(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο αυτεξούσιο, τιμώντας τον με λόγο και με σοφία, βάζοντας μπροστά στα μάτια του τη ζωή και το θάνατο1, ώστε, αν θα θελήσει να βαδίσει το δρόμο της ζωής με την αυτεξουσιότητά του, να ζήσει στον αιώνα· αν όμως παρακινημένος από την κακή προαίρεση βαδίσει το δρόμο του θανάτου, να τιμωρείται αιώνια·
διότι τα πράγματα της φύσης είναι αμετάβλητα, και δεν είναι άξια ούτε για τιμές, ούτε για τιμωρίες· κανείς δηλαδή ποτέ δεν κατηγορήθηκε, επειδή είναι λευκός ή μαύρος, ή για το ότι είναι ψηλός ή κοντός· διότι αυτά δεν ανήκουν στην προαίρεσή μας· στην προαίρεσή μας δηλαδή ανήκουν και οι τιμωρίες και οι τιμές· διότι χρειάζονται και τα δύο: και η δική μας απόφαση και θέληση, και η βοήθεια και στήριξη του Θεού· όταν μάλιστα λείπει το ένα, δεν ενεργεί και το άλλο.Ο Θεός αυτούς που προγνώρισε, και τους προόρισε και τους κάλεσε, αλλά όσους έχουν κληθεί σύμφωνα με την πρόθεση τους, όπως λέει ο Απόστολος, δηλαδή σύμφωνα με τη θέληση κατά την απόφασή τους2· διότι εκείνους που δε θέλησαν, τους άφησε να βαδίζουν σύμφωνα με το θέλημα τους· διότι δεν παραβιάζει, ούτε καταργεί το θέλημα τους και την εικόνα του, τον άνθρωπο.
Ο ίδιος είναι αόρατος, η εικόνα του όμως ο άνθρωπος είναι ορατός.
Αυτό λοιπόν που θα έκανε κάποιος στον άνθρωπο, είτε καλό, είτε κακό, αναφέρεται σ’ εκείνον· γι’ αυτό και κάθε κρίση θα προέλθει από αυτόν, απονέμοντας όπως αξίζει στον καθένα· διότι υπερασπίζεται τη μορφή του.
1. Πρβλ. Δευτ. 30, 15.
2. Ρωμ. 8, 29-30.
Από το βιβλίο «Οσίου Εφραίμ του Σύρου, Έργα», τόμος ε’, των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας. Κείμενο, μετάφραση, σχόλια του Φιλολόγου, Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου