Ο ήλιος που από το ξημέρωμα τραγουδούσε είχε φιμωθεί από τα σύννεφα που ήρθαν να τον κρύψουν. Τα σύννεφα, ως γνωστόν, δεν έχουν καθόλου καλό μουσικό αυτί και όλοι οι υπόλοιποι τα κοροϊδεύουν γι' αυτή τους την αδυναμία, ειδικά το μπουμπουνητό που όποτε τα συναντά τους μιλά με τις ώρες για το μεγαλείο της όπερας και για τη σπουδαία καριέρα βαρύτονου που θα μπορούσε(ή...θα έπρεπε) να κάνει. Μέχρι που τον βαριούνται και τον ξεφορτώνονται πετώντας τον με δύναμη προς τη γη όπου σκάει με πάταγο. Τότε τα σύννεφα γελούν χαιρέκακα και εκφράζουν ειρωνικά τον θαυμασμό τους για την ευρεία γκάμα τόνων που μπορεί να πιάσει το φλύαρο μπουμπουνητό.
Τέλος πάντων, εκείνη τη μέρα το μπουμπουνητό δεν είχε όρεξη να πειράξει τα σύννεφα κι έτσι δεν ακούστηκαν καθόλου βροντές και δεν έπεσε καμία αστραπή. Η αστραπή, έφευγε πρώτη, πριν καταλήξει το κορόιδεμα που έκανε το μπουμπουνητό στα σύννεφα σε...ελεύθερη πτώση. Έφτανε στη γη και περίμενε πότε θα φθάσει και το πεταμένο μπουμπουνητό για να πάνε για καφέ και κρέπες σε μια καταπληκτική κρεπερί την οποία διατηρούσε ένα τροφαντό πάντα. Αν κι εδώ που τα λέμε είναι σπάνιο να συναντήσεις αδύνατο πάντα. Είναι πάντα τροφαντά. Ίσως και γι' αυτό να τα λένε πάντα.
Το πάντα εκείνο αν και ήταν γέννημα θρέμμα της κινεζικής γης δεν ήξερε ούτε μισή λέξη κινέζικη να γράφει. Δε μπορούσε με τίποτα να γράψει αυτά τα ιδεογράμματα. Μπορούσε να γράφει είτε ιδέες είτε γράμματα. όταν έπρεπε να τα συνδυάσει αυτά τα δύο πάντα κάτι συνέβαινε και το εγχείρημά του αποτύγχανε παταγωδώς. Τη τελευταία φορά η ιδέα καβάλησε το γράμμα και εξαφανίστηκαν και οι δύο καλπάζοντας ενώ ο ήλιος έδυε τραγουδώντας και εκνευρίζοντας τα σύννεφα που δεν έχουν καθόλου καλό μουσικό αυτί.
Εδώ να σας πω και ένα μυστικό βασιζόμενος στην εχεμύθεια και τη διακριτικότητά σας. Το πάντα ήταν ερωτευμένο με τον κάκτο(μάλλον με την κακτίνα θα έπρεπε να πω) που κατοικούσε στη γλάστρα που είχε τοποθετήσει στο παράθυρο της κρεπερί, στη βορειοανατολική πλευρά. Η κακτίνα, η οποία ήταν γνωστή για το μακρύ μεταξένιο μαλλί της και τα βαθυγάλανα γουρλωτά της μάτια, καθόλου δεν ήθελε να συνάψει σχέσεις με το πάντα καθώς θεωρούσε τις τρίχες στη μουσούδα του πολύ αιχμηρές και φοβόταν πως θα αποτελούσαν κίνδυνο, αργά ή γρήγορα, για την απαλότητα της βαθυπράσινης επιδερμίδας της.
Όχι, η κακτίνα ήταν σφόδρα ερωτευμένη με ένα σπουργίτι με μπλε φράκο και πορτοκαλί γιλέκο. Αχ! Τι τραγικός έρωτας κι αυτός! Το σπουργίτι με το μπλε φράκο και το πορτοκαλί γιλέκο είναι αλήθεια πως έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για την κακτίνα και τη φλέρταρε διακριτικά καθώς ήταν αρκετά ντροπαλό παρά το εντυπωσιακό παρουσιαστικό του. Και προς μεγάλη απογοήτευση του πάντα τα πράγματα έδειχναν πως θα προχωρούσαν.
Μέχρι εκείνη την αποφράδα ημέρα. Τότε που το μπουμπουνητό εξυμνούσε την υψηλή τέχνη της όπερας και ορκιζόταν πως ήταν προορισμένο για μεγάλη καριέρα εκνευρίζοντας τόσο τα σύννεφα που δεν είχαν καθόλου καλό μουσικό αυτί, ώστε αυτά το πέταξαν με μεγάλη ορμή στη γη. Τόσο μεγάλη που η αστραπή αναγκάστηκε να πέσει με τριπλοτετραπλάσια ταχύτητα απ' ό,τι συνήθως για να προλάβει να φτάσει πρώτη στη γη και να δώσει παραγγελία για κρέπες και καφέ στην εξαιρετική κρεπερί του - όπως πάντα- τροφαντού πάντα. Από τη βιασύνη της λοιπόν δε πρόσεξε πως στη θέση που κάθισε βρισκόταν ήδη το σπουργίτι με το μπλε φράκο και το πορτοκαλί γιλέκο. Το τσουρούφλισε το καημένο το πτηνό από πάνω μέχρι κάτω και από εκείνη τη μέρα άλλαξε όνομα και όλοι το απκοκαλούσαν το σπουργίτι με το σταχτύ φράκο και το γκρι γιλέκο. Με τη χρωματική αυτή αλλαγή άλλαξε και ο τρόπος που η κακτίνα έβλεπε το σπουργίτι. Πώς να αγαπά ένα σπουργίτι με τόσο μουντά χρώματα;
Όπως γίνεται αντιληπτό, αυτή η αισθηματική-ερωτική τραγωδία άφησε τη γλυκιά γεύση της ικανοποίησης στο τροφαντό πάντα, το οποίο αν μη τι άλλο ήξερε από γλυκές αλλά και αλμυρές γεύσεις. Αν και η αστραπή δε πρόλαβε να δώσει τη παραγγελία της, όταν κατέφτασε το φλύαρο μπουμπουνητό, το ριγμένο από τα εκνευρισμένα σύννεφα που δεν είχαν καθόλου καλό μουσικό αυτί, βρήκε το τραπέζι στρωμένο, τον μυρωδάτο φρεσκοκαβουρδισμένο καφέ σερβιρισμένο και τις λαχταριστές κρέπες έτοιμες να περιμένουν να φαγωθούν. Είναι αλήθεια αυτό που λένε. Ο δρόμος για τη καρδιά ενός κάκτου(ή μια ςκακτίνας), περνά από το καψάλισμα ενός σπουργιτιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου