"Τι θες να πεις πως δεν υπάρχει χειρότερο θηρίο από τον άνθρωπο που νοιάζεται μόνο για την επιβίωσή του; Κι εμείς όλοι αυτό δεν κάνουμε;", τον ρώτησε ένας από τους υπερασπιστές του καταυλισμού.
"Όλοι μαχόμαστε για την επιβίωση με απώτερο σκοπό τη ζωή", απάντησε, "όπως φαίνεται όμως, κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν ως απώτερο σκοπό την επιβίωση και μόνο, καταλαβαίνεις τη διαφορά; Είναι μια μορφή ουέντιγκο", απάντησε.
"Ουέντιγκο; Τι είναι πάλι τούτο;". "Παλιός ινδιάνικος θρύλος. Όταν κάποιος έβαζε την επιβίωση του πάνω απ' όλα, πάνω από τη κοινότητα, και πολλές φορές έφτανε μέχρι και τον κανιβαλισμό, μετατρεπόταν -ή τον καταλάμβανε ένα απαίσιο πνεύμα και τον μετέτρεπε- σε τέρας που ζούσε στις ερημιές και τρεφόταν από ανθρώπους. Άλλαζε η μορφή του, έχανε εντελώς τα λογικά του. Σαν αυτούς εδώ τους κακόμοιρους". "Ε, όχι και κακόμοιρους, αυτοί είναι θηρία". "Και μήπως ήθελαν να γίνουν θηρία; Η αδυναμία τους του κατάντησε έτσι. Ίσως αύριο μεθαύριο να γίνουμε κι εμείς σαν κι αυτούς". "Για παπάς δεν είσαι και πολύ αισιόδοξος" του είπε κάπως περιπαιχτικά ένας άλλος από τους μαχητές που άκουγε τη συζήτηση. " Δεν είμαι. Ποτέ δεν ήμουν. Όταν είσαι σε μια τσουλήθρα έχεις συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες να πας προς τα κάτω παρά προς τα πάνω. Αυτή η τελευταία περίπτωση συνιστά θαύμα. Και τέτοια σπανίζουν σε ένα κόσμο γεμάτο χαλάσματα". Σιωπή απλώθηκε μέχρι που ο αρχηγός του καταυλισμού άρχισε να δίνει διαταγές για την καλύτερη φύλαξη του καταυλισμού και για τη δημιουργία νέων σημείων παρατήρησης.
Ξαφνικά ένα κύμα εντονότερου ψύχους έγινε αισθητό σε όλους. Το μόνιμο κρύο που είχαν συνηθίσει γινόταν ακόμα ψυχρότερο. "Ρεύμα παγετού!" φώναξε κάποιος και όλοι έτρεξαν να καλυφθούν. Ένας δυνατός άνεμος άρχισε να πνέει συνοδευόμενος από εκατομμύρια μικροσκοπικούς κρυστάλλους που πάγωναν τα πάντα στο διάβα τους . Βρήκε καταφύγιο σε μια τρύπα από τις εκατοντάδες που ήταν διάσπαρτες στον καταυλισμό. Τις είχαν σκάψει ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Για να μπορούν να χώνονται κάτω από τη γη σε περιπτώσεις τέτοιων ψυχρών επιθέσεων. Σε κάθε μία υπήρχε μια παλιά κουβέρτα για να κλείνουν το άνοιγμα της τρύπας. Χωρούσαν έναν άνθρωπο ίσως και δύο αν κάποιος ήταν μικρόσωμος.
Κοντά του άκουσε κάτι σαν γδούπο και του φάνηκε πως ακούστηκε και μια φωνή. Κοίταξε έξω όσο μπορούσε. Ένιωσε την παγωνιά να γίνεται όλο και πιο έντονη, όλο και πιο επικίνδυνη. Δυο μέτρα μακριά του αναγνώρισε μια γυναικεία μικρόσωμη φιγούρα. Ήταν η ίδια γυναίκα που είχε σώσει από εκείνον τον μεταλλαγμένο. Προς στιγμή σκέφτηκε να κάτσει χωμένος στην ασφάλεια της τρύπας. Άλλωστε μάλλον δε θα χωρούσαν και οι δύο και θα τους σκότωνε το ψύχος αν προσπαθούσαν να στριμωχτούν εκεί μέσα. Και ποιος θα μπορούσε να τον κατηγορήσει; Ένας από τους δύο θα επιβίωνε. Τότε του ήρθε ξανά στο μυαλό ο ινδιάνικος μύθος. Ουέντιγκο. Βγήκε γρήγορα από το έδαφος άρπαξε τη γυναίκα την έχωσε στη τρύπα και μπήκε κι αυτός μέσα. Τελευταίο έχωσε το αριστερό του χέρι με το οποίο τοποθέτησε την παλιά κουβέρτα από πάνω τους.
Όταν πέρασε το ρεύμα διαπίστωσε πως το χέρι του είχε καεί από το κρύο. Τον πονούσε αρκετά. Κοίταξε τη γυναίκα η οποία του χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. "Τουλάχιστον τώρα δε θα με κλωτσήσεις, ε;" της είπε και γέλασαν και οι δύο. Αισθάνθηκε την απαλή αύρα της αισιοδοξίας να τον ζεσταίνει ελαφρά μέσα σε όλο αυτό το κρύο.
Ολόκληρη η σειρά εδώ: https://tragoudiglarou.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%22%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7%22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου