάσθηκε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου και διηγήθηκε λεπτομερώς τις τρομακτικές εμπειρίες που υπέστη για τρεις μήνες στα χέρια των τζιχαντιστών, χαρακτηρίζοντας τις επιθέσεις αυτές εναντίον της κοινότητάς της ως στοχοποιημένη «γενοκτονία». Συναφώς, ζήτησε από τον Οργανισμό να βοηθήσει τις χιλιάδες γυναίκες και παιδιά που παραμένουν αιχμάλωτοι του Ισλαμικού Κράτους.

Η Nadia Murad Basse Taha ανήκει στην κουρδική εθνοθρησκευτική μειονότητα με ινδοϊρανικές ρίζες των «Γιαζίντι», που ζουν στην επαρχία της Νινευή του βορείου Ιράκ, ενώ υπάρχουν και άλλες κοινότητές τους στην Υπερκαυκασία, την Αρμενία, την Τουρκία και τη Συρία. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μεγάλος αριθμός τους έχει μεταναστεύσει στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία.

Η θρησκεία τους θεωρείται ως ένα θεολογικό σύμπλεγμα τοπικών κουρδικών πίστεων, που περιέχει ζωροαστρικά και ισλαμικά στοιχεία.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των, το οποίο αριθμεί περίπου μισό εκατομμύριο, παραμένει σε στρατόπεδα εκτοπισμένων στο βόρειο Ιράκ.

enikos.gr

Αλέξης...τώρα και σε αγιογραφία!

                                 



Ένα τεράστιο έργο που καλύπτει τον τοίχο του τριώροφου κτηρίου και απεικονίζει έναν Άγιο της καθολικής εκκλησίας απαθανάτισε η Ηρώ Διώτη στη Νάπολη. Πρόκειται για τον Σαν Τζενάρο, τον πολιούχο της πόλης του Ιταλικού νότου που θυμίζει έντονα, τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε στο facebook: Αυτός ο San Gennaro, άγιος της Καθολικής Εκκλησίας, ζωγραφισμένος σε ένα τοίχο στην Νάπολη ( είναι και ο προστάτης της πόλης). Οποιαδήποτε ομοιότητα με ζώντα πρόσωπα είναι συμπτωματική. (;)

Πώς βλέπουν οι Σιίτες τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

O Ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης Αγιατολάχ Seyyed Ali Khamenei λέει ότι οι εχθροί προσπαθούν να προκαλέσουν  φαγωμάρα μεταξύ των μουσουλμάνων και καταστρέφουν τις ισλαμικές χώρες. 

"Ο στόχος των εχθρών σήμερα είναι να ξεκινήσουν έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των μουσουλμάνων και το έχουν, δυστυχώς, καταφέρει σε κάποιο βαθμό,"δήλωσε  ο ηγέτης την Τρίτη με την ευκαιρία της επετείου γέννησης του προφήτη του Ισλάμ.

"Καταστρέφουν χώρες τη μία μετά την άλλη. Καταστρέφουν τη Συρία, την Υεμένη και τη Λιβύη. Έχουν τους μουσουλμάνους στο Μπαχρέιν υπό πίεση ", δήλωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Ο Ηγέτης επέκρινε τη μουσουλμανική σιωπή στην ομιλία του σε μια ομάδα συμμετεχόντων σε διεθνές συνέδριο με θέμα την ισλαμική ενότητα που πραγματοποιήθηκε στην Τεχεράνη, μουσουλμάνους πρέσβεις, και Ιρανούς αξιωματούχους.

«Στη Νιγηρία, γιατί αυτό το επίπεδο της τραγωδίας  επιβλήθηκε σε αυτόν τον ειρηνικό, υπέρ της εγγύτητας και πιστό Sheikh; Γιατί είναι ο κόσμος του Ισλάμ σιωπηλός; " είπε ο Ayatollah Khamenei, αναφερόμενος στο Σέιχ Ιμπραχίμ αλ-Zakzaky ο οποίος κρατείται σε απομόνωση σε στρατιωτική κράτηση.      

Ο ηγέτης είπε ότι είναι απογοητευμένος με τους μουσουλμάνους πολιτικούς, καλώντας τους Ισλαμικούς στοχαστές να βοηθήσουν "τη δημιουργία ενός νέου ισλαμικού πολιτισμού."

«Σήμερα, ο δυτικός πολιτισμός αποκαλύπτει τις αντιφάσεις του. Είναι τώρα η σειρά του Ισλάμ και είναι στο χέρι των μουσουλμάνων να κινητοποιήσουν τις προσπάθειές τους και να δημιουργήσουν ένα νέο ισλαμικό πολιτισμό.

"Αυτή η πρόσκληση, όμως, είναι στην Ulama και τους μουσουλμάνους  στοχαστές του κόσμου που δεν θεωρούν τη Δύση ως το  Qibla τους. Δεν έχω πολλές ελπίδες στον κόσμο των πολιτικών του Ισλάμ", δήλωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί.

"Ο κόσμος του Ισλάμ, όπως ο προφήτης, πρέπει να εξαπολύσει ένα νέο πνεύμα και δροσερό περιβάλλον για τη δημιουργία ενός νέου ισλαμικού πολιτισμού,"πρόσθεσε ο ηγέτης .

presstv.com

Σχόλιο:Εκτός από τον ενδομουσουλμανικό πόλεμο που έχει προκαλέσει η Δύση,καλό είναι να θυμηθούμε τον πόλεμο μεταξύ Ορθοδόξων.Και συγκεκριμένα την υποκίνηση ,εναντίον της Ρωσίας,χωρών όπως η Γεωργία(με τον ανεκδιήγητο Σαακασβίλι που συνεχίζει το ρόλο του στο Κίεβο)και η Ουκρανία(κι άλλοι νεκροί σε επιχειρήσεις χθες).Ακόμα την κελλιέργεια εχθρότητας μεταξύ ορθόδοξων λαών όπως Σερβίας-Μαυροβουνίου,Ρουμανίας και Βουλγαρίας με τη Ρωσία κλπ.Ίσως λοιπόν να έχουν κάποια σημασία τα λόγια του Χαμενεϊ.Αν κάποιος διαβάσει την επιστολή του Χομεϊνί στον Γκορμπατσόφ θα δει ότι είχε προβλέψει πολλά από αυτά που θα ακολουθούσαν.Ο εκάστοτε Αγιατολάχ δεν είναι απλά ένας φανατικός.Είναι άνθρωποι μορφωμένοι,οξυδερκείς και γνώστες της γεωπολιτικής.

Νέα έρευνα για την ενσυναίσθηση των σκύλων

Οι σκύλοι, όπως και οι άνθρωποι, μιμούνται σε κλάσματα του δευτερολέπτου τιςσυναισθηματικές εκφράσεις των άλλων σκυλιών, μια ένδειξη ότι συναισθάνονται και ανταποκρίνονται στα άλλα ζώα του είδους, σύμφωνα με μια νέα ιταλική επιστημονική έρευνα.

Η σχεδόν αυτόματη μίμηση των εκφράσεων, όπως ενός χαμόγελου, αποτελεί βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, που διευκολύνει την επικοινωνία. Έχει επίσης παρατηρηθεί σε στενούς συγγενείς του ανθρώπου, όπως οι χιμπατζήδες και οι ουρακοτάγκοι.

Τώρα επιβεβαιώνεται ότι και οι σκύλοι κάνουν κάτι ανάλογο, μια ικανότητα που πιθανώς απέκτησαν ήδη από την εποχή της εξημέρωσής τους πριν από χιλιάδες χρόνια.

Οι ερευνητές του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας τουΠανεπιστημίου της Πίζας, με επικεφαλής τη δραΕλιζαμπέτα Παλάτζι, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο «Royal Society Open Science» της Βασιλικής Εταιρείας επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με το BBC και το «Science».

«Όταν ένας σκύλος παίζει με έναν άλλο, μπορεί να «διαβάσει» τη συναισθηματική κατάστασή του, μιμούμενος την ίδια έκφραση και τις ίδιες κινήσεις του σώματος του άλλου σκύλου», δήλωσε η Παλάτζι, η οποία, μαζί με συνεργάτες της, βιντεοσκόπησε επί 50 ώρες 49 σκύλους ηλικίας τριών μηνών έως έξι ετών, που έπαιζαν στο πάρκο, και μετά ανέλυσε τη συμπεριφορά τους στον υπολογιστή.

Όσο πιο γνώριμα ήσαν τα σκυλιά μεταξύ τους από προηγούμενες φορές που είχαν παίξει μαζί στο παρελθόν, τόσο πιο άμεση ήταν η συναισθηματική ανταπόκριση στις εκφράσεις και στις κινήσεις τους.

Απαιτούνται περαιτέρω έρευνες ώστε να διαπιστωθεί ο βαθμός ενσυναίσθησης των σκύλων.

Προηγούμενες μελέτες – και η κοινή εμπειρία – έχουν δείξει ότι οι σκύλοι μπορούν να ανταποκριθούν άμεσα στα συναισθήματα των ανθρώπων, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από «γκριμάτσες» όπως το χασμουρητό.

econews.gr

Προτάσεις για εξορμήσεις-Έρημος Danakil

Η έρημος Danakil στην Αιθιοπία είναι ένα από τα πιο παράξενα μέρη του πλανήτη.

Είναι μια ηφαιστειογενής περιοχή όπου οι θερμές πηγές και η λάβα που εκλύεται από το ηφαίστειο δημιουργούν ένα μοναδικό τοπίο, που κάθε άλλο παρά γήινο μοιάζει. Το θείο και τα μεταλλικά άλατα δημιουργούν ένα περιβάλλον πολύχρωμο και εντυπωσιακό αλλά συνάμα καθόλου φιλικό στη ζωή…

Επιπλέον λόγω της δράσης ομάδων ανταρτών στην περιοχή το National Geographic έχει χαρακτηρίσει την έρημο Danakil σαν την πιο επικίνδυνη περιοχή του πλανήτη.

Πηγή: perierga.gr

enikos.gr

Πέθανε ο Lemmy των Motorhead

                


Ο Lemmy Kilmister, ιδρυτικό μέλος και frontman των Motörhead, πέθανε πριν λίγη ώρα. Ήταν 70 ετών.

Το νέο για τον θάνατό του αναφέρθηκε αρχικά από τον παρουσιάστη Eddie Trunk, ο οποίος ήταν φίλος του Lemmy. Αρκετοί επιβεβαίωσαν άμεσα την είδηση, συμπεριλαμβανομένου του Ozzy Osbourne, ο οποίος έγραψε στο Twitter,«Έχασα έναν από τους καλύτερους φίλους μου σήμερα, τον Lemmy. Θα λείψει σε όλους μας. Ήταν ένας πολεμιστής και θρύλος. Τα λέμε στην άλλη πλευρά.»

Παράλληλα, οι Motörhead επιβεβαίωσαν την είδηση μέσω της επίσημης σελίδας τους στο facebook, αναφέροντας τα εξής:

«There is no easy way to say this...our mighty, noble friend Lemmy passed away today after a short battle with an extremely aggressive cancer. He had learnt of the disease on December 26th, and was at home, sitting in front of his favorite video game from The Rainbow which had recently made it's way down the street, with his family.
We cannot begin to express our shock and sadness, there aren't words.
We will say more in the coming days, but for now, please...play Motörhead loud, play Hawkwind loud, play Lemmy's music LOUD.
Have a drink or few.
Share stories.
Celebrate the LIFE this lovely, wonderful man celebrated so vibrantly himself.
HE WOULD WANT EXACTLY THAT.
Ian 'Lemmy' Kilmister
1945 -2015

Born to lose, lived to win.»

Αιτία του θανάτου του Lemmy φέρεται να είναι μία πολύ επιθετική μορφή καρκίνου, με την οποία έδωσε μία σύντομη μάχη, καθώς έμαθε γι' αυτήν μόλις προ δύο ημερών.



rocking.gr

Σχόλιο:Εντάξει,με τη ζωή που έκανε και πολύ έφτασε εδώ που τα λέμε.Αλλά μεγάλωσα με τη μουσική του ασχημομούρη και μου φαίνεται σαν να έχασα κανένα φίλο μου.Άσε που αισθάνομαι ότι γερνάω...