Η ιστορία της νεότερης, μεταπαγανιστικής Ρωσίας ξεκινάει με τον εκχριστιανισμό του Πρίγκηπα Βλαδίμηρου του Μεγάλου (958-1015). Μετά το θανατό του Βλαδίμηρου, το βασίλειο διαμοιράστηκε από τον ίδιο σε τρία ίσα μέρη στους τρεις γιους του. Ο πρωτότοκος γιος του, Σβιάτοπολκ, έγινε κληρονομικώ δικαιώματι Πρίγκηπας του Κιέβου και αμέσως θέλησε να σφετεριστεί όλη τη ρωσική επικράτειας και να γίνει απόλυτος κυρίαρχος.
Οι σύμβουλοι του δεύτερου γιου του Βλαδίμηρου, Πρίγκηπα Μπόρις, του διαμήνυσαν να πάρει το στρατό και να καταλάβει ο ίδιος το Κίεβο. Ο Μπόρις δε θέλησε να πάρει μέρος σε (κατά τη στενή έννοια) αδελφοκτόνο πόλεμο και προτίμησε να κρατήσει στάση ανεξίκακη και τελικά να δολοφονηθεί από πράκτορες του Σβιάτοπολκ. Ο Μπόρις (μαζί με τον άλλο αδελφό του, Γκλεμπ, που ακολούθησε παρόμοια τακτική) είναι ο πρώτος Ρώσος αναγνωρισμένος άγιος.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο σημερινός Ρώσος πρόεδρος ακολουθεί τακτική διαφορετική ως αντίθετη αυτής του αγίου Πρίγκηπα Γκλεμπ και κοντύτερη αυτής του Σβιάτοπολκ του λεγόμενου Καταραμένου.
Είναι οριακά λοιπόν ίσως σαν αυτό που έλεγε ο Παπαδιαμάντης για τους Βαλκανικούς πολέμους*: το δούλον γένος μπορεί να “έχρηζε χείρας βοηθείας” από τους Βούλγαρους υπερ-εθνικιστές που καταπίεζαν τους ελληνικούς πληθυσμούς, αλλά ο ίδιος ήταν απόλυτα αντίθετος σε αυτούς ως αδελφοκτόνων (μεταξύ σαρκικών και πνευματικών αδελφών) πολέμων.
Ό,τι έγινε δεν ξεγίνεται. Αυτό που τώρα γίνεται είναι να σταματήσουν άμεσα οι εχθροπραξίες, οι δύο πλευρές να καθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να καταλήξουν σε μια αληθινά δίκαιη λύση…
Γ.-Ν. Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου