Εκείνο το πρωινό τον ξύπνησε η φασαρία που έκαναν οι άνθρωποι της κοινότητας. Της κοινότητας. Είχε περάσει ένας χρόνος και ο καταυλισμός έγινε κοινότητα. Και τώρα ο αρχηγός της κοινότητας τους καλούσε σε συγκέντρωση. Κάτι σημαντικό ετοιμαζόταν. Ακολούθησε τους υπόλοιπους που πήγαιναν με γρήγορο βήμα προς το σημείο συνάντησης.
O Αρχηγός, έτσι τον αποκαλούσαν όλοι και ο ίδιος το απολάμβανε είχε ήδη πάρει θέση στο κέντρο του χώρου και φούσκωνε από περηφάνεια, ενώ τα μάτια του είχαν την λάμψη του αρπακτικού. Ήταν καλός άνθρωπος, με ηγετικές ικανότητες αδιαμφισβήτητες και πράγματι με τις αποφάσεις του και τις ενέργειές του είχε καταφέρει να βρουν αυτό τον πολύ καλύτερο μέρος για να εγκατασταθούν. Ένα μέρος που τους προσέφερε ασφάλεια από τις επιδρομές ληστών, μεταλλαγμένων, θηρίων και άλλων περίεργων και τρομακτικών πλασμάτων που τώρα πια διέτρεχαν τις ακατοίκητες εκτάσεις. Όμως δεν ήταν δυνατόν να κρυφτεί η αλλαγή του χαρακτήρα του. Μια αλλαγή που συντελούνταν καθημερινά. Ακόμα και μετά από την σχεδόν ολική εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, η εξουσία συνέχιζε να φθείρει τις ψυχές.
"Φίλοι μου", άρχισε να μιλά, ή μάλλον να απαγγέλει, "έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που ήρθαμε εδώ. Ο απλός μας καταυλισμός έχει γίνει ολόκληρη κοινότητα. Ο αριθμός μας τριπλασιάστηκε, είχαμε μέχρι και γεννήσεις! Έχουμε τρεχούμενο νερό πια, έχουμε καταφέρει να παράγουμε ηλεκτρική ενέργεια, έχουμε ένας μέρος οχυρό που να μας παρέχει ασφάλεια. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να γίνουμε πραγματική κοινωνία, με πραγματικούς κανόνες και με πραγματικό επικεφαλής. Προτείνω λοιπόν να προκηρύξουμε το συντομότερο δυνατόν εκλογές ώστε αυτός που θα κερδίσει να μπορέσει με τους ανθρώπους που θα επιλέξει να οργανώσει το μέρος καλύτερα και να χαράξει την πορεία μας από εδώ και πέρα. Όσοι συμφωνείτε να το επιβεβαιώσετε διά βοής!". Όλοι οι παρευρισκόμενοι φώναξαν πως συμφωνούσαν, δυνατά και με ενθουσιασμό. Ο Αρχηγός φούσκωσε για άλλη μια φορά από υπερηφάνεια, γνωρίζοντας πως αυτή η συμφωνία ήταν μια πρώτη εκλογική νίκη.
"Δε φώναξες, ούτε σήκωσες το χέρι", του είπε ο Αρχηγός, "δε σου αρέσουν οι εκλογές;" τον ρώτησε. "Οι εκλογές μου αρέσουν, τα αποτελέσματά τους είναι που με ανησυχούν", του απάντησε. "Εσείς οι παπάδες ποτέ δεν τα πηγαίνατε καλά με τις δημοκρατικές διαδικασίες", του είπε περιπαιχτικά ο Αρχηγός. "Οι τύραννοι πάλι, πάντα τις αγαπούσαν, έτσι κέρδιζαν την πρώτη φορά την εξουσία" απάντησε χαμογελώντας ελαφρά. "Άλλωστε αν κρίνουμε από την τωρινή μας κατάσταση, οι πολιτικές και κοινωνικές επιλογές μας δεν ήταν και πολύ πετυχημένες". "Χαχα! Που να με πάρει, τόσο καιρό είμαστε μαζί, σε βλέπω να φοράς ράσα αλλά αμφιβάλλω ακόμα αν είσαι παπάς. Ούτε που ζήτησες να φτιάξουμε έστω ένα εκκλησάκι στη πόλη μας", "Έχει σημασία αν είμαι ή όχι; Μπορεί να είμαι ένας τρελός που απλά του αρέσει να φοράει ένα μαύρο ρούχο από πάνω του. Άλλωστε κοίτα γύρω σου. Πέρα από τα τείχη μας απλώνεται μια μεγάλη κόλαση. Και σύντομα αυτή η κόλαση από έξω θα μπει και μέσα". "Ε, αυτό θέλω να αποφύγω και γι' αυτό κάνω όλα αυτά. Θα φτιάξουμε μια κοινότητα η οποία καθαρισμένη από τα λάθη του παρελθόντος θα προχωρήσει σε ένα νέο μέλλον χωρίς να επαναλάβει τα ίδια εγκλήματα. Και είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν κι άλλες κοινότητες εκεί έξω που θα κάνουν το ίδιο πράγμα".
Μια κραυγή διέκοψε τη κουβέντα τους. Έτρεξαν και οι δύο προς τα τείχη να δουν τι συμβαίνει. Μια γυναίκα, η γυναίκα που είχε σώσει δυο φορές, ήταν έξω από τα τείχη και δεχόταν επίθεση από ένα άγριο θηρίο. Έμοιαζε κάπως με αγριογούρουνο αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος, είχε φολίδες στο δέρμα του και αντί για οπλές είχε νύχια. Το χρώμα του ήταν κατάμαυρο όπως και των περισσότερων μεταλλαγμένων πλασμάτων. "Να τη βοηθήσουμε", φώναξε κάποιος. Κάποιοι ετοιμάστηκαν για να ορμήξουν έξω. "Όχι!", φώναξε ο αρχηγός. "Ήδη την έχει σχεδόν σκοτώσει και αν βγείτε έξω και δε θα τη σώσετε και θα έχουμε κι άλλες απώλειες. Άλλωστε οι κανόνες μας είναι σαφείς. Δε βγαίνει κανείς έξω μόνος του". Μέχρι να τελειώσει τη φράση του η γυναίκα ήταν νεκρή. Το τέρας αφού έφαγε την περισσότερη άφησε τα απομεινάρια της και χάθηκε στο δάσος.
Μια ομάδα τεσσάρων ανδρών βγήκαν έξω και μετέφεραν τα απομεινάρια της μέσα. Άνοιξαν ένα λάκκο και την έθαψαν. Της διάβασε κάποιες ευχές και ύστερα γύρισε προς τον Αρχηγό. "Μια νέα κοινωνία που δε θα επαναλάβει τα λάθη της προηγούμενης, ε;" του είπε. "Μια κοινωνία βασισμένη σε κανόνες που ισχύουν για όλους και θα διασφαλίσουν την ευημερίας μας" απάντησε εκείνος.
Όλο το βράδυ δε κοιμήθηκε. Σκεφτόταν συνέχεια τα όσα συνέβησαν εκείνη τη μέρα. Σχεδόν άκουγε τα δόντια του θηρίου να συνθλίβουν τα κόκκαλα της άτυχης γυναίκας. Του μόνου ανθρώπου τον οποίο είχε κρατήσει σε λιγότερη απόσταση. Έβλεπε να έρχεται ένα άσχημο μέλλον, ένα μέλλον που θα οδηγούσε ξανά στο μηδέν που βρέθηκε η ανθρωπότητα πριν από ένα περίπου χρόνο. Μόλις άρχισε να ξημερώνει, μάζεψε κάποιες προμήθειες, πήρε το ραβδί του, φώναξε το σκύλο του, πέρασε από την πύλη κάνοντας τους φρουρούς να απορούν και πήρε τον δυτικό δρόμο που κατηφόριζε δίπλα από το δάσος. Μετά από ένα χρόνο ήταν μόνος του και πάλι. Αισθανόταν σαν να απομακρυνόταν από ένα θηρίο χειρότερο από αυτό που είχε δει την προηγούμενη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου