«Τέτοια πράγματα ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!» έλεγαν οι Εβραίοι που παρακολούθησαν τη θεραπεία του παραλύτου. Έβλεπαν την τάξη της φύσης να νικιέται μπροστά στα μάτια τους και έμεναν με το στόμα ανοικτό. Έμεναν έκπληκτοι και εκστασιασμένοι.
Τώρα ας πάμε λίγο μπροστά στο χρόνο. Μετά από λίγο καιρό, οι περισσότεροι από αυτούς τους άναυδους και ενθουσιασμένους ανθρώπους, που είχαν δει ιδίοις όμμασι τα θαύματα του Χριστού, αυτοί που Τον ακολουθούσαν σε όποια πόλη κι αν πήγαινε να διδάξει και τον συνέθλιβαν από την επιθυμία τους να Τον δουν από κοντά, αυτοί οι ίδιοι θα είναι που θα Τον κοροϊδεύουν και θα τον λοιδωρούν βλέποντάς Τον πάνω στο σταυρό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, η ανθρώπινη. Αυτή είναι η πεπτωκυία φύση μας. Έτσι έχουμε γίνει οι άνθρωποι από την Πτώση των Πρωτοπλάστων κι έπειτα. Αν επιλέξουμε τυχαία κάποιους ανθρώπους που έχουν έλθει στη Κυριακάτικη λειτουργία και τους ρωτήσουμε, σχεδόν όλοι θα έχουμε να διηγηθούμε κάποιο θαυμαστό περιστατικό, κάποιο είδος θείας Παρεμβάσεως. Αυτό μπορεί να είναι πραγματικά ένα θαύμα ή μπορεί απλά να μας έχει φανεί. Σημασία έχει ότι πιστεύουμε πως αυτό το περίεργο, το θαυμαστό είναι έργο του Θεού.
Και όμως, η ζωή μας, το τι κάνουμε με του που ακούγεται το "Δι' ευχών" καθόλου δε θυμίζει ή δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που έχουν βιώσει κάτι θαυμαστό. Πιο πολύ μοιάζουμε με τους Εβραίους εκείνους που φώναζαν "άρον άρον σταύρωσον Αυτόν". Μένουμε ανέγγιχτοι από το θαύμα γιατί έχουμε έλλειμα πίστης. Και όσο πιο μεγάλο το έλλειμά μας, τόσο πιο μεγάλος ενθουσιασμός μας για το θαυμαστό και τόσο πιο μεγάλη η επιθυμία μας να κυνηγήσουμε το θαύμα.
Άλλωστε, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που επισκέπτονταν συχνά αγιασμένες μορφές της Εκκλησίας όπως ο Άγιος Παϊσιος ή ο Άγιος Πορφύριος αλλά τελικά τίποτα δεν έμαθαν από αυτούς, τίποτα δε συγκράτησαν. Γιατί η ουσία της εν Χριστώ ζωής είναι η πίστη, όχι το θαύμα ούτε η προφητεία ούτε κάτι άλλο που φαντάζει υπερφυσικό. Και αυτό είναι και το ζητούμενο στη περίοδο της Τεσσαρακοστής. Όλα τα παραπανίσια, όλα τα εντυπωσιακά, όλα τα φαντασμαγορικά αφαιρούνται, τόσο από τη λατρεία όσο και από τη καθημερινότητα. Και μένουμε με την ουσία. Μένουμε με αυτά που αποτελούν το πρώτο και βασικό βήμα. Με την πίστη και τη μετάνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου