Αδάμαντες

 

Όχι κυρία μου, τα παιδιά σας δεν είναι διαμάντια. Λεχρίτες είναι. Όχι επειδή έμπλεξαν σε καβγά και πλακώθηκαν με κάποιον. Αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα και οπουδήποτε. Μπορεί να πλακωθείς με έναν άγνωστο που σε τράκαρε, με κάποιον που σου πήρε τη σειρά ακόμα και με τον ενοχλητικό σου γείτονα. Ούτε επειδή τον έδειραν τον άλλον. Κάποιος θα έδερνε τον άλλον αφού πιάστηκαν στα χέρια. Ούτε επειδή δύο επιτέθηκαν σε έναν. Αφού είναι αδέρφια, λογικό ήταν να ορμήξουν και οι δύο. Δεν είναι διαμάντια γιατί όταν τον έβαλα κάτω συνέχισαν να τον χτυπούν. Όχι με μια δυο ψιλές ακόμα για να μη διανοηθεί να σηκωθεί και να ζητήσει ρεβάνς. Αλλά συνεχόμενες κλωτσιές και γροθιές ενώ ήταν ξαπλωμένος. Χτυπήματα που θα μπορούσαν να του κάνουν σοβαρή ζημιά ή και να τον σκοτώσουν. 

Δεν έχει σημασία καν αν προκάλεσαν ή προκλήθηκαν. Σημασία έχει ότι ενώ είχαν τον άλλο κάτω συνέχισαν να κτυπούν. Και ξανά και ξανά. Αυτό δείχνει και το ποια είναι τα "παιδιά διαμάντια" και ποιοι οι γονείς τους. Όχι επειδή αυτή τη συμπεριφορά την έμαθαν από το σπίτι. Θα μπορούσαν να τη μάθουν και από αλλού χωρίς οι γονείς να πάρουν χαμπάρι. Αλλά γονιός που προσπαθεί να βγάλει λάδι τα παιδιά του μετά από αυτά που είδαμε, ε ναι, έχει ευθύνη.

Όσο ασχολούμαστε με ένα σωρό βλακείες η κοινωνία κατηφορίζει και μάλιστα επικίνδυνα. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ελλάδα. Και ακόμα μένουμε να χάσκουμε. Ούτε λόγια ούτε πράξεις. Απαθείς μένουμε στη βία που την εκθρέψαμε σαν κοινωνία τόσα χρόνια δικαιολογώντας τους τραμπουκισμούς και τους φόνους ακόμα διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων. Με την αποθέωσή της μέσω τηλεόρασης και κινηματογράφου. Και τώρα η βία ήρθε να γίνει καθημερινός μας σύντροφος. Καλά ξεμπερδέματα...