Βαρέλι δίχως πάτο

 

Για κάποιο περίεργο λόγο, στην Ελλάδα το να έχει κανείς παιδιά και εγγόνια θεωρείται ως δείγμα ηθικής. Δεν ξέρω πως προκύπτει αυτό. Είμαι σε θέση να γνωρίζω πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν παιδιά και εγγόνια αλλά δεν έχουν ίχνος ηθικών αναστολών ή ενδοιασμών. Πάντως εξακολουθεί να αποτελεί αγαπημένη υπερασπιστική γραμμή διαφόρων κατηγορουμένων. Όπως στην τελευταία περίπτωση με τον καταγγελόμενο βιασμό της Μπεκατώρου. Το πρώτο που έκανε ο κατηγορούμενος ήταν να επικαλεστεί τα απιδιά και τα εγγόνια του. Αυτό όμως δεν αποτελεί ελαφρυντικό ή απόδειξη αθωότητας. Το αντίθετο, σε περίπτωση που αποδειχτεί ότι έγινε η πράξη θα έπρεπε να λειτουργήσει ως επιβαρυντικό αυτό το στοιχείο. 

Αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα γίνει δίκη καθώς έχει παραγραφεί, λέει, το αδίκημα. Δεν καταλαβαίνω το νόημα της παραγραφής. Έγινε το έγκλημα ή όχι; Αν έγινε πρέπει να υπάρξει τιμωρία. Είτε μιλάμε για 1 είτε για 5 είτε για 30 είτε για 100 χρόνια.

Υπάρχει και το άλλο. Γιατί το θυμήθηκε τώρα. Δεν ξέρω. Ίσως να μη το θυμήθηκε τώρα αλλά να θεώρησε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Να θεώρησε πως αυτός που της έκανε κακό τώρα αρχίζει να πέφτει και είναι ευκαιρία να του δώσει τη χαριστική βολή. Η εκδίκηση τρώγεται κρύα.

Υπάρχουν κι άλλα ερωτήματα. Γιατί πήγε στο δωμάτιο, γιατί συνέχισε στον ίδιο χώρο που έκανε κουμάντο ο μπάρμπας γιατί, γιατί, γιατί. Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω κανένα από αυτά τα ερωτήματα ή τυχόν άλλα που θα προκύψουν. Υπάρχουν άλλοι άλλωστε που έχουν δώσει απαντήσεις και σε αυτά τα ερωτήματα.

Το ζήτημα, η ουσία του θέματος, είναι η εξουσία και η διαφθορά που προκαλεί. Η κατάχρησή της. Η εκμετάλλευση των αδυναμιών και των φιλοδοξιών νεαρών ανθρώπων και παιδιών. Η συγκάλυψη. Η ανοχή. Η εμπλοκή της πολιτικής και των πολιτικών. Η αξιοπρέπεια που δεν αποτελεί πια σημαντικό ζήτημα. Η ακεραιότητα που είναι άφαντη. Το αίσθημα ευθύνης που είναι ανύπαρκτο.

Τελικά το βαρέλι στο οποίο έχουμε πέσει μοιάζει να μην έχει πάτο...