https://ardin-rixi.gr/archives/242709
Luc Ferry[1] από την Le Figaro (9 Μαρτίου 2022)
Τι θέλει ο Πουτίν; Αυτή είναι η ερώτηση που κάνουν όλοι. Θέλει πραγματικά να δολοφονήσει τον Ζελένσκι; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για να «ρωσοποιήσει» την Ουκρανία; Και πώς να τον σταματήσουμε; Οι διακηρύξεις του για τους νεοναζί είναι τόσο παράλογες που θα ήθελε κανείς να πείσει τον εαυτό του ότι οι κυρώσεις και η ομόφωνη καταδίκη του ελεύθερου κόσμου θα έχουν τα αποτελέσματά τους, αν όχι σε αυτόν, τουλάχιστον στον περίγυρό του ή στους ανθρώπους του. Αυτά τα ερωτήματα και αυτές οι επικρίσεις, όσο νόμιμες και αν είναι, παραβλέπουν ωστόσο μια ουσιαστική πτυχή της ρωσικής επιθετικότητας, η οποία, παρά την φαινομενική τρέλα της, βασίζεται σε ένα παγκόσμιο σχέδιο για τον κόσμο που είναι τόσο ανησυχητικό όσο και συνεκτικό
Η πολεμική προπαγάνδα αποκλείει τις όποιες αποχρώσεις ακόμη και στις γαλλογαλλικές συζητήσεις μας (οι απειλές θανάτου που δέχονται κάποιοι ιδιοκτήτες ρωσικών εστιατορίων το επιβεβαιώνουν…), οπότε ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα για όσους θέλουν να μας επιβάλουν με κάθε κόστος τον δογματικό ηθικισμό τους, ως αποκλειστική κλίμακα ανάγνωσης: ναι, όπως το είπε ο Εμανουέλ Μακρόν, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εισβολή σε ένα κυρίαρχο έθνος, διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου και αναγκάζοντας δύο εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Η ευθύνη του Πούτιν είναι ολοκληρωτική.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για τη ρήξη της Ρωσίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα δικά μας λάθη που, φυσικά, δεν δικαιολογούν τίποτα, αλλά πρέπει να τα έχουμε υπόψη μας για να καταλάβουμε τι θα αφορούν οι διαπραγματεύσεις (μεταξύ των άλλων: η ουδετερότητα της Ουκρανίας, που υποστηρίζει ο ίδιος ο Ζελένσκι, η αυτονομία των αποσχισθεισών περιοχών, το καθεστώς της Κριμαίας…);
Είναι σαφές ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να είχε προκαλέσει διαπραγματεύσεις με άλλο τρόπο, αλλά η επιθυμία του να «ρωσοποιήσει» την Ουκρανία και ακόμη περισσότερο η αδιαφορία του για τις προτροπές μας μπορούν να γίνουν κατανοήσιμες αν σταματήσουμε να παίρνουμε τον εαυτό μας για τον ομφαλό του κόσμου, αν τελικά καταλάβουμε ότι θεωρεί τη Δύση ετοιμοθάνατη.
Αυτό είναι το κλειδί για τη συμπεριφορά του. Στα μάτια του, το μέλλον του πλανήτη έχει μετακινηθεί προς την Ασία, την Ινδία, τον ισλαμικό κόσμο και την Αφρική. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, το να σε φοβούνται και να σε μισούν οι «χαλαρές δημοκρατίες» είναι απλώς ανέκδοτο. Πολιτιστικά, επιστημονικά, δημογραφικά, οικονομικά, στρατιωτικά, το μέλλον θα είναι κινέζικο. Αυτή η ανάλυση του φαίνεται ακόμη πιο προφανής καθώς συμπίπτει με εκείνη πολλών Δυτικών που, όπως οι παρακμιολόγοι και οι απαισιόδοξοι μας, πιστεύουν και αυτοί ότι η ήπειρός μας έχει τελειώσει, ότι ο πολιτισμός μας έχει πεθάνει, ότι κανείς δεν είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτήν.
Η ταπείνωση και η αντεκδίκηση είναι σκοτεινά πάθη αρκετά ισχυρά για να εξηγήσουν την επιθυμία του Πούτιν για ολοκληρωτικό πόλεμο με σκοπό να ρωσοποιήσει την Ουκρανία. Γεγονός παραμένει ότι το όραμά του για μια νέα παγκόσμια τάξη σημαίνει ότι τώρα περιφρονεί μια Ευρώπη υποταγμένη στο ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι έχει χάσει κάθε ελπίδα να αναγνωριστεί από αυτή.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, να χάσει την υποστήριξη της Δύσης αλλά να κερδίσει αυτή της Κίνας, να συνεργαστεί μαζί της για να κατακτήσει τον κόσμο, να σπρώξει τα πιόνια της στην Αφρική και γιατί όχι μια μέρα να καλέσει το Ιράν, τη Βραζιλία, τη Νοτιοανατολική Ασία, ακόμη και την Ινδία να συμμετάσχουν σε αυτό το κλαμπ, είναι ένα στοίχημα που, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου παράλογο.
Συζητάμε, σαν να ήταν καθοριστικό, ότι η Γερμανία επανεξοπλίζεται. Και λοιπόν; Τι θα αλλάξει αυτό στη νέα διεθνή τάξη; Ακούω επίσης ότι η Κίνα δεν εγκρίνει τη ρωσική επιθετικότητα. Στην πραγματικότητα, η Κίνα έχει πάρα πολλά οικονομικά συμφέροντα στη Δύση, μεγάλη επιθυμία να ανακαταλάβει την Ταϊβάν μια μέρα ώστε να νιώσει την ανάγκη να διακηρύξει ανοικτά την υποστήριξή του. Γεγονός παραμένει και το επιβεβαίωσε πάλι, ότι παρότι μπορεί να παίξει τον διαμεσολαβητή, θα το κάνει μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση, πέρα από τα λόγια, οι πράξεις της είναι που μετράνε: μετά τον αποκλεισμό τους από τη Swift, οι ρωσικές τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν το CIPS, το κινεζικό σύστημα συναλλαγών που ειρωνικά ευχαριστεί την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις κυρώσεις της που σπρώχνουν τη Ρωσία στην αγκαλιά της.
Την περασμένη εβδομάδα, το Πεκίνο υπέγραψε σύμβαση με τον Πούτιν για την κατασκευή ενός γιγαντιαίου αγωγού φυσικού αερίου ικανού να παραδίδει 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου κάθε χρόνο, όσο το Nord Stream 2! Οπότε ναι, επιμένω πως ακόμα κι αν δεν πήρε αυτό που ήθελε, ο Μακρόν είχε δίκιο που μίλησε με τον Πούτιν. Θα έπρεπε να το είχαμε κάνει πολύ νωρίτερα, να αποφύγουμε να τον σπρώξουμε προς αυτή τη σινο-ρωσική συμμαχία που αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη απειλή για τον ελεύθερο κόσμο. Απομένει να κάνουμε τα πάντα για να επιτύχουμε μια αποκλιμάκωση, να ανοίξουμε, αν υπάρχει ακόμη χρόνος, παγκόσμιες διαπραγματεύσεις για την ασφάλεια και τη συνεργασία στην Ευρώπη.
[1] Ο Λυκ Φερύ είναι Γάλλος φιλόσοφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου