Ντουμπάι

 

Ναι κυρίες και κύριοι. Ναι, το ομολογούμε. Το παραδεχόμαστε. Πήγαμε στο Ντουμπάι. Πήγαμε εκεί, στην τρομερή και αφιλόξενη έρημο της Αραβίας για να βρούμε καταφύγιο. Καταφύγιο από τη σκληρή πατρίδα, τη μάνα-μητριά που τρώει τα παιδιά της. Ναι, πήγαμε. 

Αλλά γιατί πήγαμε; Δεν πήγαμε για να σας το τρίψουμε στη μούρη(αν και εδώ που τα λέμε μας ζηλεύετε λιγούρηδες), δεν πήγαμε για χλιδή και διασκέδαση. Πήγαμε, μάλλον καταφύγαμε στην έρημο όπως οι παλαιοί ασκητές. Οι Θάνοι Ασκητές. Όχι, οι κανονικοί ασκητές. Όπως αυτοί την έκαναν στα τότε μπαράκια της ερήμου για να βρουν τον αληθινό χριστιανισμό έτσι κι εμείς, πήγαμε στην έρημο για να φύγουμε από την ψευδή ζωή που μας επιβάλλουν τα αυταρχικά κράτη και τα αργυρώνητα ΜΜΕ. Μακριά από την ανυπόφορη στεναχώρια και τα μικροτσίπ.

Πήγαμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε στο κάτω κάτω. Εσείς γιατί πηγαίνετε για περιπάτους, βόλτα τους σκύλους σας κλπ; Έτσι κι εμείς πήγαμε βόλτα τα κατοικίδιά μας. Μόνο που, ε, βγήκε λίγο μεγαλούτσικη η βόλτα αυτή...

Το Ντουμπάι άλλωστε θα είναι ο οδηγός για την τουριστική ανάπτυξη της χώρας. Πήγαμε λοιπόν ως εμπροσθοφυλακή ώστε να κλέψουμε μυστικά, να αντιγράψουμε στρατηγικές, να φέρουμε έναν άλλο αέρα. Αραβικό. Και καφέ μαζί. Κι αυτόν αραβικό.

Και αντί να μας ευχαριστείτε για την αυτοθυσία και τον ηρωισμό μας, που μέσα στην πανδημία ταξιδέψαμε ρισκάροντας τη προσωπική μας ασφάλεια, αντί να μας ευγνωμονείτε για την προσφορά μας στην πατρίδα τι κάνετε; Μας κράζετε. Μας περιλούζετε με τη μιζέρια και τη ζήλεια σας. 

Ω ένδοξη αρχαία δημοκρατία. Πόσο θλιβερά γίναν τα παιδιά σου!

Και δε γυρνάμε και με άδεια χέρια. Όλο και κάποια μετάλλαξη του κορωνοϊού θα έχουμε τσιμπήσει....Για σας βρε τα δώρα!