Τύφλωση

 

Εκείνο τον καιρό, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε, κι εκείνος τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Ν’ αποκτήσεις το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Κι όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.

Δύο πράγματα κάνει ο τυφλός της σημερινής περικοπής που θεραπεύεται. Δύο απλά πράγματα που δεν κάνουμε εμείς σχεδόν ποτέ. Πρώτα απ' όλα ζητά από τον Χριστό να τον σπλαχνιστεί, να τον λυπηθεί. Ξέρει πως ό,τι κι αν του δώσει ο Χριστός, ό,τι καλό κι αν του φέρει ο Θεός δεν το αξίζει. Δεν το έχει κερδίσει με κάποια αξία που έχει. Ξέρει πώς ό,τι του δοθεί είναι δώρο από το Θεό. Είναι αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους. Και όποιος ταπεινώνεται πραγματικά και ζητά από το Θεό να σωθεί, στο τέλος σώζεται. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε πως μας χρωστά χάρη ο Θεός. Επειδή πηγαίνουμε στην εκκλησία, επειδή πιστεύουμε πως είμαστε καλοί, επειδή γίναμε ιερείς και πολλούς άλλους λόγους που επινοούμε για να αποδείξουμε -σε ποιον άραγε; - πως είμαστε ενάρετοι και μας αξίζει κάποιος μισθός.

Δεύτερον, ο τυφλός ζητά να δει. Θέλει το φως να πέσει άπλετο και στα μάτια και στη ζωή του. Αυτό το κάνουμε σπανιότατα. Δεν θέλουμε φως. Δεν θέλουμε να δούμε τι γίνεται γύρω μας και κυρίως δε θέλουμε να δούμε τι γίνεται μέσα μας. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που έχουμε φτιάξει όπως μας βολεύει. Όλα τα δικά μας τα βλέπουμε σωστά και όλα των άλλων τα βλέπουμε στραβά. Οι άλλοι μας αδικούν, εμείς δεν αδικούμε κανέναν. Οι άλλοι είναι κακοί, εμείς είμαστε πάντα καλοί. Οι άλλοι έχουν τα πάντα και εμείς τίποτα. Αυτά μόνο βλέπουμε και αυτό είναι είδος τύφλωσης, χειρότερο και από αυτό της τύφλωσης των ματιών. 

Πολλά από τα κακά που γίνονται γύρω μας - στη κοινωνία, στην εκκλησία, στο στενό μας περιβάλλον- θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί και προληφθεί. Αρκεί να τα βλέπαμε και να τα εντοπίζαμε. Αρκεί να θέλαμε να τα δούμε. Δε θέλουμε όμως να βλέπουμε. Δε θέλουμε να ταπεινωθούμε. Και εγκλωβιζόμαστε σε άσχημες καταστάσεις από τις οποίες δε μπορούμε να βγούμε.

Ο Χριστός όμως μας περιμένει. Ο Χριστός παρ' όλα αυτά είναι δίπλα μας. Ο Χριστός κάθε μέρα ακούει τι λέμε περιμένοντας να φωνάξουμε «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» και τότε θα μας ρωτήσει «Τι θέλεις να σου κάνω;». Τότε άραγε θα βρούμε το θάρρος να Του πούμε «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου»;